Doprawdy nieciekawa perspektywa ateistów: w pewnym momencie stracić świadomość i koniec.

Ciekawszą perspektywę mają wierzący, bo oni zakładają że spotkają się z Tym, w którym pokładali nadzieję za zycia.

Całkiem słusznie. Powracając okrężną drogą to tematu - coraz bardziej odnoszę wrażenie, że najgłębszą istotą ateizmu jest PEWNOŚĆ i BRAK WĄTPLIWOŚCI. Ateiści nie boją się śmierci po prostu dlatego, że nie mają żadnych wątpliwości na temat tego, co po niej jest. Przypomina mi się jeden z ostatnich wywiadów prof. Religi, gdy powiedział, że trochę współczuje wierzącym, bo oni nie wiedzą co jest po śmierci. Zapytany czy sam wie, odpowiedział: tak, wiem, że nic nie ma. Klasyczny przykład pewności i braku jakiegokolwiek zniuansowania - tak i koniec. Widać tutaj wyraźnie, że aby uwierzyć, trzeba - paradoksalnie - najpierw zwątpić. A wcale nie jest tak łatwo opuścić bezpieczne ciepełko pewności..

[quote="akacja"]
Doprawdy nieciekawa perspektywa ateistów: w pewnym momencie stracić świadomość i koniec.[/quote[

Nie ma w tym absolutnie nic przerażającego...

Codziennie tracisz świadomość kiedy zasypiasz, nawet nie jesteś w stanie określić kiedy dokładnie ma to miejsce. I co, boli?
A kiedys po prostu tracimy świadomośc i już jej nie odzyskujemy, w związku z czym nie odczuwamy tego w żaden sposób, a więc dla nas ten fakt praktycznie nie istnieje.

W porzadku, Akacjo, zatem nie rozumiem teraz Twojego wczesniejszego zdania

Może to tragedia dla tych, w których pamieci żyje, dla niego już nie, skoro go nie ma, nie wie nic.

Podobny brak wątpliwości ateiści mają w temacie umiejętności przechodzenia przez mury. Podobną pewność mają gdy rozmawiają o Zeusie przemieniającym się w byka, by porwać Europę. Okazuje się jednak, że ta sama PEWNOŚĆ i BRAK WĄTPLIWOŚCI łączy ateistów i wierzących.

Klasyczna redukcja do absurdu - tak, jak nie ma różnicy między różowym jednorożcem i Bogiem, tak nie ma też różnicy między przechodzeniem przez mury a egzystencją po śmierci. Zaczynam się zastanawiać, czy niektórzy ateiści w ogóle są zdolni do dyskusji na poważne tematy..

Jestem gotów na poważną dyskusję o życiu po śmierci, o ile przedstawisz poważne argumenty za takowym. Do tego czasu mam jednakową pewność w temacie przechodzenia przez mur i życia po śmierci. Do tego czasu uważam również, że pewność w obu tematach jest tak samo uprawniona i tak samo silna - bez sprowadzania niczego do granic absurdu.

Może nie umarł mi jeszcze ktoś rzeczywiście bliski, by przeżywać jego śmierć jako tragedię dla siebie. Śmierć kogoś innego zawsze przeżywałam jaką tragedię dla niego samego.
I tak samo, gdy myślę o własnej śmierci jako o utracie całkowicie świadomości, gdy jeszcze żyję oznacza ona dla mnie największą tragedię.

Istnieją jednak istotne róznice , zwane uzasadnieniem , lub jego brakiem .

Różnica jest taka że czasami gdy się zasypia coś się śni. Poza tym zasypia się wiedząc że kiedyś się obudzi, a umierając wie się, że traci się świadomość na zawsze i to w tym jest przerażające.

A gdyby Ci nie przedstawił poważnych argumentów za tym, że Twoje życie ma sens, to uznałbyś, iż jest to problem równie poważny co istnienie krasnoludków ? Waga problemu nie zależy od tego, jakie są argumenty za czymś, tylko od tego, czego problem dotyczy. Jean-Luc Marion powiedział: " istnienie jest banalne ". Mam niezwykle mocne, właściwie nieodparte argumenty za tym, że istnieje długopis, który leży obok mnie na biurku. A mimo to, wyobraź sobie, nikogo to nie obchodzi ! Za to przez te wszystkie lata ludzkość ciągle dyskutuje o życiu po śmierci, mimo, że argumenty za nim są ( przyjmijmy ) bardzo słabe. Rzeczywiście, dziwne !

Żartujesz sobie? Nikt prof Religi nie zapytał, dlaczego tak sądzi. A zapewne potrafiły by to uzasadnić. Poza tym zarzucanie komuś, że ma pewność w jakiejś kwestii jest dość śmieszne. Tak, my ateiści powinniśmy mieć jakieś wątpliwości, może jakaś głęboko skryta nadzieje na wieczna szczęście w Raju, oh wtedy to dopiero nasze życie było by katorga! Bez tego wspaniałego ciepła pewności, że zginiemy na zawsze i zeżrą nas robaki.

Witold masz specyficzne podejście do własnego życia, przypomina mi się jak mi - gdy byłem młody - pielęgniarka mówiła, że zastrzyk będzie bez igły.

Czy ja wiem ? Mi ateiści często zarzucali, że mam pewność w jakiejś kwestii ( mimo że za każdym razem zaprzeczałem ), i to w dodatku jeszcze w takiej, w których nie mam dowodów ( mimo, że tu zaprzeczałem jeszcze silniej ). Więc po prostu odpowiadam tym samym. Czy powinniście mieć jakieś wątpliwości ? Nie wiem. A czy człowiek w ogóle powinien mieć jakieś wątpliwości ? Wy bardzo często twierdzicie, że my powinniśmy mieć jakieś wątpliwości ( zarzucając jednocześnie, że ich nie mamy ) - więc wnioskuję z tego, że to samo tyczy się i Was. Ale skoro nie, to trudno. Jeżeli ateiści rzeczywiście nie odczuwają potrzeby wątpienia, to pozostaje mi tylko to przyjąć do wiadomości.

Wątpienia w co?
Nie zrozumiałeś mnie. Zarzucasz komuś, że nie wątpi w to, że po śmierci rozłoży się i przestanie istnieć, i wszystko czego się nauczył i co pamięta przepadnie itd i już nigdy go nie będzie. I jeszcze nazywasz to ciepełkiem bezpiecznej pewności. Tak jakby to była jakaś wspaniała wizja przyszłości, której ateiści bronią nie dopuszczając wątpliwości i nie dopuszczając do siebie tej okropnej wizji Nieba.

Ależ nie, nie tak. Nie zarzucam nikomu, że nie wątpi w to, iż po śmierci nic nie ma. Zastanawiam się tylko, czy można powiedzieć, że ateizm opiera się na braku wątpliwości. Jeśli ktoś chce mi teraz zarzucić uogólnianie, to odpowiadam, że nie pierwszy już raz ten temat stawiam, i nie tylko o życie po śmierci chodzi. Była niedawno np. dyskusja o sensie życia - i tam też wyszło na to, że ( przynajmniej niektórzy - jak wiadomo, ateiści nie uzgadniają swoich stanowisk, co zresztą być może wyklucza możliwość dyskutowania o jakichkolwiek " oparciach " dla ateizmu.. ) ateiści nie mają wątpliwości co do jego nieistnienia. A czy człowiek ma duszę ? Wierzący powie: " wierzę, że tak ". Agnostyk powie albo " nie wiem ", albo " nie da się tego stwierdzić ". A ateista mówi: " nie, nie ma, i to na 100% ". Prawda, Witold ? Oczywiście, danbog natychmiast zripostuje, że ateiści mają " inne " wątpliwości. No, jakie ? Wątpią w to, czego jeszcze naukowo nie " dowiedziono " ? Np. w to, czy istnieje życie poza Ziemią ? Ale ja też w to wątpię. Niczym się w tym aspekcie nie różnimy. Warto też zauważyć, że są to wątpliwości całkowicie niezależne od ich nastawienia. Albo będzie dowód, albo nie będzie. Jeżeli będzie, ateista przestanie wątpić, i zacznie być pewien. Jeżeli nie będzie, ateista nadal będzie wątpić. Nic tu od niego nie zależy. Oczywiście, może wierzyć w to, że życie poza Ziemią istnieje, mimo, że nie ma na to dowodu - ale to jednak jakoś tak brzydko - wierzyć bez dowodu.. ? To już chyba zbyt daleko posunięte wolnomyślicielstwo. Nie można przecież wychodzić poza brzytwę Ockhama. Zapuszczanie się w rejony niepewności, domysłów, przypuszczeń, wiar, nadziei - to niebezpieczne. Lepiej zostać tam, gdzie się jest.



Ale przecież dokładnie to robią ateiści - bronią wizji nieistnienia nie dopuszczając wątpliwości, i nie dopuszczając do siebie okropnej wizji Nieba ( dlaczego jest ona okropna wytłumaczą Ci dokładniej grzmot i Jacek Rakoczy, możesz też zasięgnąć konsultacji u ashkela86, który wyłoży Ci wyczerpująco dlaczego nawet piekło jest lepsze ). A czy " wspaniała " ? Ateiści nie używają takich słów. Nieważne czy wspaniała czy nie - ważne że PRAWDZIWA. Jeżeli coś jest PRAWDZIWE, to już jest to wystarczający powód by bronić tego rękami i nogami, a nawet z narażeniem życia ( PRAWDZIWEGO rzecz jasna ). Nawet gdyby prawda była zła, a nieprawda dobra, to i tak należałoby bronić prawdy. Nie ma zatem znaczenia, czy jest to wizja wspaniała. Z drugiej strony jednak to znowu jakoś tak brzydko bronić czegoś, co wydaje się złe - więc, jak widzisz, ateiści nie twierdzą, że nieistnienie jest złe - a zatem nie jest to wcale zła wizja przyszłości, jak zdajesz się sugerować. Może niespecjalnie wspaniała, ale w sumie nie ma się czym przejmować. Zupełnie wystarczy do ciepełka bezpiecznej pewności.