NO jak się umówiła z nim na 2-3 randkę, to nie był już taki obcy no nie? A jak chciała kontynuować związek, to się powinna przyznać, a nie marnować chłopakowi czas.

Do Zenonzet:
To wg Ciebie po jakim czasie powinna była powiedzieć? W czasie przygotowań do ślubu czy może w noc poslubną?

dlaczego obcym ludziom? Ile jest par, które zaczęły ze sobą być przez jakieś randki w ciemno? Ile jest par, dla których pierwsze spotkanie oznacza już rozpoczęcie związku? dla mnie to jakiś absurd. choćby zapoznanie się przez internet, długie rozmowy i dopiero spotkanie w realu - to już zakłada jakąś zażyłość, przynajmniej według mnie. Nie rozumiem dlaczego 4 miesiące spotykania się jako para, to krótko? Bo jeśli ktoś kogoś zna 4 miesiące i nie są w związku, po prostu zaczynają się poznawać, to nie widzę powodu, dla którego ktoś powinien mówić o swojej przeszłości. jeśli jednak związek jako taki się zaczyna, to druga strona ma prawo wiedzieć, czy się było zamężnym/żonatym, czy posiada się dzieci itp. W przeciwnym razie, w moim odczuciu, jest to oszustwo.

Ja czegoś nie rozumiem.

Co o ma do rzeczy, że jest wdową? Co innego po rozwodzie, partner żyje, jakieś dziecko jest nawet - nie można wziąć ślubu kościelnego - tu rzeczywiście rozumiem. Ale wdowa?

Parę uwag.

1. Przyjmijmy, że mówiąc o wdowieństwie mówiła prawdę, a nie np. miała na myśli "Czuję się jak wdowa, bo on dla mnie umarł.".

2. Wdowieństwo nie wyklucza przecież dziecka.

3. Kiedyś oglądałem film z Kobielą, w którym główny bohater szukał żony. Jedna z kandydatek była wdową i zaczęła kształtować głównego bohatera - kazała mu nosić kapelusz, garnitur i parasol, potem zapuścić wąsik. Pewnego dnia odkrył zdjęcie zmarłego męża tej kobiety - taki sam garnitur, kapelusz, parasol i wąsik. Odszedł. A jaki stąd morał - wdowa też wiąże się z niebezpieczeństwami, np. takim, że będzie obecnego przerabiała na zmarłego męża.

Ano to, że kobieta ta już ma za sobą seks, noc poślubną itp. A może autor wątku szuka sobie dziewicy np.? Ma do tego przecież prawo! Nie każdy chce sypiać z laską która już z innym spała.

Zazdrość (!) wobec osoby, która nie zyje, to chyba najgorszy rodzaj zazdrosci.
A w związku wazne jest z kim sie wiążesz, a nie w jaki sposób to robisz. Zbytnie przywiązywanie wagi do rzeczy tak mało waznych wobec całego zycia we dwoje, jak przygotowania do ślubu czy nawet "noc poslubna" jest niedojrzałe i powinno skłonic do refleksji - moze miłośc jest zbyt słaba, ze rozbija się o takie drobnostki?

W takim razie rzeczywiście warto poszukac kogos innego. Pytanie tylko brzmi - czy problem stworzyło wdowieństwo kobiety, czy moze narodził się on w głowie faceta?

Nikt nie mówił, ze będzie łatwo - a to sa własnie przeszkody, które stawia miłość. Trochę szkoda, że niektórzy z własnych słabości na siłe robia cnote i wmawiaja tym, którzy skłonni sa do refleksji nad sobą, walki z irracjonalną zazdrością, starających się kochac druga osobę bezgranicznie, ze nie maja racji.

Drogi/Droga Ukyo!

Jako komentarzem do twej podniosłej wypowiedzi posłużę się cytatem z innego forum.

Aha i jeszcze jedno.

Zastanawiam się, czy:


Dotyczy też:

...


Bądźmy powazni i nie traktujmy skrajności jako normę.

Wdowieństwo w młodym wieku raczej nie stanowi na tyle częstego faktu, żebyśmy znali normę i może się okazać, że jest nią przerabianie nowego na zmarłego męża.

A w przypadku "działaczu" to rozumiem, że sam/sama zakwalifikowałeś/aś się do skrajności.

W końcu łatwo jest tekstami o "niedojrzałości", "bezwarunkowej miłości" etc. atakować tych, co nie chcą np. wdowy/kobiety z dzieckiej za żonę, samemu ożeniwszy się z bezdzietną panną. Gorzej jest stanąć samemu przed takim dylematem.

Mea culpa - miało być "działaczy".

Racja, ale nie zmienia to faktu, że jakąś postawę uważamy za szlachetną a inną za co najmniej egoistyczną. Jeśli ja zachowałbym się w danej sytuacji niegodnie, to nie znaczy, że nagle postawa egoistyczna stanie się pozytywna.

Dla przykładu, nie wiem jak bym się zachował w przypadku pożaru budynku. Czy ratowałbym dzieci sąsiadów z narażeniem życia, czy też ratowałbym głównie siebie. Nie zmienia to jednak faktu, że pierwszą postawę uważam za szlachetną, a drugą za egoistyczną.

Dla przykładu, nie wiem jak bym się zachował w przypadku pożaru budynku. Czy ratowałbym dzieci sąsiadów z narażeniem życia, czy też ratowałbym głównie siebie. Nie zmienia to jednak faktu, że pierwszą postawę uważam za szlachetną, a drugą za egoistyczną.[/quote]
Zgadzam się, ale jeśli podświadomym motywem własnych wypowiedzi jest chęć "zakrzyczenia" swoich obaw, to mnie to śmieszy wręcz.
A niestety zdanie mego przedpiśccy:

odebrałem trochę w ten sposób, czyli jako zazdrość w sosunku do tych osób, które mają odwagę twierdzić, że np. nie chcą za żonę wdowy. To trochę tak jak z paleniem:

Poza tym tekst o szlachetności sugeruje mi małżeństwo z poświęcenia.

Chyba że tak. Ja inaczej to zrozumiałem



Faktycznie, może powstać takie wrażenie, ale oczywiście nie o to mi chodziło. Szlachetność nie jest tu pewnie najszczęśliwszym określeniem, ale nie znajduję lepszego... W każdym razie chodziło mi o zdolność do prawdziwego pokochania danej osoby. Jeśli ktoś jest niezdolny do takiego uczucia, to uczciwiej z jego strony jest się wycofać niż się poświęcać. Zresztą nie czyniłbym tu zarzutów założycielowi wątku, chociaż sam w podobnej sytuacji chciałbym potrafić zachować się inaczej (tak jak w przypadku pożaru nie czyniłbym zarzutów komuś, kto ratował swoje życie, ale sam chciałbym zdobyć się na więcej).