św. Nil z Ancyry († ok. 430)

"Domem i świątynią Ducha Świętego przez wiarę nazwał ciebie Boski Apostoł (por. 1Kor 6,19). Jakże więc nie lękasz się wnosić do świątyni Bożej gnoju rozpustnych piosenek, tłustych żartów, okropnej wulgarności i słów szkodliwych dla duszy?" List do trybuna Teodora

św. Piotr z Alkantary († 1562)

"Trzeba strzec w sobie nieustannej pamięci o Bogu, chodzić stale w Jego obecności, do czego dobrą pomocą jest powtarzanie krótkich modlitewek, które święty Augustyn nazywa strzelistymi, gdyż utrzymują one serce w czujności i rozniecają w nim żar ducha. ... Nawyk do tego jest jedną z najważniejszych potrzeb życia duchowego... Kto się tak ćwiczy, ten może w krótkim czasie odnieść bardzo wiele korzyści."

św. Nil z Ancyry († ok. 430)

Dlatego Bóg założył wszędzie kościoły jak jakieś przystanie pośród morza, abyśmy, na ile to możliwe, zażywali w nich zbawczej ciszy i wielkiego wesela, uciekając przed morzem i burzą ziemskich trosk. List do Teodora

św. Antoni Pustelnik († 356)

Przyjdą takie czasy, że ludzie będą szaleni, i jeśli kogoś zobaczą przy zdrowych zmysłach, to powstaną przeciw niemu, mówiąc "Jesteś szalony, bo nie jesteś do nas podobny"

Ewagriusz z Pontu († 399)

Szczęśliwy umysł, który w czasie modlitwy osiągnął doskonałą wolność od wrażeń zmysłowych.

Zabiegaj o wielką pokorę i odwagę, a zniewaga demonów nie dotknie twojej duszy i żaden bicz nie zbliży się do twego namiotu, ponieważ aniołom swoim rozkazał o tobie, aby cię strzegli i w niewidzialny sposób odpędzą od ciebie wszelkie przeciwne moce.

Często, modląc się, prosiłem o to, co wydawało mi się dobre dla mnie i obstawałem przy mej prośbie, bezmyślnie przymuszając wolę Bożą. Nie dopuszczałem, aby raczej On sam udzielił mi tego, o czym wiedział, że jest dla mnie korzystne. A jednak kiedy otrzymałem to, o co prosiłem, czułem się bardzo przygnębiony, że nie prosiłem raczej o spełnienie się Jego woli - to bowiem, co otrzymałem, nie było takie, jak się spodziewałem.

Jeżeli chcesz modlić się jak należy, w każdej chwili zapieraj się siebie, a doznając rozlicznych trudności, rozmyślaj o modlitwie. O modlitwie

św. Doroteusz z Gazy († 565)

130.Potrzeba się trochę potrudzić! Zadajmy sobie trud abyśmy doznali miłosierdzia. Jeśli ktoś ma pole, a nie troszczy się o nie, ale je zostawi odłogiem, czy nie pokryje się ono cierniami i ostami w tej mierze, w jakiej zostało zaniedbane? A kiedy przyjdzie je oczyścić, czyż nie w tej mierze, w jakiej zarosło chwastem, trzeba będzie zakrwa­wić ręce przy wyrwaniu tego wszystkiego, czemu się pozwoliło wyrosnąć w czasie beztroski? Bo niemożliwe, żeby człowiek nie zebrał tego, co zasiał. A ten, kto chce oczyścić swoje pole, będzie musiał przede wszystkim do­kładnie wykorzenić wszelkie chwasty. Bo jeśli nie powyry­wa dobrze ich korzeni, a tylko z góry zetnie łodygi, znowu odrosną. Trzeba więc, jak powiedziałem, wyciągnąć także i korzenie. A gdy się już dokładnie ziemię oczyści z chwas­tów i cierni, i tym podobnych rzeczy, trzeba ją zaorać, przewrócić i rozbić skiby. A wreszcie, kiedy już jest dobrze uprawiona, trzeba posiać na niej dobre ziarno. Bo jeśli się ją po tak starannym uprawieniu zostawi pustą, wrócą chwas­ty, bo znajdą glebę świeżą i dobrze przygotowaną; i wów­czas zapuszczą w głąb korzenie, i staną się silniejsze i licz­niejsze niż przedtem.

131. Tak jest i z duszą. Najpierw trzeba wyrzucić wszel­kie stare skłonności i złe nałogi, bo nic gorszego od złego nałogu. I mówi święty Bazyli: „Nie mała to walka, opano­wać swoje nałogi: bo nałóg umocniony upływem czasu zwykle staje się silny jak sama natura”.

Trzeba więc walczyć, jak powiedziałem, nie tylko ze złymi nałogami i namiętnościami, ale także i z ich przyczynami, to jest korzeniami. I jeśli się korzeni nie wyrwie, niewątpliwie ciernie odrosną. Istnieją namiętności, które nie mają żadnej mocy, jeśli się zniszczy ich przyczyny; na przykład zazdrość sama z siebie jest niczym, ale posiada pewne przyczyny, do których należy między innymi próżność. Ktoś pragnie chwały, więc zazdrości temu, kogo chwalą i bardziej szanują. Podobnie i gniew rodzi się z innych przy­czyn, a zwłaszcza z pragnienia rozkoszy. Wspomina o tym i Ewagriusz, pisząc o pewnym Starcu, który mawiał: „Po to pozbawiam się rozkoszy, aby odebrać sobie pretekst do gniewu”. I wszyscy ojcowie twierdzą, że każda namięt­ność pochodzi od jednej z tych trzech podstawowych: od próżności, chciwości albo pragnienia rozkoszy, jak to już wam nieraz mówiłem.

źródło:
http://gerontikon.blogspot.com/

św. Jan Bosko († 1888)

"... Wielką pomocą w drodze do nieba są sakrament Komunii Św. i sakrament pokuty; stąd każdy nieprzyjaciel waszej duszy, stara się was oddalić od tych praktyk naszej świętej religii ..."

"... Czy jest coś piękniejszego i droższego od spowiedzi świętej? Czy istnieje coś, co bardziej zbliżało by nas do Pana? Jeżeli mamy grzech śmiertelny na duszy, skazujemy się na piekło, a możemy się uwolnić od niego jedynie przez spowiedź. Masz więc szansę, czy zechcesz z niej jedynie skorzystać, gdy będziesz stary ? Pamiętaj jednak, że jesteś zawieszony ponad tym strasznym piekłem, a Pan jest tym, który przez swoje miłosierdzie trzyma cię w zawieszeniu. Jeśli będziesz Go nadal obrażał, może się zdarzyć, że zostawi cię samemu sobie i wpadniesz tam gdzie się bardzo starałeś - do piekła ..."

"... To co sprawia największą krzywdę diabłu, to czego obawia się najbardziej, to praktykowanie tego, co się postanowiło na spowiedzi ..."

"... Często odwiedzajcie waszego spowiednika, módlcie się za niego i kierujcie się jego radami. A gdy wybraliście spowiednika i wiecie, że jest odpowiedni dla potrzeb waszej duszy, nie zmieniajcie go bez potrzeby."

św. Jan od Krzyża († 1591)

... pewne jest, że {Jezus} w chwili śmierci został wyniszczony w swej duszy przez pozbawienie wszelkiej pociechy i podpory. Ojciec pozostawił Go w tak całkowitym opuszczeniu w niższej części duszy, że Chrystus zmuszony był wołać: "Boże mój. Boże mój, czemuś mnie opuścił?". To było największe odczuwalne opuszczenie w Jego życiu. Ale też wtedy dokonał dzieła większego niż wszystkie cuda, które zdziałał, dzieła największego na niebie i ziemi, jakim jest pojednanie i połączenie przez łaskę rodzaju ludzkiego z Bogiem. A stało się to w czasie i chwili, gdy nasz Pan wyniszczony był we wszystkim. Opuścili Go ludzie, bo w chwili śmierci zamiast uszanowania, naigrawali się z Niego. Opuszczały Go siły przyrodzone, dla których śmierć była ostatecznym wyniszczeniem. Opuścił Go i Ojciec, bo nie miał wtedy żadnej opieki i pociechy od Niego. I w tym opuszczeniu, jakby unicestwiony i starty na proch, spłacał doskonale dług i łączył ludzi z Bogiem. Dlatego słusznie mówił w Jego imieniu Dawid: Ad nihilum redactus sum, et nesciyi; "A ja w niwecz obrócony byłem i nie wiedziałem".

Z tego przykładu człowiek duchowy zrozumie tajemnicę bramy i drogi Chrystusowej do zjednoczenia z Bogiem, oraz pojmuje, że im więcej się ktoś wyniszczy dla Boga w swej części zmysłowej i duchowej, tym więcej się z Nim zjednoczy i tym większego dzieła dokona. A jeśli ktoś dojdzie mężnie do tego całkowitego nic, które jest najgłębszą pokorą, dokona się wtedy zjednoczenie duchowe pomiędzy duszą a Bogiem. I to jest najwznioślejszy i najwyższy stan, jaki można osiągnąć w tym życiu.
Polega on nie na przyjemnościach, upodobaniach, smakach i uczuciach duchowych, lecz na prawdziwej śmierci krzyżowej w zmysłach i duchu, czyli w zewnętrznej i duchowej części człowieka. Droga na Górę Karmel

Z listów św. o. Pio (†1968)

"Gdy ogarnie Was przygnębienie, przenieście się myślami do owej tragicznej nocy, kiedy to Syn Boży w samotności Ogrodu Getsemani rozpoczął swoje dzieło zbawcze. Ofiarujcie Boskiemu Ojcu Wasze cierpienia wraz z cierpieniami Jezusowymi."

"Postarajcie się wrócić do dobrych lektur, opuszczając te z nich, które są przygnębiające i nie odpowiadają Waszej duszy. I jeśli pomimo to przygnębienie Was nie opuści, postarajcie się popracować fizycznie lub poszukajcie jakiejś godziwej rozrywki."

św. Paweł od Krzyża († 1775)

"Pamiętaj aby nie zaprzestawać przyjmowania Komunii Św. ,przyjmuj ją codziennie... .Głównym wysiłkiem szatana jest odsunąć nas od Anielskiego Stołu, gdzie otrzymujemy pożywienie na życie wieczne i gdzie dusza staje się okrutna dla demonów." List do Siostry Kolumby Gandolfi, 15.04.1744

św. Jan Kasjan († ok. 435)

Jeżeli nie możesz osiągnąć doskonałości w cnotach przez wyniszczenie wszystkich wad, to użyj pobożnej troskliwości, abyś dopomógł innym do zbawienia. Jeśli ku zasmuceniu twemu nie jesteś zdolny do takiej posługi, to możesz pokrywać grzechy miłością. A jeżeli także w tym przez jakąś gnuśność umysłu byłbyś ułomny, to przynajmniej z uczuciem uniżonej pokory wybłagaj sobie lekarstwo na swoje rany za pomocą wstawiennictwa i modlitwy świętych.

św. Faustyna

Dusza zbroi się przez modlitwę do walki wszelkiej. W jakimkolwiek dusza jest stanie, powinna się modlić. Musi się modlić dusza czysta i piękna, bo inaczej utraciłaby swą piękność; modlić się musi dusza dążąca do tej czystości, bo inaczej nie doszłaby do niej; modlić się musi dusza dopiero co nawrócona, bo inaczej upadłaby z powrotem; modlić się musi dusza grzeszna, pogrążona w grzechach, aby mogła powstać.
I nie ma duszy, która by nie była obowiązana do modlitwy, bo wszelka łaska spływa przez modlitwę.

(Dz. 146)

bł. Michał Sopoćko († 1975)

Pogodę ducha można porównać do nieba jasnego bez chmur, ona tę jasność sprawia, rozprasza chmury deszczowe, gradowe, smutne, zrozpaczone, ciężkie i tak jasno przemawia, pociąga umysł i rozjaśnia, jak ciepły wiatr od południa.

Spokój duszy wywołuje myśli potrójne: dusza nie doznaje smutku, zwątpienia lub zniechęcenia, bo wiara w Opatrzność i Miłosierdzie Boże mówi, że Bóg jest Ojcem troskliwym o duszę i bez Jego woli nic złego nas spotkać nie może. "Wszelkie troski wasze składajcie na Boga, gdyż On ma pieczę o was" (1P 5,7). "A wiemy, że tym, którzy miłują Boga, wszystko pomaga ku dobremu" ( Rz 8,28 ), powiada święty Paweł. Więc, gdy na duszę przyjdzie apatia, niechęć i niemoc, trzeba wszystko kierować do Miłosierdzia Bożego i ufać, że Bóg pośpieszy z pomocą. (...)

Są ludzie, którzy lubią się grzebać się w sobie, dopatrując się winy większej niż była. To niedobrze: nie wracamy do śmietniska, gdyż i Bóg zapomina o grzechach naszych po przebaczeniu. Po co wyziewami złego zatruwać ducha i robić z siebie zwierzę drapieżne, pozbawiając się energii, pogody i osłabiając wolę, a tymczasem rzeczywistość z oczu ginie. Przyszłości lękać się również nie powinniśmy, gdyż kto miłuje, ku dobremu wolę swą skierowuje. "Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia" (Flp 4,13).

św. Filip Neri († 1595)

"Wesołość umacnia serce; pomaga nam trwać w świętym życiu; a więc słudzy Boga zawsze muszą być w dobrym nastroju"

bł. Matka Teresa z Kalkuty († 1997)

Nie pozwólcie nigdy, aby smutek was ogarnął do tego stopnia, abyście zapomnieli o radości Chrystusa Zmartwychwstałego. Wszyscy pragniemy nieba, gdzie przebywa Bóg, ale mamy możność już teraz znaleźć się w niebie; wystarczy być z Nim szczęśliwym w chwili obecnej