Strona odpytuje o login i hasło, bez niego zdjęcia nie wyświetli.

Szkoda . Nie wiedziałam, że tak będzie. Na podglądzie mi się wyświetlił. No cóż, będę wklejać z innych stron

i wprowadze jakąś odmianę na chwilę chociaż.
Mitologia Egiptu : "W wierzeniach egipskich ludzka dusza istnieje również po śmierci ciała i składa się z pięciu części: Ka, Ba, Akh, Imienia oraz Cienia. W celu zachowania tożsamości w istnieniu po śmierci, ciało było balsamowane i mumifikowane. Ciała były tymczasowo umieszczane w trzcinowych trumnach w bardzo gorącym piasku, co szybko wysuszało zwłoki i zapobiegało rozkładowi. Później następował pogrzeb. W późniejszych czasach zaczęły powstawać drewniane groby, rytuały i reguły pochówku były rozbudowywane, komplikował się sposób mumifikacji. Balsamowanie zostało wynalezione w okresie Czwartej Dynastii. Usuwano wszystkie miękkie tkanki, a powstałe miejsca wypełniano natronem"
Po sądzie Ozyrysa - jeśli dusza nie okazała sie byc lżejsza od piórka - połykała ją natychmiast bogini Ammut -( Ammat, Ammemet) potwór znany jako "pożeracz umarłych", "niszczyciel grzesznych dusz" przyczajony obok wagi podczas sądu. potwór pożerający potępionych na sądzie Ozyrysa. Ukazywana jako demon z głową krokodyla, tułowiem lwa i zadem hipopotama. Czyli Egipskie piekło było w trzewiach tejże bestii :

wierzenia skandynawskie:
We wierzeniach skandynawskich występują pewne wątki mogące być zapożyczeniami z chrześcijaństwa, tym niemniej należy przyznać, iż jest to tylko niewielka domieszka całości wierzeń skandynawskich, większość charakteryzuje się oryginalnością. "
"Hel (Hella, Hlle) - w mitologii nordyckiej władczyni krainy zmarłych śmiercią naturalną - Niflheimu (niekiedy utożsamianej z piekłem), personifikacja śmierci, córka boga imieniem Loki i przerażającej olbrzymki Angrbody. Jej braćmi byli wilk Fenrir i wąż Jormungand. Hel według mitów uległa jedynie częściowemu rozkładowi - zachowała twarz i ciało żywej kobiety, natomiast jej nogi były szkieletem. Hel bywa też przedstawiana jako osoba, której połowa ciała była ludzkiego koloru, druga przerażała trupią zgniłogranatową barwą. Siedzibą Hel jest Sleetcold, skąd rządzi duszami zmarłych. Na środku stał stół "głód", na nim spoczywał nóż "łaknienie", a wokół krzątały się sługi "leniuch" i "spóźnialska". Zasiadała na tronie zwanym "Łożem chorych". Była boginią bezlitosną - odmówiła uwolnienia ze swego królestwa zabitego na skutek intrygi Lokiego boga Baldura, mimo że jego brat Hermod osobiście udał się do piekieł, aby ją o to prosić. Hel miała kochanka, boga zimy Ulla, który spędzał z nią kilka miesięcy w roku. Gdy nadejdzie Ragnarok, dusze jej poddanych wyruszą do walki przeciw bogom.
Hel to także pierwotna nazwa piekła w mitologii norweskiej. Dostęp do tej krainy wiedzie przez jaskinię o nazwie Gnipahellir i jest strzeżony przez dwugłowego psa o imieniu Garm. Najgłębiej umieszczoną częścią tej krainy jest Nastrond, przedstawiany jako kraina poprzecinana rwącymi strumieniami i rozlanym wokół morzem kwasu i jadu, w którym brodzą najgorsi przestępcy, zdrajcy, itp. Tam też mieści się siedziba Nidhogga, potwornego smoka, który zjada korzenie Yggdrasilu, Drzewa Świata."

Hel:





Niflheim:

Nastrond:


Nidhogg:



Yggdrasil:

mitologia baskijska :

"Moralność propagowana przez baskijskie wierzenia opierała się na zbiorze następujących zasad: nie kłamać, nie kraść, nie być wyniosłym, nie przechwalać się, być słownym, być solidarnym, szanować bliźnich. W zestawieniu z dekalogiem chrześcijańskim widać brak dwóch przykazań: nie zabijaj i nie cudzołóż, ale podania i legendy baskijskie z reguły przedstawiają zabójstwo - o ile nie było dokonane na smoku lub krwiożerczym olbrzymie - zdecydowanie negatywnie.
Za nieprzestrzeganie tych zasad mogła człowieka spotkać kara ze strony sił nadprzyrodzonych za życia (na przykład nagła, przedwczesna śmierć) lub już po śmierci (błąkanie się duszy po świecie).
Ponieważ zmarli pozostawali między żywymi, nie znano pojęcia raju i piekła. Nie istniało też miejsce takie jak czyściec, do którego trafialiby po śmierci ludzie popełniający złe uczynki, aby po pewnym czasie doświadczyć szczęścia. Nie znaczy to jednak, że każdego po śmierci czekał ten sam los, niezależnie od tego, jak żył. Na przykład duszę człowieka, który łamał dane słowo, czekało po śmierci wieczne błądzenie po świecie.
Dusze zmarłych utożsamiano z płomieniami świec woskowych i podmuchami wiatru, a w niektórych regionach także z cieniami, co mogło być wierzeniem przejętym z mitologii rzymskiej. Stosunki między umarłymi a żywymi były serdeczne, pozbawione zazwyczaj elementu strachu.
Na ziemi zmarli ukazywali się zazwyczaj pomiędzy zachodem słońca a północą, zawsze aby załatwić konkretną sprawę albo odwiedzić dom, w którym mieszkali za życia. Przy tej okazji udzielali żyjącym domownikom różnorodnej pomocy, w zamian za co składano im ofiary z jedzenia (illen), ognia (suak) i monet, a sporadycznie także z żywych zwierząt. Najważniejsze były suak, zazwyczaj w postaci świec i zniczy, dzięki którym umarli nie musieli przebywać w wiecznych, nieprzeniknionych ciemnościach."


( informacje o życiu pośmiertnym wg mitologii świata z"Wikipedii" )

w mitologii aborygeńskiej – istniała Baralku – wyspa umarłych

"Trzy słońca" Mawalan Marika
o ile dobrze zrozumiałam - przedstawia podróż sióstr Djang'kawu z Baralku - do ziemi Yalangbara gdzie zaczynają na powrót tworzyć ludzi zwierzęta i krajobrazy .
Mawalan Marika, "Djang 'kawu Historia stworzenia":

mitologia słowian
"Wierzenia Słowian zakładały, że człowiek jest składnikiem przyrody i zawiera w sobie jednocześnie welę, siły twórcze i destrukcyjne. Dla Słowian nie istniała pozagrobowa kara za grzechy (szczególnie dziedziczonym po kimś) i nagroda za dobre uczynki w sensie w jakim jest to przyjęte np. w chrześcijaństwie. Znaczenie miał natomiast bilans uczynków dobrych i złych. Wierzono, że to jakie życie człowiek wiódł na ziemi, takie też czeka go po śmierci - jeśli żył godnie i prawie, czeka go chwała i wieczna pamięć w Nawii, jeśli był nikczemny i podły - w zaświatach będzie pełzał niczym robak. Za pewne czyny (niekoniecznie własne) można było natomiast zostać ponownie zesłanym na ziemie: pod postaciami zjaw, istot półdemonicznych lub zwierząt - w celu odkupienia win lub w celu ujawnienia prawdy odnośnie jakiegoś tragicznego zdarzenia (np. zabójstwa, którego padło się ofiarą). Wierzenia te znalazły swoje odbicie w tzw. święcie Dziadów."

Dziady cz2 A. Mickiewicza - rys.Cz. Jankowskiego

i powrót do chrześcijańskich wizji :
Beckley, Oxfordshire, St. Mary's Church 12w

piękna wizja Sądu Ostatecznego z Loreto Aprutino, Santa Maria in Piano
z ciekawym ukazaniem wejścia do nieba i piekła -
jest to most - po którym albo sie przechodzi, albo spada w otchłań.
jeśli się nie mylę taka interpretacja pochodzi z wizji rycerza Tondala





więcej tu :http://www.inabruzzo.it/ada/provincia%20Pescara/A-L/Loreto%20Aprutino%20-%20Santa%20Maria%20in%20Piano/index.html

Miniatura -
Missal of St Eulalia
1403

Filippo NAPOLETANO,
Dante i Virgiliusz w Piekle
1622

Friedrich PACHER,
Wstąpienie do piekieł fr i całość
1460

South Leigh, Oxfordshire

Craiova. Biserica Brandusa Biserica Sf. Apostoli

wstąpienie Chrystusa do piekieł
z "Evangelicae Historiae Imagines ",1593, ilustrator Jerome Nadal (1507-80),