W tej wypowiedzi zauważam aż trzy sztandarowe kwestie:

1. Otwarte głoszenie poglądów - wspomniałem już w poprzednim poscie, że zostaje przełamany monopol ludzi religii na manifestację poglądów i to was boli i dziwi.

2. Obrażanie. Się. To ludzie religijni mają niebywałą zdolność do obrażania się, zamiast merytorycznej dyskusji.

3. Na szacunek trzeba sobie zasłużyć. Szanuję Twoje prawo do dowolnych poglądów, religii, innych wolności, ale nie szanuję Twoich poglądów i Twojego ich wyboru. Ani trochę.
Szacunek dla przeciwników - to brzmi bardzo pompatycznie i politycznie poprawnie, ale znaczy niewiele, a jak już to niekonkretnie.

Temat przeczytałem cały co zwykle robie gdy chcę się udzielić.

O obrażaniu i szacunku gdzieś pisałeś?

Mniejsza z tym.

zróbmy sobie może zatem definicję takiego wojownika:

- zawsze tylko o braku Boga w formach offtopic'ów
- obraża zwykle swoich rozmówców
- nie ma szacunku do swoich rozmówców

I już ja się do definicji nie mieszczę, Aton się nie mieści - zostają nastolatkowie z onetu.

czy zatem wojującym ateistą jest przeciętny troll prawiący o ateiźmie?

Jeżeli czyni to ateista - to jest tu "złym człowiekiem". Jeżeli czyni tak katolik - to to nazywa się ewangelizacja lub ekumenizm.
Dlaczego ateista nie może głosić otwarcie swoich poglądów? Ma się zamknąć z nimi w domu podczas gdy katolicy np. będą organizowali kolejne demonstracje, marsze, procesje?

Pisałem - ja jestem wojującym ateistą. Czy kogoś gdzieś obrażam?

Epikuros należałoby tu rozróżnić dwa rodzaje wojowania - wojowanie defensywne - takie jak moje i wojowanie ofensywne - polegające na wyśmiewaniu, szokowaniu, narzucaniu itp.

Na Onecie to ja czasem bywam. Wiecie, to jest po prostu Onet i poziom dyskusji jest tam taki, jaki jest. W dyskusjach o polityce wygląda to dokłądnie tak samo. Co do religii to nie wiem czemu widzicie tam tylko ateistów. Może i jestem stronniczy, ale wy też, więc powiem że ja tam widzę mnóśtwo katolików tudzież innych, którzy również pałają szaleńczą miłością do bliźniego objawiającą się w bluzgach, prymitywnych atakach, nienawiści do ateizmu i tak dalej. Tam takie argumenty jak "ateizm demoralizuje"; "ateiści to komuchy"; "ateiści to bezmózgie zwierzęta"; pojawiają się najczęściej. Zacytuję tu jednego z moich onetowych ulubieńców który pisał o "ateistycznym szambie moralnym" i o tym, że "ateiści do stado schamiałych eunuchów umysłowych" (to jest osobnik który narzeka ciągle na ateistyczne chamstwo, nie potrafiąc przy tym nawet jednego zdania napisać bez prymitywnych obelg). Zresztą swego czasu tam również spotkałem się z tezą, że papieże nawołujący do krucjat i rycerze w nich uczestniczący, byli również ateistami, gdyż ateizm odpowiada za całe zło świata. I sporo ciekawostek się tam zdarza. Że już o przekonaniu że wszyscy ateiści to byli ubecy nie wspomnę.

A ja nie jestem wojującym ateistą.
Ja jestem ateistą praktykującym.

Powyższa definicja była bezpośrednio oparta o post happieroniego.

Jednak zastanówmy się nad tą defensywnością:

W przedszkolu religia
W szkole religia
W urzędzie krzyż na ścianie
W telewizji nie można głosić treści sprzecznych z chrześcijańskimi
W sejmie rozmawiają z episkopatem - politycy rozmawiają o sprawach dotyczących układu państwa z przedstawicielami wielkiego niewidzialnego potężnego ducha - jak to brzmi
Za oknem procesja
Zza okna głos dzwonów Kościelnych
Można przeczytać wiele o sobie będąc ateistą - tutaj polecam wpis z Bloga Atona o ks. Drzewieckim


Ateista powie - Boga nie ma - ryp obraził uczucia jakiegoś religijnego krzykacza
Ateista wtrąci na forum - wojujący ateista - powiedzmy szczerze w rozumieniu ogólnym - wojujący ateista jest gorszy od niewojującego.

Innymi słowy wielu by chciało, żeby ateiści jak już nie wierzą to, żeby się nie wypowiadali na żaden temat.

W powyższym chodziło mi oczywiście o ks. Dziewieckiego

I tym się różnimy że ja szanuję Twój wybór, a Ty mojego już nie.A przez to szanuje Ciebie.

Dziękuję za odpowiedz do tematu jestem pozytywnie zaskoczony że tyle osób odpowiedziało. Wiele ciekawych rzeczy się dowiedziałem.

To jeszcze taki mały apel Nie nienawidźmy się tak czy siak musimy razem koło siebie żyć, więc czasem warto ugryźć się w język i zamiast ostrego komentarza uśmiechnąć się do oponenta i powiedzieć coś miłego
To się tyczy zarówno mnie jak i wszystkich bez względu na wyznanie albo jego brak

To tyle, koniec

Ciesze sie happieroni, ze masz takie do sprawy podejscie. Masz racje, na codzien zyjemy kolo siebie, i poki nie ma rozmowy na temat religii to nie ma zanych konfliktow. Jeden z moich najlepszych przyjaciol jest katolikiem i nawet kiedys powiedzial, ze ateiscie reki by nie podal.. wiec o religii po prostu nie rozmawiamy, i jakos mimo tak odmiennych pogladow potrafimy sie razem dobrze bawic w roznych miejscach i okolicznosciach.

astrotaurus chyba mial na mysli to, ze (jak sam powiedzial) na szacunek trzeba zapracowac, a nie miec go bo tak wymaga poprawnosc polityczna i juz.

Czy mialbys szacunek do pogladow czlowieka, ktory glosi wszystkim naokolo o prawdach zawartych w basniach tysiaca i jednej nocy? Byc moze tak, ale czym sobie na ten szacunek zapracowal? Czy szacunek to cos co sie nalezy bo tak i juz? A moze szacunek ma jakas wartosc i o czyms swiadczy?

Czy Ty szanujesz wiare w bajki? Jesli szanujesz, to za co?

Można nie szanować jakichś poglądów, a szanować człowieka, które je wyznaje.

Ble, ble.
Wyobraź sobie, że jestem (oprócz tego że jestem ateistą) cynicznym starym, obleśnym pedofilem, który gnije w więzieniu za morderstwa i kradzieże.
Szanujesz mnie?
Szanuje się to co na szacunek zasługuje!
Prawo pedofilo-mordercy-złodzieja do uczciwego procesu itp, ale nie jego pedofilia, żądza mordu czy kradzieży.

Mowa pozareligijna musi mieć sens, Johnny99.



Ble, ble, gdybyś szanował mój wybór to też byś takiego dokonał. Reszta powyżej...


Super!
Popieram!

Zabierzcie swoje urojenia ze sfery publicznej. Występujcie tam jako ludzie, obywatele. Ze swoimi poglądami, oczekiwaniami, programami itp., ale jako obywatele równi innym obywatelom.

Wiara w wymyślone byty nie powoduje ani troszkę, że wasze poglądy stają się lepsze.
Fakt, że twierdzicie, iż za wami stoi Bóg nie powoduje, że jest was więcej, tylko że jesteście żałości i niebezpieczni.

Nie wiem jaki to ma związek z tym, co napisałem.



A to my występujemy w inny sposób ?

Mam wrażenie, że Was rozumiem, ale mówicie o dwóch różnych rzeczach - tzn o teorii (Johnny) i praktyce (astrotaurus).
Z jednej strony Kościół głosi swoje nauki dzieciom - niejako wykorzystując ich ufność dorosłym i brak krytycyzmu a z drugiej strony mówi o wolności wyboru i braku przymusu.

Te dzieci potem dorastają, spotykają się odmiennym zdaniem i jednocześnie wiedzą że Kościół na siłe nikogo do niczego nie zmusza. Jednak wyrwanie się z wpojonych i zakorzenionych wyobrażeń nie jest takie proste.

Ja widzę tu analogiczny mechanizm do poniższej sytuacji, np (przepraszam za niezbyt pozytywne przykłady, celem jest nakreślenie mechanizmu a nie ocena zachowań):
"Kobieta która uciekła od męża, który był alkoholikiem, bił ją, gwałcił mimo, że znalazła się w innym i bezpiecznym (fizycznie) miejscu cały czas ma w pamięci tamte wydarzenia i powiedzenie jej: "kobieto, wyluzuj się, jesteś wolna, jego tu nie ma" mimo, że jest to prawdziwe nie uwzględnia, jej wcześniejszych przeżyć i potrzeba czasu aby ona ten stan zaakceptowała."
Inny mechanizm (znany dobrze Kościołowi) to wyzwalanie się organizacji uznanych przez Kościół za sekty: to także jest proces gojenia ran psychicznych, mimo że fizycznie jet się bezpiecznym.[/b]

Ale jak się nie wpoi dzieciom jednych wyobrażeń, to się im wpoi inne - coś im wpajać trzeba, bo na tym polega wychowanie. A jeśli nawet rodzice kompletnie nic by dziecku nie wpajali, to wpoi im to, co trzeba otoczenie, media, środowisko itd. Dziecko nie jest zdolne do wypracowania własnych poglądów, więc czeka, aż rodzice powiedzą mu co myśleć. I to jest naturalne - podobnie, jak w okresie dojrzewania naturalny jest okres buntu. O ile wcześniej rodzice mieli we wszystkim rację, to w okresie dojrzewania nie mają racji w niczym. I to również jest naturalne. Dopiero wkraczając w dorosłość człowiek dokonuje jakby bilansu tych dwóch postaw. Wtedy jest czas na wolność wyboru i brak przymusu.

Moim zdaniem wszyscy ateiści wojujący powinni się nad sobą zastanowić.

Ja sam jestem ateistą, ale to mój pogląd. Jeżeli istnieją ludzie, którym wiara pomaga w życiu, to czemu mam im mówić "Wierzysz? Ale jesteś ograniczony..." i tak dalej?

Moim zdaniem w dzisiejszych czasach religia nie szkodzi nikomu. Tzn. zależy od przypadków. Szkodzi np. coś takiego, co powstało ostatnio w USA - Muzeum Stworzenia (uczą tam i opowiadają, że Adam i Ewa żyli razem z oswojonymi dinozaurami i że cała historia z Genesis to prawda).

Jeżeli ja mogę być ateistą i nie chcę, by ktoś mi to wypominał, to ja nie wypominam wierzącym, że wierzą. I jest dobrze.

Zaraz przyjdzie Triplex i cię zwyzywa od chamów

Ale, tak w ogóle, to dlaczego ateizm nie miałby siebie promować. Zresztą tu nie tyle chodzi o samo promowanie ateizmu, bo to by była tylko kolejna indotkrynacja. Chodzi raczej o dyskusję i głośne prezentowanie poglądów odmiennych od "powszechnie przyjętych", o wytykanie religii jej wad, jej nielogiczności, niespójności. Na tym polega dyskusja.

Praktycznie każde poglądy są poddawane krytyce i praktycznie każde poglądy są wyśmiewane, ale tylko jeśli są to poglądy religijne, niektórzy ludzie się tak ciężko o to obrażają (na zasadzie: "Możesz wyśmiać mnie, całą moją rodzinę i partię na którą głosujemy, ale powiedz tylko słówko o naszej religii...") - to właśnie jest naztywane wojującym ateizmem...