Mam parę pytań odnośnie teologii buddyzmu, które mnie nurtują. Bardzo prosiłbym o odpowiedź.
1. Dlaczego i po co wszystko istnieje? Dlaczego jednak coś (np. prawo karmy) istnieje, skoro mogłoby nie istnieć?
2. Czy kot mojego sąsiada może być zbawiony?
3. Czy istnieje w buddyźmie coś na kształt chrześcijańskiej łaski bożej?

Są na tym forum mądrzejsi ode mnie, dlatego bardzo bym prosił o zabranie przez nich głosu i udzielenie odpowiedzi.
Pozdrawiam

Pierwsze pytanie jest totalnie głupie, bo można równie dobże zapytać odnośnie chrześcijaństwa dlaczego istnieje człowiek, pies, kot, słoń, krowa, mrówka, modliszka itd.

I teologia chrześcijańska ma na to pytanie prostą odpowiedź. Ale najpierw chciałbym poznać punkt widzenia teologii buddyzmu.
Proszę o przedstawienie stanowiska.

Wszystko istnieje z powodu pierwotnej niewiedzy, którą splamione są istoty. Karma (czyli intencjonalne działania) ludzkich istot nadają kształt światu, dlatego niekiedy bywa wyrażane to przez stwierdzenie, że świat jest stwarzany przez umysł. Ten cykl według Buddy trwa od zawsze - nie ma początku, który można poznać, a poszukiwanie go Budda uważał za stratę energii.



Raczej nie - jest za głupi. Karma w tym świecie jest stwarzana przede wszystkim przez ludzkie istoty. Kot musi poczekać aż karma, która zdecydowała o jego odrodzeniu w świecie zwierząt się wyczerpie i wróci do ludzkiej formy.

W niektórych buddyzmach wierzy się, że wysoki bodhisattva (wysoko zrealizowana na ścieżce buddyjskiej istota) może zamanifestować swoje ciało w świecie zwierząt i jakby pociągnąć dane zwierzę w górę. Można to uznać za folklor, można wierzyć, ale istotne jest, że własnym wysiłkiem zwierzę nie może zmienić swojej sytuacji.



Tak, zdecydowanie tak. Występuje w buddyzmie coś takiego jak ślubowanie Buddy Amitabhy. Budda Amitabha (nie mylić z historycznym Buddą Siakjamunim) ślubował, że każda istota, która szczerze wezwie jego imię odrodzi się w stworzonej przez niego Czystej Krainie (raju), gdzie ma zapewnioną drogę do oświecenia. Wystarczy więc szczerze zawierzyć współczuciu i ślubowaniu Buddhy Amitabhy i szczerze powtarzać "Namo Amitabha Buddha" - dotyczy to wszystkich bez względu na ich moralne i intelektualne możliwości. W tym ujęciu oświecenie można osiągnąć tylko dzięki mocy Buddhy Amitabhy i jest to charakterystyczne dla buddyzmu wschodnioazjatyckiego.

Gwoli ścisłości - to nie jest tak, że Buddha nie rozumie wszechświata, bo uznał że nie warto tego zgłębiać. Wiedza Buddhy jest pełna w każdej kwestii, ale była taka sytuacja za życia Buddhy, że ktoś spytał Go o początek wszechświata i Siakjamuni Buddha odpowiedział, że nie warto się nad tym zastanawiać, bo człowiek może poświęcić całe życie na zgłębianie tego a i tak nie starczy mu czasu, żeby to zrozumieć.

Tak, trzeba pamiętać, że Błogosławiony sam powiedział, że bezpośrednio zrozumiał o wiele więcej niż ujawnił uczniom. Rozważania o początku nie mającego początku świata po prostu nie trafiły do jego "dydaktyki":



Nie mam po polsku sutry, w których tłumaczy, że samsara nie ma początku, a uczniowie powinni wiedzieć, że błąkają się po tym świecie wystarczająco długo, żeby się nim zmęczyć. W innej sutrze mówi, że łzy i krew, które każdy z nas już przelał przez ten czas mogłyby wypełnić wszystkie cztery oceany. Dlatego trzeba wydostać się z płonącego domu, a nie kombinować: kto go podpalił? dlaczego? jaki miał kolor oczu? jakiego użył źródła ognia?

Pzdr
Piotr

Jeszcze co do zbawienia kota, to zwierzętom można oferować zasługę z praktyk i modlitwy, w ten sposób wpływając pozytywnie na ten los. Nie wiem czy poprzez oferowanie za zwierzę nembutsu lub recytowanie go w obecności zwierzęcia można doprowadzić do jego odrodzenia w Czystej Krainie. Airavana musiałby się wypowiedzieć.

My robimy za zwierzęta Namu Amita Bul. Są też ceremonie pogrzebowe dla zwierząt, więc myślę, że próbować warto

Pewnie, ja za swojego zmarłego kota Mruczka codziennie 108 Nembutsu ofiaruję

Ale mimo wszystko przecież jest to fundamentalne pytanie. Takie pytanie podstawa. O swoisty początek. Oczywiście buddyzm jest bardzo piękną religią z piękną tradycją no ale coś musiało zapoczątkować to wszystko. Budda napewno nic na ten temat nie mówił?

Pozwólcie, że użyję takiego porównania:
Mówicie jak uleczyć chorobę, a nie skąd się ona bierze, jak jej zapobiec. Gdybyśmy wiedzieli jak wszystko powstaje, odnaleźlibyśmy tego sens. Zaczynamy w trakcie, a nie od początku.

Ciężka sprawa

... bo jest to informacja dla "chorego" najbardziej ważna i użyteczna.

No ale dla lekarzy już niezupełnie... Zeszliśmy z tematu

Na pewno. Z sutr jasno wynika, że takie pytania uważał za nieprzynoszące korzyści dla duchowego życia i dlatego nie udzielał na nie odpowiedzi. Jednocześnie mówił, że wiara w wiecznego Boga stwórcę jest poglądem nie prowadzącym do wyzwolenia, więc jasno odrzucał koncepcję Stwórcy jako pierwszej przyczyny. Najwidoczniej to pytanie nie dla każdego jest fundamentalne.



Zaczynamy w trakcie, bo dokładnie wszyscy już są chorzy Poza tym - to powstawanie jest cykliczne, więc cały czas to powstawanie widzimy na nowo, w każdej chwili. Ten cykl odpala na nowo w każdej chwili przez gniew, chciwość i ignorancję istot w procesie, który nazywamy współzależnym powstawaniem.

Pzdr
Piotr

Przy okazji: The Fourteen Questions to Which Buddha Remained Silent

Niewątpliwie nie dla każdego. Zgadzam się Nieco rozjaśniłeś mi temat.
Dziękuję za ciekawe linki i Pozdrawiam Piotrze

Krzysztof