Pomocy czuję że jestem w depresji nie chce mi sie nic. Unikam kontaktów z ludzmi bo nie mam o czym znimi rozmawiac w moim zyciu nic sie nie dzieje stoje w miejscu. Maz mnie olewa ostatnio popija a ja ciagle siedze w domu z dzieckiem. W dodatku mieszkamy z moimi rodzicami z ktorymi nie rozmawiam nie lubia mnie a meza to wrecz nienawidza chcieliby bym miała faceta z kasa i zaradnego... Czuje ze nic mnie ciekawego nie spotka ze zmarnowałam sobie zycie ze zwzielam slub.
poszłam do spowiedzi a tam ksiadz odradza rozwod itp czy wogle moge byc jeszcze szczesliwa?????????????? mam 28 lat i jestem juz u kresu zycia naprawde

Doradzam kontakt ze specjalistą (jeżeli jest to rzeczywiście depresja w sensie medycznym, to z psychiatrą, jeżeli chodzi "tylko" o samopoczucie, to z psychologiem). Nikt inny nie pomoże.
Natomiast każdy człowiek ma prawo do szczęścia. Dlatego trzeba szukać pomocy u osoby kompetentnej. Ksiądz nic nie poradzi na depresję, bo nie jest specjalistą w tym zakresie. Jasne, że odradzi rozwód, bo to niezgodne z naszą wiarą. ALE może doradzić np. separację, która jest czasem konieczna, jeżeli nie ma szans na poukładanie relacji w małżeństwie.
Nie znam w szczegółach Twojej sytuacji, dlatego na tę chwilę mogę doradzić tylko kontakt ze specjalistą. To na pewno pomoże. I uwierz w to, że Bóg chce Twojego szczęścia.

Trzeba się zastanowić dlaczego mąż popija i zaniedbuje żonę,spojrzeć na siebie krytycznie ,obejrzeć w lusterku.Rodzice chcieliby zięcia zaradnego z kasą.Do ludzi stawiających wysokie wymagania należy skierować pytanie-co sami w życiu osiągnęli i co sobą reprezentują?

depresja to poważna sprawa , idz do psychologa /.../

usunąłem fragment wypowiedzi łamiacy zasady działu
jumik

Nasze społeczeństwo nie rozumie, że tak jak chorować może ciało, również istnieją choroby ducha. W sprawie depresji powinnaś udać się do psychologa.

Chorujący na alkoholizm małżonek powinien natomiast chodzić na spotkania grup wsparcia osób, które pomagają sobie wyjść z nałogu.

Jeżeli tego nie zrobi, trzeba nim potrząsnąć. Trzeba zrzucić na niego odpowiedzialność za jego własne czyny i go opuścić. Jeśli ksiądz posiada przeciwne zdanie, powinien wyjść z konstruktywną radą i znaleźć rozwiązanie sytuacji.

Nie może być jednak tak, że pozwolisz na to, by dziecko dorastało w rodzinie z problemem alkoholowym. Dziecko już jest i albo mąż weźmie się za siebie już teraz albo nie.

Natomiast o siebie zadbaj i idź do poradni psychologicznej.

Często niestety tak jest ,że jak facet przychodzi do domu i spojrzy sobie na małżonkę i resztę rodzinki ,to nic mu nie zostaje jak iść się napić gorzałki.Bonifratra o.Jan Grande w swoich publikacjach na temat zdrowego życia ,napisał,że rodziny same produkują alkoholików.

Depresja jest chorobą obejmującą zarówno sferę psychiczną/duchową jak i somatyczną.

Jasne, powiedz kobiecie w depresji że alkoholizm męża jest jej winą. Jak kiedyś po pijaku jej przyleje to pewnie też będzie jej wina...

Deprimka, startuj jak najszybciej do psychiatry- póki depresja nie jest na tyle silna że nie będziesz mogła podnieść się z łóżka.
Męża na leczenie, pod rygorem separacji.
Uporządkuj kontakty z rodzicami. Nie muszą być serdeczne, ale niech chociaż będą poprawne...
Jeśli czujesz się zbyt słaba żeby zrobić cokolwiek dla siebie, pomyśl chociaż o dzieciach.

Własnie alkoholizm męża może już być formą separacji z jego strony.
Może woli towarzystwo kolegów pod sklepem czy na ławce jak własnej małżonki i reszty rodziny.Depresja żony jest tu samonapędzającym sie mechanizmem i może nasilać odseparowywanie się męża i ucieczkę w alkohol.Widzi kobietę zaniedbaną spędzająca większość czasu w mieszkaniu albo nawet w łóżku,a po gorzałce świat wydaje się bardziej kolorowy.Dla większości alkoholików nałóg jest ucieczką od szarości i problemów zycia codziennego i olbrzymi wkład mają w to niestety ich żony.

Dawno sie odzywalam.maz jak narazie nie pije pracuje dorywczo zadko sie klocimy troche jest lepiej miedzy nami ale jest kolejny problem. mielismy 1 rozprawe o znecanie ps. fiz. nad rodzicami bo nas podali. rozumie moze go nie lubia ale mnie?ja nic nie zrobilam.niewiem co robic szukamy stancji by juz po nastepnej rozprawie tam nie wracac ale czy to dobry pomysl? nienawidze ich a jednoczesnie szkoda ze zostana sami. nie mam juz nikogo bliskiego nikt mnie nie lubi...

Deprimka, nie pisz tak, to na pewno nie prawda. Myślę że masz jakieś przyjazne dusze, przyjaciół wkoło siebie, tylko że tego nie zauważasz. No... nie bądź taką pesymistką

Myślę, że to bardzo dobry pomysł, żebyście się z mężem wyprowadzili. Jesteście dorośli i potrzebujecie trochę swojego miejsca, twoi rodzice też są dorośli i sobie poradzą.

A jak tam twoje samopoczucie? Lepiej już?

Witam moje samopoczucie jako tako ale napewno jest lepiej niż było. Motywacja szukania mieszkania sprawiła że mam "swiatełko" że jesli zamieszkamy sami to moze wkoncu poukładamy nasze sprawy i bedzie juz naprawde dobrze. Mam ogromny żal że moi starzy tak mnie potraktowali jak mozna tak kłamac i niszczyc własne dziecko? Najgorsze jeszcze co wyniknie z nastepnej rozprawy czy za małe pobici a raczej szarpanine moze maz trafic do wiezienia?

Witam moje samopoczucie jako tako ale napewno jest lepiej niż było. Motywacja szukania mieszkania sprawiła że mam "swiatełko" że jesli zamieszkamy sami to moze wkoncu poukładamy nasze sprawy i bedzie juz naprawde dobrze. Mam ogromny żal że moi starzy tak mnie potraktowali jak mozna tak kłamac i niszczyc własne dziecko? Najgorsze jeszcze co wyniknie z nastepnej rozprawy czy za małe pobici a raczej szarpanine moze maz trafic do wiezienia?

Cieszyć się ze "światełka". Jednak nie liczyłbym, że się wszystko odmieni. Problem nie w tym gdzie mieszkasz, ale kim jesteś i co ze sobą zabierzesz do tego "światełka".

A pytałaś, tak w miarę spokojnie, o co mają żal do ciebie? Z tego co piszesz nie da się nic wywnioskować o prawdziwych relacjach z twoimi rodzicami. Chociaż może nie do końca...



...bo biorąc pod uwagę te słowa można wnioskować, że jest na noże. Może wkurzyła ich twoja bierność, niezastosowanie się do ich zasad na, ich bądź co bądź, terenie(?)

Z serca współczuję, cieszy fakt, że pomocy szukasz tutaj... jednak wymagać od siebie wpierw trzeba, nie tylko szukać litości, czy taniego "rozgrzeszania".

Mimo wszystko nie poddawaj się, doświadczyłem wiele razy, że to co wydawało mi się nie do pokonania układało się wreszcie, jak oddałem to Bogu i przestałem się Mu "plątać pod nogami" z własnymi pomysłami...
Pozdrawiam ciepło

Nie sądzę. Tzn. za paragraf "pobicie" oczywiście można trafić, ale nie sądzę żeby domowa awantura to było pobicie. Tym bardziej jeśli - jak podejrzewam - nikomu nic się nie stało. Niee, na pewno do więzienia żadne z was nie trafi (przynajmniej o ile znam polskie prawo).
Trzymaj się i życzę powodzenia w szukaniu mieszkania