Wybacz - chyba sobie daruje .

Zastanów się: wymieniłem kilka argumentów za tym, że dusza nie istnieje, tj obserwacje nt działania mózgu, wpływu na działanie mózgu oraz zmiany w odczuciach jakie temu towarzyszą. Kontrargumentem było, że się nauka tym nie zajmuje.
Więc napisałem własny model duszy, a Ty zanegowałeś go tym, że nie wyjaśnia obserwacji (zachowań ludzi). Więc zrobiłeś dokładnie to samo co ja wcześniej i nawet tego nie dostrzegłeś.
Jeżeli nie potrafisz zrozumieć tego argumentu, to nie mój problem.
A poza tym parę postów wcześniej prosiłem Ciebie o dokładny model duszy (zadałem kilka pytań) w odpowiedzi na to, że Ty poprosiłeś o konkrety mnie. Ja podałem odpowiedz, Ty przemilczałeś sprawę.



Żeby kogoś pokonać argumentami trzeba je najpierw przedstawić. Argumenty typu to co żyje nie różni się od tego co nie żyje, więc dusza ożywia nie nazywa się merytorycznymi, ale głupimi.

To czym różni się to co żyje od tego co nie żyje?

To co żyje - jako układ - dąży do homeostazy, a to co nie żyje do wzrastającej entropii.

Wszelkie żywe istoty tez powodują wzrost entropii. Przede wszystkim w otoczeniu, ale starzenie się jest w ogólności powodowane przez różne procesy nieodwracalne (które to są odpowiedzialne za wzrost entropii).

Organizmy żywe są dużo mniej stabilne i produkują dużo więcej entropii na jednostkę czasu, niż np. kamień.

Powodują, ale jest to koszt własnego uporządkowania. A pisałem, że dążą do tego jako pewien układ, a nie w ogóle.



Dlatego umieramy i przestajemy być homeostatem.

Według wikipedii (jak masz lepsze źródło definicji, podaj):

Zatem określając życie, jako coś co dąży do homeostazy definiujesz masło jako maślane, bo homeostaza z definicji dotyczy tylko układów biologicznych (żywych).

Jeżeli natomiast z definicji wikipedycznej wyjmiemy warunek biologiczności procesów, to dojdziemy do wniosku, że Układ Słoneczny jest żywy (bo zachowuje swoją równowagę).

Poza tym w jakim sensie życie "dąży" do homeostazy? Celowym (co zakładałoby świadomość)? Czy w takim sensie, że takie są skutki (no ale na dłuższą metę skutki są takie, że organizm umiera)?

Uznajmy, że to słowo biologicznych jest tam umieszczone niefortunnie. To tak jak się definiuje kulturę czy świadomość jako specyficzną dla człowieka.
Wolę cybernetyczną definicję homeostazy jako dążenia systemu do pewnego uporządkowania wewnętrznego, kosztem energii z zewnątrz, nawet przy zmieniających się warunkach zewnętrznych (nie skrajnie rzecz jasna), za pomocą układu sprzężeń zwrotnych, sposobu regulacji wewnętrznej przy interakcjach z otoczeniem itd.



Nie do końca, co prawda homeostaty to znane nam biologiczne układy, ale nie koniecznie jest to jedyna możliwość. Natomiast Układ Słoneczny nie posiada własności regulowania pewnych procesów w nim zachodzących w celu utrzymania swojej własnej równowagi.



W takim sensie, że jest zdeterminowany przez swoją własna strukturę by tak funkcjonować. Natomiast to, że coś umiera nie znaczy wcale, że taki jest cel jego funkcjonowania. (tak samo jak nie budujemy samochodów, żeby je złomować, a przecież na dłuższą metę jednak trzeba)

Zatem mrowisko (jako całość) jest żywe, jest jednym złożonym żywym bytem? Spełnia tą definicję.

A naturalnie powstały reaktor jądrowy w Oklo?
http://www.if.pw.edu.pl/~pluta/pl/dyd/m ... i/oklo.htm
Miał strukturę, która umożliwiła mu działanie przez miliony lat, dzięki sprzężeniu zwrotnemu (woda umożliwiała reakcję, ale reakcja podnosiła temperaturę; po pewnym czasie woda wyparowywała i reakcja ustawała; temperatura opadała, woda powracała i cykl się zamykał). Utrzymywał swoją strukturę i działanie, dzięki mechanizmowi sprzężenia zwrotnego (który chronił go przed przegrzaniem i zniszczeniem), wykorzystując zewnętrzne źródło wody, aż do naturalnej śmierci z wyczerpania

Już prosty system: kupka kamieni na dnie jakiegoś wgłębienia, zdaje się spełniać tą definicję - wpływ zewnętrza, który mógłby zaburzyć tę strukturę, jest niwelowany przez grawitację która ściąga kamienie z powrotem. Jeżeli nie wystąpią się jakieś drastyczne wydarzenia, które zniszczyłyby całe wgłębienie lub wyrzucą z niego kamienie, układ będzie wracał do początkowego stanu kupki kamieni.

Sam widzisz, że zdefiniowanie tego co żywe nie jest takie proste.
Moim zdaniem żywe jest to co zachowało funkcje życiowe. Człowiek żyje tak długo do puki bije w nim serce.

Tylko teraz należy określić jakie są funkcje życiowe, bo bez definicji życa nie posuniemy się ani o milimetr.

To raczej nie jest problem definicji życia tylko problem tego co określimy systemem, czy może systemem autonomicznym.



Ale co miało jego działanie wspólnego z wewnętrznym uporządkowaniem jego struktury? Nic.



Kupka kamieni to nie jest system, choćby z powodu braku powiązania funkcjonalnego pomiędzy poszczególnymi elementami tej kupki, czyli kamieniami.

No i gdzie tu miejsce na duszę?

To co napisałem nie przeczy istnieniu duszy.

Albo zaczniesz rozumieć j polski, albo nie będziemy tutaj sobie pisać. Nie pytałem jak to wyklucza istnienie duszy, tylko jakie funkcje ona miała by tutaj pełnić. Czy jest funkcją życiową? czy umożliwia takie funkcje? itp

"No i gdzie tu miejsce na duszę?"

To zdanie raczej jest jednoznaczne. Wiem czym jest pytanie retoryczne. - sugerujesz że dusza jest niepotrzebna, a więc jej nie ma.

"Nie pytałem jak to wyklucza istnienie duszy, tylko jakie funkcje ona miała by tutaj pełnić."

A więc twoim zdaniem:

"No i gdzie tu miejsce na duszę?" = "jakie funkcje ona miała by tutaj pełnić." (Dusza)

Czyli miejsce = funkcja?

Ktoś tu nie rozumie polskiego.... i innych od nierozumnych wyzywa. OK więc nie rozmawiam z tobą. To był mój ostatni post w temacie.