Akurat nie jest tak, że uważam że inne normy obowiązują kobiety, a inne mężczyzn.

I nie wiem na jakiej podstawie tak piszesz.

Droga Dezyderio!

Przepraszam za swój wybuch, ale chyba przez nadinterpretację uznałem twoje wypowiedzi za ewoluujące w stronę jakże często spotykanego usprawiedliwiania kłamstw kobiet zmierzających do związku/małżeństwa z danym mężczyzną przy równoczesnym pałaniu oburzeniem na tak postępujących mężczyzn.

A wracając do meritum - ja staram się patrzeć na fakty, które znam (zakładam, że są opisywane prawdziwie). A one niestety dla tej kobiety są jednoznacznie negatywne - ukrywała ważną rzecz przez 4 miesiące przed mężczyzną, co do którego miała poważne zamiary. I dla mnie to stanowi "oszustwo".
Natomiast nie wnikam w jej motywy, bo ich nie znam.

Po prostu ja wolę, jak ktoś robi dobre rzeczy ze złych powodów niż złe z dobrych.

A ja wolę, jak ktoś nie ocenia pochopnie

Każdy ma prawo do swoich (nad)interpretacji, ale nazywanie tego faktami to już "lekka" przesada

Teza o ukrywaniu to tylko Twoje domysły, z pierwszego posta wiemy jedynie, że powiedziała (w oryginale "przyznała się") o ważnej rzeczy po 4 miesiącach. I nie widzę w tym nic dziwnego, że o ważnych rzeczach mówi się osobom, co do których mamy poważne zamiary. Nie każdy jest ekshibicjonistą

Ja nie wiem co znaczy "ukrywała przez cztery miesiące" To co, na pierwszej randce (spotkaniu) już miała opowiadać wszem i wobec że takie miała życie ,taki był mąż w łóżku, i taką śmiercią zginął ? No bez przesady. Cztery miechy to czas żeby poznac druga osobę, zaufać i opowiedzieć o swoim życiu. Co ta druga osoba z tym zaufaniem zrobi to już jej sprawa. Może rzucić w błoto. A założycielowi topica poradziłbym powiedzieć otwarcie dlaczego chce odejść. Żeby nie było niedomówień i domyślania się drugiej strony o co tak naprawdę mu chodzi.

Na pierwszej nie, ale na drugiej tak.

A poważnie - fakt, że nie mówiła o ważnej rzeczy przez 4 miesiące komuś, kogo traktowała poważnie (wyjątkowo przywiazała się do mnie) nie świadczy zbyt pozytywnie o takiej osobie.
Raczej o próbie manipulacji i usiłowaniu wzbudzenia poczucia winy.

Bynajmniej nie chodziło o szczegóły typu "jaki był mąż w łóżku i jaką śmiercią zginął", ale o samo stwierdzenie faktu, że jest się wdową.

Zgoda, to fakt



Ale to już Twoja ocena i daleko idące przypuszczenia. Oczywiście w żadnym wypadku nie bronię Ci wyrażania swoich ocen czy domysłów, ale wyraźnie oddzieliłbym je od faktów.

Ja np. nie dostrzegam nic negatywnego w ostrożności na pierwszym etapie znajomości. Wprawdzie 4 miesiące nierówne 4 miesiącom i bardzo wiele zależy od intensywności związku, ale zakładam taki przeciętnie intensywny związek. Pewnie wiele zależy od otwartości oceniającego - ja z natury jestem nieufny i tylko z "wybrańcami" dzielę się osobistymi sprawami. I nie mam wcale na celu manipulacji ani wzbudzania poczucia winy

Dla mnie te twierdzenia to chała i nie dość że ma zakalec to jeszcze jest z jednej strony przypalona. Jakbyś się dowiedział w dzień ślubu to rozumiem nerwy ale po czterech miesiącach znajomości kiedy to babka przełamała się i postanowiła odkryć przed tobą karty (pewnie się bała odrzucenia jak widać słusznie) to nie są żadne cuda. W ogóle wygląda że nie wiadomo po co z nią się bujałeś tyle miesięcy skoro jej nie kochasz.
Człowiek jak kocha to wybacza a nie udaje macho mówi jak o psie (przywiązała się do mnie) a mi się już znudziło. Mam podejrzenia co do autora posta że to jakiś dzieciuch i tyle. Poważny gość by zrobił co należy powiedział jak jest i zakończył lub zdecydował się na związek a nie latał po forach i chwalił się jak to na niego laski lecą i jak się przywiązują a on ich nie chce. Żal.pl

Po kolei.

1. Reakcja autora wątku jest zła - powinien załatwić od razu sprawę. Cieszę się jednak, że nie zabrano mu prawa do odejścia.

2. Wybaczanie - istnieje próg wyrządzonego zła, powyżej którego uczucie umiera u drugiej osoby. Nie można wybaczać wiecznie.

3. Zgadzam się, że istotne są okoliczności sprawy. Pisałem o tym wcześniej.

4. Wyjaśnię, co rozumiem przez "celowe zatajenie" - kobieta ta podjęła decyzję o niemówieniu tego, czyli zrobiła to celowo.
A jej motywów nie znamy.

Celowe zatajenie to jakby się dowiedział dziesięć lat po ślubie a nie po czterech miesiącach randkowania. Zresztą jak można mówić o "celowym zatajeniu" jeżeli mu dziewczyna powiedziała jak jest. Cały ten topic przypomina zlot dewotek które sie podniecają miesiącami bo można było miesiąc wcześniej lub tydzień później.

Pozwolę sobie zacytować definicję słowa „celowy”:


z określonego źródła normatywnego:
http://sjp.pwn.pl/lista.php?co=celowy

Gdzie w tej definicji jest kryterium czasowe?

Po prostu zrobiła to celowo, a kwestią pozostaje tylko, co było owym celem.
Jedne są niejako „szlachetniejsze” i akceptowalne bardziej niż inne - np. proszę zastawić potencjalne uzasadnienia:
- „Za krótko jesteśmy i nie jestem gotowa mu jeszcze na tyle zaufać, ale do tego momentu nie będę oczekiwała odeń wiążących deklaracji.”;
- „Wiem, że nie zaakceptuje mego wdowieństwa, ale jeśli go oczaruję i pokażę mu swoje przywiązanie do niego, to może zmieni nastawienie, a przynajmniej będzie miał poczucie winy i może nie odejdzie.”;
- „Jest dobrą partią i wiem, że tego nie akceptuje, więc będę go okłamywała, żeby się ze mną ożenił, a potem jakoś się ułoży — i tak nie będzie miał wyjścia i ze mną będzie.”.

Nie wiemy jednak, co było przyczyną.
Podobnie nie wiemy także, jak to się odbyło — inaczej wygląda sytuacja, gdy po prostu nie mówiła, a inaczej np., kiedy kłamała, iż jest panną.

To że powiedziała - OK.
Jednakże nie zmienia to faktu, że wcześniej zataiła.
Zresztą i tutaj inaczej wygląda np. sytuacja, kiedy powiedziała mogąc dalej zatajać, a inaczej, kiedy powiedziała, bo facet np. dostał od jej niewtajemniczonej kuzynki zdjęcia ze ślubu do obejrzenia.

A teksty o dewotkach — nikt Ci nie każe uczestniczyć w owym „zlocie”, a skoro to robisz to sam siebie zaliczasz do nich.

To może inaczej. Ja ze swoja przyszłą żoną "chodziliśmy" dwa i pół roku zanim postanowiliśmy że weźmiemy ślub. Jeżeli by mi po czterech miesiącach powiedziała że jest wdową to ani by mnie to ziębiło ani grzało.
No chyba żeby miała dziecko z poprzedniego związku to wtedy bym miał problem do przemyśleń. Widocznie co człowiek to inne podejście do życia i dlatego się nie zgadzamy w opiniach.

To ja też może inaczej.

Zgadzam się, że każdy człowiek ma inne podejście i różne priorytety.

Natomiast patrzę na tę kobietę nieco negatywnie, ponieważ nie mogę oprzeć się wrażeniu (być może mylnemu), że zaprezentowała ona podejście „marketingowe”, czyli coś w rodzaju:
„Wiem, że nie zaakceptuje mego wdowieństwa, ale jeśli go oczaruję i pokażę mu swoje przywiązanie do niego, to może zmieni nastawienie, a przynajmniej będzie miał poczucie winy i może nie odejdzie.”
Wydaje mi się, że ona dawno iedziała, iż autor wątku np. chce dziewicy, ale myślała, że zmieni nastawienie, jak ona go sobą oczaruje, i dlatego właśnie zwlekała.

Niestety takie podejście jest szkodliwe, ponieważ nawet gdy ktoś nie odejdzie od razu to i tak, gdy minie pierwsze zauroczenie, pojawiają się problemy, bo określone nastawienie trwa nadal, tylko jest stłumione.

I po co to robić?
Obie strony tracą czas i są nieszczęśliwe. Bez sensu. A niestety wśród części kobiet jest ono usprawiedliwiane, jakby one nie wiedziały, że życie nie kończy się na „złapaniu” męża.

Ok. Ja natomiast bym się przychylał do wersji że powiedziała dopiero jak mu zaufała i stwierdziła że coś z tego może być, wiec lojalnie uprzedziła partnera o sytuacji żeby podjął decyzję czy dalej chce czy nie. Może to głupie ale staram się raczej widzieć dobro w ludziach niż doszukiwać się ukrytych zakulisowych ruchów. Mogę się mylić ale tak już mam.



I tu się muszę niestety zgodzić bo wiele znanych mi przypadków wskazuje na to że "łapanie męża" to dość częste zachowanie wśród przedstawicielek płci pięknej.