Uczestniczenie tylko w Mszach Świętych i nie praktykowanie swojej wiary prowadzi do nieba ?

uczestniczenie w Mszach Świętych, byle być, do niczego nie prowadzi.

Uczestniczenie we Mszach świętych też jest praktykowaniem wiary. Chyba, że jak napisał kolega wyżej, chodzisz tylko po to, by być. Raczej nie tędy droga do nieba

Nie, chodzi o to że uczestniczysz we Mszy Świętej i uważnie słuchasz kazanie

Wolałbym byś się modliła podczas Mszy, a nie skupiała się tylko na wysłuchaniu kazania... ono nie jest najważniejsze.

Noa jak ktos sie modli we Mszy Św, i uczestniczy w niej . To prowadzi to do zbawienia?

Chrześcijanin zawsze się modli i wszystko czyni na chwałę Pana.

A to czy tylko takie wybiórcze traktowanie swojej wiary prowadzi do zbawienia, nie mnie oceniać, Bóg zna serce i On będzie wiedział co zrobić. Zdecydowanie nie jest to sytuacja jakiej Bóg pragnie.

Do zbawienia prowadzi wiara w Jezusa Chrystusa, wyznawanie jej ustami do usprawiedliwienia.

Msza święta jest miłością Syna, który ofiarowuje ją Ojcu za nas. Uczestnicząc w tej ofierze i się z nią identyfikując, stajemy się jej częścią. Częścią tej miłości, którą Syn składa Ojcu. Mimo to eucharystia jest początkiem, składania tej ofiary przez nas także poza drzwiami kościoła czy kaplicy.

Pisał św. Jan: nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą,..., jak możesz mówić, że kochasz Boga, którego nie widzisz, nie kochając brata, którego widzisz. Dopiero ta pochodząca z Eucharystii "nasza" miłość w czynie i prawdzie prowadzi do zbawienia. Tak przynajmniej powiedział Jezus identyfikując się z potrzebującymi "bo byłem głodny, a daliście mi jeść, byłem spragniony, a daliście mi pić", itd.[/b]

A czy spotykanie się męża z żoną raz w tygodniu i to tylko na godzinę prowadzi do szczęśliwego małżeństwa? I czy jest to normalne?

Bóg pragnie abyś Nim i z Nim żyła na co dzień, w każdej chwili i czynności, aby wypływała z Ciebie Jego miłość do Niego i do innych, abyś wydawała dobre owoce i dobre czyny. Bóg Cię kocha i pragnie - bardziej niż jakikolwiek mąż żonę.

PS. Polecam książkę "Po co bierzmowanie?" - ks. Piotr Pawlukiewicz. Wbrew tytułowi (a może właśnie zgodnie z tytułem) jest to książka w pierwszym rzędzie o życiu Duchem Świętym, o życiu Bogiem w pełni tego słowa znaczeniu. Gorąco polecam!

Jak nie "czujesz" wiary, religii, a z pewnością nie "czujesz", to powinnaś odważyć się ją odstawić, porzucić. Twoja wiara prawdopodobnie opiera się na strachu. Zapewne rodzice nie tłumaczyli ci czym jest wiara, religia, nie pokazywali jak ją traktować, stąd te wielkie problemy. Albo też sami źle ją rozumieją. Twoje pytanie brzmi okropnie:"Czy wystarczy chodzić na Msze św. by się zbawić?". Nie czujesz w tym pytaniu sztuczności, nienaturalności? W życiu nie chodzi o to(choć pewnie wielu katolików się ze mną nie zgodzi), by robić coś na siłę, bo trzeba. Życie jest piękne, trzeba tylko postępować zgodnie ze swoim umysłem, naturą.
Wierzysz, bo chcesz się zbawić, bo boisz się piekła, wierzysz przez strach, prawda? Powiedz mi, skąd pewność, że to, w co wierzysz jest prawdziwe? A jeśli wiara katolicka nie nauczałaby o pójściu do piekła lub do nieba, to czy chodziłabyś do kościoła i wierzyłabyś w Boga? Co to za wiara wynikająca ze strachu czy konieczności?

Nie myślę, aby tematem była ocena wiary kogokolwiek, a z tego typu pytaniami spotykam się dość często. Nie czuję się powołany do grzebania się w cudzym sercu, a Ty?



No tu to nieco się zgodzę, że to takie minimalistyczne podejście, ale nawiązujące do postawy Żydów za czasów Jezusa, kiedy i im się wydawało, że jak w świątyni złożą ofiarę i będą przestrzegać 300 swoich przepisów z samego faktu obrzezania będą już zbawieni.



No i masz babo placek, Jezus się pomylił(!) mógł sobie z frajdą żyć dalej na świecie, ale poszedł na mało wygodny krzyż. Oj ten Pan Bóg! Ciągle się myli!

Nie czuję, że grzebię w cudzym sercu. Chcę jak najbardziej pomóc człowiekowi w potrzebie. Nie oskarżaj mnie o ocenianie wiary Sylwii. Nie podoba ci się, że pokazuję wyjście z trudnej sytuacji, w której prawdopodobnie tkwi Sylwia? Domyślam się, że ma dopiero 13 lat, jak mówi jej nick. Stąd nie jest ona raczej zdolna do podejmowania samodzielnie decyzji i samodzielnego myślenia. Bez obrazy, może być oczywiście inaczej. Ale załóżmy, że jest jak ja mówię. Walduś, uważasz że na pytanie Sylwii należy odpowiedzieć jak na pytanie typu "Która godzina?" Widać po tym pytaniu, że Sylwia nie ma wzorca wiary w domu, lub nie odnajduje się w katolicyzmie(z resztą nic dziwnego jak na 13-letniego dziecko) i chciałaby wiedzieć, czy odklepanie "zadania domowego" wystarczy, by się zbawić i nie pójść do piekła.
Waldku, nie myl mnie z katolikiem. Skąd to wziąłeś, że uważam, iż Jezus się pomylił, hę? Skąd taka negatywna wypowiedź? Ja ci odpowiem skąd. Wystarczy, że ktoś na tym forum napisze, że w życiu nie chodzi o to, by robić coś na siłę. Wystarczy, że ktoś napisze, że życie jest piękne i należy postępować zgodnie ze swoim umysłem, i już jakiś fanatyk się doczepi, że "tu śmierdzi herezją". Tak, to świetnie obrazuje twoje myślenie, a raczej zaślepienie. Stwierdzenia typu "życie jest piękne" nie pasują, są niewygodne dla ciebie, prawda? Twoje życie nie jest piękne, ale za to, jak jesteś święcie przekonany, ma sens i doprowadzi cię(dzięki łasce Boga) do zbawienia. Szczęście, obfite szczęście nie pasuje do twojego obrazu życia. Za bardzo się kojarzy z przyjemnościami, grzechem itd. No, ale w sumie twoje poglądy to nie twoja wina. To muszę przyznać.

Bzdura.

Po co Ci msza? Modlić się możesz wszędzie do Boga. Jezus modlił się w ogrodzie, na krzyżu, Noe na Arce, przykładów cała Biblia.

Kazanie uczy, chyba że ksiądz bzdury zaczyna wplatać miedzy wartościowe rzeczy. tak czy owak lepiej przeczytać Biblie samemu żebyś potem po innych głupot nie powtarzał, takich jak zacytowałem.

W kościele najważniejsza dla człowieka jest komunia św.

Zacieszam jak dziecko, niekoniecznie 13letnie.



Zapytałem czy czujesz się do tego powołany, nie zaś oskarżyłem o cokolwiek.



Ależ podoba, podoba. Zastanawiam się tylko, nad metodami.




No właśnie, "domyślasz się" a niekoniecznie masz rację.




Wręcz przeciwnie! Potrzeba tu jednak więcej słów opisujących sytuację. A twoje pospieszne założenia mogą być krzywdzące.



No wiesz?! Nigdy nie posądziłbym Cię o taką hańbę.




No widzisz, już wszystko wiesz(!) a przecież tylko słowo napisałem :)



Rozumiem, że się wkurzyłeś, nieco mnie boli posądzenie o fanatyzm. Choć może z twoich ust to bardziej komplement niż zarzut :P



Jestem zachwycony! Jak ty mnie dobrze znasz :) Niestety nieco mijasz się z prawdą o mnie. Chociaż, fakt hedonistą nie jestem :) ... no może troszeczkę ... tak tyci tyci.



Wybacz, że zapytam. Twoje życie jest pasmem rozkoszy i wszelkiego szczęścia? A co z wchodzeniem przez wąską drogę?



Hmm znów krzywdzące, ale Ci wybaczam, a co mi tam, życie jest piękne!

Kori, skarbie, rozumiem, że się zdenerwowałeś. Wybacz jeżeli Cię uraziłem. Rozumiem jednak, że nie można zbyt pochopnie "pomagać", bo można komuś krzywdę zrobić. Ty zaś nie czekasz na słowa zainteresowanej, ale sam nadinterpretujesz małą ilość informacji, co zrobiłeś także na moim przykładzie.

Tak jak już zmusiłeś mnie nieco do wynurzeń:
być może i jestem obciążony moją katolickością, ale nie jestem wolny od szukania szczęścia i radości tutaj, gdzie żyję.
Cóż, jak wspomniałem, nie jestem typem hedonisty pełną gębą, ale może jednosześcigębkiem:) Nie przeczę życie mnie doświadczyło w różny sposób, ale nie czuję się szczególnie wyróżniony czy też pominięty wobec życia innych.

Gorąco Cię i innych pozdrawiam.

Doceniam to. Zazwyczaj jak tu pisuję, to czuję, że coś jest nie tak. Przyznaję Ci rację, moje wypowiedzi są bezsensowne. Zazwyczaj nie prowadzą do rozwiązania sprawy. Chyba, raczej tak jest.