Czym jest sumienie? Co to znaczy, że mamy wyrzuty sumienia albo że mamy czyste sumienie? Czy sumienie może się jakoś kształtować i czy możemy mieć jakąś kontrolę nad kształtowaniem się naszego własnego sumienia, jeżeli się ono kształtuje? Czy wszyscy mają sumienie? A może jest ono zwyczajną fikcję, kolejnym filozoficznym (przejętym przez religię) wymysłem???

Pozdrawiam serdecznie!

Pianticello, kiedy wiem, że Ty kontrolujesz sytuację, żadne trudności nie są mi straszne.

Hmm ciekawy problem o Sumieniu, naprawdze bardzo znaczący, więc znalazłęm coś może troche interesujacego jeszcze z audiencji Pawła VI oSumieniu miedzy innymi jest tam też powiedzane tak że
wiec jak to sie ma do każdego z nas?

przeglądając dalsze zasoby napotkałem na niejakiego Sabatino Mojerano który to o Sumieniutez pisze we swej ksiażce BYĆ KOŚCIOŁEM Z OPUSZCZONYMI[url]
w którym podkreśla takie oto zdania

Cytuj:

Obecnie, w świetle rozwoju nauk antropologicznych i pod wpływem wizji Vaticanum II, który podkreśla głębię i złożoność sumienia , możemy i powinniśmy akcentować mocniej etyczno-antropologiczną jedność i godność osoby, która się wyraża w sumieniu.
Po tej samej linii idzie Katechizm Kościoła Katolickiego: Sumienie obejmuje postrzeganie zasad moralnych (syndereza), ich zastosowanie w danych okolicznościach przez praktyczne rozeznanie racji i dóbr, a w wyniku tego sąd o konkretnych czynach, zamierzonych lub już dokonanych.

Także podkreśla wypowiedzi innych np

Cytuj:

Nade wszystko musi niepokoić — jak podkreśla Jan Paweł II — owa radykalnie „twórcza” wizja sumienia, która jest owocem tendencji kulturowych, które przeciwstawiają, a także wprowadzają rozdział między wolnością a prawem i otaczają bałwochwalczym kultem wolność.

[/url]

Przeglądając inne zasoby znalezłem jeszcze coś o sumieniu W TROSCE O PRAWE SUMIENIE gdzie między innymi czyta się że
oraz mały opis co to jest
nawet mowa jest że
Ale jednakóż
Czy dalej szukać wyjaśniej by dostrzec wszystko co dobre i złę nas otacza i kierowac sie własnym sumieniem?

Aż się dogrzebałam do definicji rozumu, żeby już nie było wątpliwości, o czym mówimy, Pianti Masz rację, wolę proste definicje, ale tę z KKK, podaną przez Pharisee już znałam i chyba jest dość prosta?
Sumienie to prawo wypisane w sercu przez Boga, by czynił dobro, a unikał zła
Każdego człowieka, jako coś danego "na wejściu", nie coś, co sie nabywa w trakcie życia. I tylko zdolność pojmowania określa możliwość korzystania z tego daru...
Myślę, że jest coś takiego, że nawet najbardziej upośledzony człowiek, jeśli potrafi dostrzec konsekwencje - choćby najprostsze - swojego czynu, to go (czyn) weryfikuje w odniesieniu do sumienia... Do poczucia dobra i zła...
Czy można kształtować? Nawet trzeba Bo kształtuje je życie, przez kolejne wybory, przez kolejnych spotykanych ludzi... Człowiek ma dar poznawania prawdy, ale bywa, że za prawdę uznaje kłamstwo. A rozpoznana "prawda" to rodzaj nakładki na sumienie, zaciemniającej lub uwrażliwiającej. Teraz tylko pytanie czy to prawda oszukana czy rzeczywista... A od tego zależą nasze decyzje... I właśnie dlatego, że sumienie kształtuje się "samoistnie" w trakcie życia, należy je kształtować świadomie, kontrolując zgodność "nakładek" z podstawową Bożą "matrycą". A może raczej - zdejmować nakładki? Może one niepotrzebne? Jak myślicie? Może praca nad sumieniem to raczej wieczne jego czyszczenie, do tej najprostszej, najpiękniejszej formy?
Pozdrawiam serdecznie

Bardzo mi się to kiedys spodobało
No istotnie, chcemy zwykle dobrze... Tylko - dla kogo? I czy to na pewno tylko bezmyślność? że nie wychodzi?
Pozdrawiam

Sumienie jest rodzajem budki suflera , w której zasiadł Bóg. Patrzy jak rozgrywamy partię swojego życia i podpowiada, jak postąpić, jeśli zapomnimy o głównych wskazówkach. Chroni nas przed zbłądzeniem. Pomaga odróżnić dobro od zła. Przypomina, że główna rola należy do Niego .

Wyrzuty sumienia są wewnętrznym niepokojem , bodźcem do przyjżezenia się swojemu postępowaniu. Zaczynamy się zastanawiać nad konkretnym czynem i uznajemy, że jest on moralnie zły.

Mieć czyste sumienie ... trudna, lecz piękna sprawa. O czystym sumieniu może powiedzieć człowiek starający się iść za Jego ( = Boga) głosem.

Wszyscy mamy sumienie , ale czasami zdarza się, że jest ono chore i nie reaguje na zło. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku zaniedbywania sakramentów.
I odwrotnie- częste przystępowanie do sakramentu pokuty i Eucharystii czyni nasze sumienie coraz bardziej wrażliwym. Zaczynamy rozumieć, na czym polega zło niektórych czynów, myśli , które do tej pory wydawały nam się właściwe. Jest w tym głęboka mądrość Boża. Gdyby człowiek odrazu dostrzegał całe popełnione zło, pewnie by się przestraszył Wraz z rozwojem sumienia idzie w parze wzrost życia duchowego i większe zaufanie Jezusowi.

Sumienie formuje się całe życie. Nigdy nie można powiedzieć, że uzyskało ostateczny kształt . Sumienie jest bardzo delikatne . Zawsze można je zniszczyć , i zawsze można odbudować. Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Odbudowa może się nie udać, jeśli będziemy ją opierać wyłącznie na własnym przekonaniu... Trzeba pamiętać, by formację sumienia także powierzyć Jemu lub dobremu kierownikowi duchowemu.

ktoś kiedyś powiedział, że sumienie jest uformowane dobrze już u 9 -latka, który potrafi orzec co dobre a co złe.

to, że poprzeczka życia ciągle się dźwiga , już dawno zostało stwierdzone
każdy kto dochodzi do czegoś co mu się jawiło jako wielkie w momencie gdy to osiąga już jest małe a na horyzoncie pojawia się nowa idea

przypomnę , że dziś najwyższą ideą w cywilizacji łacińskiej jest idea Miłosierdzia


jeszcze wspomnę o Kalim:
Kali ukraść to dobrze , ale jak Kalemu ukraść ooojjj to źle.

jest to humoreska , bo przeważnie współczesny Kali niewidzi tego , że kradnie
i jeszcze jedna sprawa o której bardzo lubie mówić:
pewien ksiądz powiedział kiedyś, że doprawdy niema takiego zboczenia na ziemi które gdzieś u jakiegoś plemienia, ludu nieuchodziłoby za cnote

to pokazuje jak jest moralność a co za tym idzie i sumienie
po prostu takie jakim się je uformuje

Wszyscy mamy sumienie?

A co z ludźmi, którzy rodzą się z pewnymi niedoborami w tym kierunku?
I którzy przez całe życie nigdy nie słyszeli głosu sumienia czy nie czuli żadnego niepokoju po zrobieniu czegoś złego (a tylko satysfakcję jeśli się udało albo złość/smutek jeśli się nie udało)?
Bo chyba głęboko zakorzenionej zdolności stricte ekonomicznej kalkulacji "to się opłaca a to się nie opłaca" nie można nazwać sumieniem?

Acha, jeszcze jedno: po co ludzie żałują tego, co zrobili? Co im to daje?
Przecierz stało się, to się nie odstanie - pozostaje zapłacić cenę za swój wybór i przyjąć te skutki, których nie uda się uniknąć.
Rozumiem, że można pokazać swój "żal z powodu..." dla innych ludzi, jeśli to lubią, albo tego wymagają, ale po co żałować bez powodu?

w zasadzie jeszcze są też i takie rzeczy które skutków złych niepociągają za sobą na tym świecie

jesli ja ukradnę słodką pomarańczke
potem ją zjem
to nieczuje w smaku zła które popełniłem
nawet przez całe życie go niepoczuje
wręcz odwrotnie :"brzusio bedzie zadowolony" - i to jeszcze jak

dlatego wniosek z mego życia jest prosty istnieja ludzie którzy nie mają uformowanej etyki w swojej głowie
i dla nich etyka naturalna i powrót do natury to ideał życia

i za Chiny ludowe nie zrozumieja także i tego ,że seks przed małżeństwem który pociągnął za sobą owoc ,czyli dziecko to może być coś złego
według ich niższego rozumowania my myślimy i mamy dziecko za zło
utożsamiają nasze pojęcia tego czynu ze złem
tymczasem ani seks ani dziecko nie jest złem tylko nieodpowiedzialność ,dążenie do egoistycznego samozadowolenia ...

na szczęście św. Augustyn zrozumiał
i tu właśnie jest ten podział między katolikami i naszą inteligencja i etyką a etyką pogan i ich pierwotnym instynktem z którego ani im sie śni wyjść
będą w tyle za nami i to dłuuuugo

rozgraniczenie cywilizacyjnego stopnia rozwoju wyraźne
nawet skłania się do rozgraniczenia na metode życia
a tu jakaś widocznie niższa cywilizacja (może obca nawet) wkracza na nasze terytoria