Zapraszam do ankiety

Bez złośliwości, mam pewne pytanie: czy ta wiedza jest do czegoś przydatna? Można się głowić i studiować teologię, ale po śmierci nie przechodzimy raczej w niebyt, tylko trwamy dalej, a to jak dokładnie i czy np. można sobie pograć na komputerze w ramach oczekiwania, nie jest już nam dostępne. Więc życie wieczne jako takie rozpoczyna się właściwie z chwilą przerwania życia ziemskiego tak na chłopski rozum.

Spokojnie bez nerwów
jestem katolikiem
tylko kiedyś profesor ksiąndz Maliński
powiedział ze po śmierci dowiemy się po co żyliśmy i zacznie się życie wieczne

Jako życie wieczne zwykło określać się stan, zwany też popularnie 'rajem', 'niebem', który formalnie rzecz biorąc zaczyna się albo tuż po śmierci, albo po odbyciu pokuty w czyścu. Czasem jednak, zamiast życia wiecznego człowiek wybiera cierpienie wieczne.

Nie ma nerwów, celowo podkreśliłem że to nie złośliwe pytanie. Po prostu według mnie tego typu pytania wymagają niedostępnych nam odpowiedzi, poza pewnym ogólnikiem, a w dodatku nic nie wnoszą do naszej wiary. Więc zakładam że to pytanie z czystej ciekawości.

Jeśli założyć wersję WISTA i naukę KK, to życie wieczne zaczyna sie w chwili narodzin. Bo każdy, kto się urodził umrze, a jesli umrze to trafi albo na wieki do nieba, albo do piekła.

Jeśli założyc inne wersje, które zakładają jakąkolwiek formę życia wiecznego, to trzeba o nich rozmawiać indywidualnie.

Zakładając wersję, że nie ma życia po śmierci, wątek można zamknąć, bo nie ma o czym rozmawiac.

Właściwie tak, rodzimy się i prawie bez przerwy będziemy istnieć, tak lub inaczej, z tym że życie wieczne ma to do siebie że nie ma żadnych granic końcowych. Śmierć jest jakąś granicą, przerwą. Jest końcem tu, a początkiem tam. Co do reszty to zgoda, bo analizujemy tu chrześcijański punkt widzenia, nie zakładamy że wszystko się kończy wraz ze śmiercią tu na Ziemi.

Życie wieczne zaczyna się z chwilą narodzin. Śmierć jest granicą życia - określa, czym to indywidualne życie jest, podobnie jak skóra jest granicą ciała, wyznacza jego kształt. Tak, jak już teraz żyjemy " wobec " śmierci ( mimo że jeszcze nie nadeszła już wyznacza granice naszemu życiu ), tak samo już teraz żyjemy " wobec " wieczności. Trudno powiedzieć coś więcej. Wielu teologów uważa, że życie wieczne nie jest tym, czym jest w potocznym rozumieniu, tj. życiem " bez końca ". Życie tak czy siak ma już przecież jeden " koniec ", tj. początek - nikogo z nas nie ma tam, gdzie jeszcze się nie narodziliśmy. Tylko że to również nie jest ostra, bezdyskusyjna granica - w jakimś sensie istnieliśmy już w naszych rodzicach, w ich rodzicach itd. Należy powiedzieć raczej, że nasz początek jest tam, gdzie Bóg stwarza naszą duszę - ale tu znowu trudno powiedzieć cokolwiek więcej. Nie ma tu żadnych jednoznacznych odpowiedzi.

Życie wieczne zaczyna się od Chrztu św. Po nim stajemy się nieśmiertelni. Można nas oczywiście wyegzorcyzmować z ciała (ludzkość wynalazła w tym celu pokaźną kolekcję narzędzi), nie zmienia to jednak faktu, że już nie umrzemy.

A nie z chwilą poczęcia?

Masz rację! Pomyliłem się. Dusza nieśmiertelna jest stwarzana przez Boga w momencie poczęcia.

To znany mechanizm psychologiczny - coś się straciło, więc człowiek zaczyna sobie wmawiać, że to wcale nie było takie fajne, a nawet przeciwnie !

To tylko spojrzenie na sprawę człowieka, który jeszcze nie umarł, a więc tak jak cała reszta ludzi na świecie ma zbyt ograniczony umysł, aby to pojąć. Definicji życia wiecznego nie da się po prostu przełożyć na nasz - ludzki, 'homo sapiens' język.

W Ewangelii ani razu nie ma mowy o tym, aby człowiek miał przejść w życie wieczne od razu po śmierci. Tysiące razy Chrystus wspomina o tym, że dopiero na Sądzie Ostatecznym każdy dowie się, co dalej się z nim stanie. Co ciekawe, nie ma też mowy o czymś takim, jak wieczne cierpienie, a o spaleniu duszy w ogniu wiekuistym. Tysiące razy Chrystus mówi o tym, że nagrodą za prawidłową postawę w życiu ziemskim jest życie wieczne. Oznacza to, że w przypadku złego człowieka życia wiecznego po prostu nie ma - dusza nie może zatem egzystować ani w Królestwie Niebieskim, ani w piekle. Karą jest niebyt, a nie wieczne cierpienie.

Abrakadabra, Twój pogląd jest bliski, a może nawet identyczny z moimi wnioskami wynikającymi z rozumienia Biblii, jednak zupełnie niezgodny z nauką KK.