Ale pojawia się pytanie, czy ten seksuolog będzie akceptował nauczanie Kościoła w kwestii seksualności. Bo w jakimś prywatnym gabinecie seksuologicznym otrzymać będzie można rady z nią sprzeczne.
Regularnie spotykam się z psychologiem chrześcijańskim to mogę o to zapytać, czy nie widzi takiej konieczności i gdzie ewentualnie byłby jakiś specjalista.


Po to by na siłę dostosować się do opinii społecznej, by nazywało się, że z kimś chodzę.
Po to też, z potrzeby drugiego człowieka, kogoś bliskiego, z kim można dzielić się codziennym życiem, radością i troskami. Bo małżeństwo jest akceptowaną formą życia i wspólnoty majątkowej a stowarzyszenie, wspólnota tego nie daje.

Małżeństwo w pierwszej kolejności jest ukierunkowane dla dobra małżonków, a potem na zrodzenie i wychowanie potomstwa. Jest więc wspólnotą życia i miłości. Daje wsparcie w trudnych chwilach i zaspakaja potrzeby psychiczne, emocjonalne, fizyczne. A współżycie i posiadanie potomstwa jest w małżeństwie sprawą wtórną.


Wątpię by seksuolog mógł cokolwiek pomóc. Poszłam kiedyś do dietetyka, co zrobić z nadmiernym łaknieniem to w stanie był tylko polecić dietę odchudzającą.

Nie jestem nieszczęśliwą kobietą. Określam siebie jako singielkę przeżywającą każdy dzień jak dar miłości Boga.


Żeby druga osoba weszła w moją samotność, i by dzielić się wzajemnie codziennym życiem, radościami i troskami. Wystarczy ?[/quote]

i znów to stwierdzenie, żeby druga osoba weszła w TWOJĄ samotność, a czemu nie TY w jego?

Ale zdajesz sobie sprawę, że Twój punkt widzenia jest wyjątkowy? Oczywiście, wymienione przez Ciebie czynniki też są niezwykle istotne w małżeństwie, ale... co tu owijać w bawełnę, nie o to chodzi Oczywiście to tylko moje zdanie, ale uważam, że zgodne z zapatrywaniem przytłaczającej większości. Więcej, uważam, że zgodne również z nauczaniem KK (impotencja jest poważną przeszkodą dla zawarcia małżeństwa, w przysiędze deklaruje się przyjęcie potomstwa).

Moim zdaniem laika z Twoim podejściem do współżycia małżeństwo to bardzo ryzykowna sprawa. Myślę, że Ty też to czujesz (choćby instynktownie) i stąd piętrzysz trudności zamiast rozwiązywać problemy. Dlatego na Twoim miejscu zacząłbym u podstaw.

A ja przytoczę definicję malżeństwa:
"Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu"

Te czynniki które ja podałam są istotne, bo są ukierunkowane są na "dobro małżonków" i "wspólnotę całego życia"
Nigdzie w tej definicji nie pisze że małżeństwo to zalegalizowany seks.

A ja temu nie przeczę, że czynniki, które podałaś są istotne.



Zauważ jednak, że do "wsparcia w trudnych chwilach" czy "zaspakajania potrzeb psychicznych, emocjonalnych i fizycznych" wcale nie potrzeba małżeństwa. To zawiera się w szeroko rozumianej miłości bliźniego i jest wręcz zalecane przez KK. Natomiast współżycie jest zarezerwowane dla małżeństwa i już sam ten fakt oznacza moim zdaniem, jak wyjątkową rolę w małżeństwie pełni współżycie.

Jeśli podajesz definicję, to podaj proszę źródło

no offence, ale może trochę mniej forum a więcej wyjść do ludzi ?

A nie możesz poszukać, Akacjo, seksuologa, który nie jest sprzeczny z nauką KK? Przecież to nie może być wcale takie trudne... Może on Ci pomoże, bo pomocy chyba potrzebujesz, z tego co piszesz.

Współżycie jest zarezerwowane dla malżeństwa według nauczania KK, ale w środkach masowego przekazu jest wiele erotyki, a i pary współżyją przed ślubem.
Współżycie pełni wyjątkową rolę w małżeństwie bo ma charakter jednoczący małżonków i cel prokreacyjny.
Jednak powiedziałabym że najistotniejsze jest w małzeństwie stworzenie wspólnoty całego życia. Współżycie zawiera się w tej wspólnocie życia, ale jest środkiem do osiągnięcia celu, a nie że kopulacja jest celem samym w sobie, bo jesteśmy ludźmi inteligentymi.

Ale celem tego tematu, jest odpowiedź na pytanie jak stworzyć emocjonalną więź z chłopakiem we wczesnym etapie poznawania, a według nauczania KK młodzi powinni nie od seksu zaczynać poznawanie się.

KKK 1601

A jednak wydaje mi się że to byłoby trudne. Przeglądając gabinety w internecie nikt nie ma wypisynej deklaracji że jest zgodny z nauczaniem KK. Napisałam, że mogę zapytać o to u psychologów chrześcijańskich.
Jednak mam wątpliwości, bo wydaje mi się że seksuolog zajmuje się problemami małżeńskiej sypialni, a mi chodzi o trudności w nawiązaniu emocjonalnej więzi z chłopakiem we wczesnym etapie poznania i konflikt na płaszczyźnie wartości

Nie wydaje mi się, bym potrzebowała pomocy. Ja już dawno zaakceptowałam, że dla mnie niemożliwe jest znalezienie chłopaka. I świadomie wybrałam samotność. I widze wiecej zalet życia w pojedynkę niż życia w związku.
I w głębi duszy cieszę się, że nie żyję w jakimś zakłamanym związku, że nie mam problemów małżeńskich, że nie żyję w separacji, powtórnym związku, że nie tracę łaski uświęcającej przez współżycie przedmałżeńskie, że nie jestem w związku jakie większość znam które odrzuciło Boga i Kościół.
I właśnie te wyznawane wartości, czynią dla samotnych katolików, że trudno im znaleźć drugą połówkę która by wyznawała podobne wartości.

Ja jestem wierzący i praktykujący i jest takich wielu, wyjdź np na pielgrzymke a zobaczysz

Często uczestniczę w różnych spotkaniach religijnych i wyjazdach rekolekcyjnych i jest tam przewaga dziewcząt, chłopcy stanowią tam wyjątki.

W świetle tej wypowiedzi nie bardzo rozumiem sens zakładania tego wątku. Skoro świadomie wybrałaś samotność to po co szukasz wierzącego chłopaka??? Czy to nie jest oszukiwaniem, o którym pisałaś wyżej? Bo nie bardzo rozumiem - poznasz już tego wierzącego chłopaka, stworzysz z nim jakąś więź a potem mu powiesz, że ty jesteś powołana do życia w samotności??? Zesłabiłaś mnie.



A ja Ci napiszę, że nie żyję w zakłamanym związku, nie żyję w separacji, powtórnym związku, nie tracę łąski uświęcającej przez współżycie przed i małżeńskie, nie jestem w związku, który odrzucił Boga, problemy małżeńskie - owszem, czasami się pojawiają, ale są do przezwyciężenia z Bożą pomocą i przy dobrej woli obojga. Jestem szczęśliwa. Czego i Tobie życzę

Świadomie wybrałam samotność, bo niemożliwe wydaje mi się znalezienie wierzącego chłopaka.
Ale gdzieś w głębi duszy zadaję pytanie czy byłoby to możliwe i taki był sens założenie tego wątku.

Tak bym zrobiła, gdyby trafił mi się nieodpowiedni chłopak i wyszłoby że nie chcę tego związku, bo jest on pomyłką.

Akacjo..Ty nie wybrałaś świadomie samotności..
Ty jesteś zmuszona do niej..

Świadomie byś wybrała samotność, gdybyś miała kogoś kogo kochasz, planujesz współne życie...A podjęłąbyś decyzję życia w pojedynkę..
Ty nie masz nikogo takiego, więc proszę nie pisz, że to Twój świadomy wybór - samotność..

Świadomie byś wybrała samotność, gdybyś nie szukała drugiej połówki..
A jednak szukasz...

Odpowiedz sobie szczerze, czego w końcu Ty chcesz....