Gadka dziadka

Kartek kiedyś mawiał:

"Dubito ergo cogito" (wątpie więc myślę)

I oto właśnie chodzi, wątpliwości może mieć wierzący jak i ateista. W obu przypadkach droga jest ciężka

Jak o to chodzi, jak wyżej napisałeś, że kto wątpi ten nie myśli?

Chyba nie dokońca mnie zrozumiałeś, albo ja źle interpretuję to przysłowie. Ale napisałem , że wątpi we wszystko. Czy wątpienie we wszystko jest według ciebie myśleniem?. Przeciesz są np prawa zasady, których w żaden sposób nie można podwarzyć i zmienić. Jak np to że istnieje dzień i noc. Wątpienie wto nazwał byś myśleniem? Ja bym nazwał to brakiem wiedzy. Albo już komplntny tumaństwem.

Ja kiedyś spotkałem się z podpisem: "Pewność to luksus, na który mogą sobie pozwolić tylko głupcy".

Pewien wielki mędrzec wyprzedził wszystkie epoki o których mówicie bo powiedział: Alleluja i do przodu.

Zobaczcie jakie to genialne:
Alleluja - radujmy się
i - znak logiczny wskazujący na sumaryczność twierdzeń przed i po
do przodu - przód jest alegorią przyłości która na nas czeka, nie ważne jaka jest ale na nas czeka bo gdyby nie czekała to znaczy że jej by nie było a skoro jest to czeka i trzeba do niej dążyć.

Ciekawe to sformułowanie iz wierzyć to iść na łatwizne. Cóż można tak stwierdzić gdy ma się znikomą wiedzę na czym ona polega czy polegać powinna czyli co człowiek wierzący ma czynić, co takiego innego niźli niewierzący i jeśli to zobaczymy do czego wierzący jest zobowiązany nadal ktoś powie iż to łatwizna to nie mam argumentów:)
Oczywiście potrzebna jest ta wiedza co to znaczy wierzyć by to pojąć, zarówno przez osobę niewierzącą, ateistę jak i wielu z nas wierzących potrzebują tej wiedzy.
Wiele osób krytykuje,neguje wiele poglądów, tez,religii, co sam kiedyś czyniłem nie mając elementarnej wiedzy na dany temat co sprawia iż choć o tym nie wie ale od początku skazany jest na nie zbliżenie się nawet do danej prawdy w danym temacie, jednocześnie w swym umyśle sądząc iż widzę, rozumiem najlepiej co też tak kiedyś robiłem dlatego wiem że tak jest.

Uważam, że jest :) Dlaczego? Bo zbawienie jest łaską i choćbym starał się jak mogę najmocniej to sam z siebie nie mogę go dla siebie zdobyć.

No to z serca współczuję, że mimo chęci nie idziesz na łatwiznę z nami.

Cóż to!? Cień szansy dla wiary?

No tutaj się zgadzam, też nie mogę w to uwierzyć.

Masz 100% racji! Dlaczego nie chcesz więc "ułatwić" sobie życia?

Jak to co? Nawrócić się i poszukiwać Tego, Który może więcej niż ja.

Jeśli tak żyjesz jak piszesz to cieszę się z Twojego życia. Św. Jan Bosko mówił: "Żyj i działaj tak jakby zależało wszystko tylko od ciebie, a ufaj Bogu tak, jakby wszystko zależało tylko od Niego".

Smutne jest to, że masz "przeczucie", że Bóg rozwiązałby wiele z Twoich problemów, ale wiara w siebie zasłania Ci możliwość zwrócenia się do Niego.

Nie nie jest, bo nie bierzesz Tego(!) krzyża ze sobą. Inaczej mówiąc nie bierzesz udziału w tym krzyżu który zbawia, Ty swój niesiesz poza zawodami, ty niesiesz swój malutki, który bez krzyża Jezusa nic nie zmienia. Jezus nie powiedział "kto będzie nosił krzyż ten będzie zbawiony", ale "kto uwierzy i przyjmie chrzest, ten będzie zbawiony".

Drogę znasz, gospodarza domu też, czemu do Niego nie przyjdziesz?

Nie jest to chyba przysłowie ;P



Wątpienie to krytyczne myślenie. I ZAWSZE jest myśleniem. nie przyjmowanie świata takim jakim jest, lecz próba podważania każdego na pierwszy rzut oka oczywistego stwierdzenia jest właśnie myśleniem.



A może nie ma dnia i nocy, tylko Tobie się tk wydaje, bo mózg płata Ci figle? I co? Można wątpić? Oczywiście, że można. Może ja tego wogóle nie napisałem, tylko Tobie się tak wydaje. Możesz udowodnić, ze ja to napisałem? No własnie...



Jak wyżej. Poszerzanie horyzontów.



O sam bym tak nazwał. Jednak człowiek z pragmatyka może wzbudzić w sobie realistę i co wtedy? Tylko cogito ergo sum ma moc.



Tumanizm to zamknięcie się w swoich progach "myślenia".

O, bardzo dobre stwierdzenie, warte powtarzania wszystkim ateistom, dla których nieistnienie Boga jest oczywiste, i wynika po prostu z takiej postaci świata, jaka jest.