Jak to jest z tym życiem po śmierci, czy to logika czy wiara? Ostatnio próbowałem sobie logicznie odpowiedzieć nz życie po śmierci.
I wyszło mi to jaki jest sens obecnego życia( zwiedzanie, poznawanie, kochanie ), jeżeli gdy umrzemy nic by nie miało nam zostać zapamiętane.

W ten sposob nabywamy doświadczenia /nauka, poznawanie, zwiedzanie itp/, uprzyjemniamy czy upiększamy swoje życie /miłość, dobro, otaczanie się pięknem, twórczość/ dzięki temu wszystkiemu możemy uczyć, przekazać swój dorobek innym pokoleniom, to nie idzie na marne. Ciągłość zostaje zachowana, jesteśmy ogniwkiem w wielkim łańcuchu, nasz wkład jest ważny.
Odpowiedz mi również jaki jest sens życia wilka, wróbla czy słonia - one też nabywają doświadczenia, zakładają "rodziny" itp, a pozniej /jak uczy Kościół/ umierają i nie ma ich, i nie pamiętają co robiły i czego się nauczyły. A jednak żyją, więc jakiś sens tego jest.

Można bardzo łatwo sprawdzić, czego naprawdę na ten temat uczy Kościół:

Bóg kocha wszystkie swoje stworzenia, troszczy się o wszystkie, nawet o wróble. ( KKK 342 )

Wszystko zaś, co Bóg stworzył, zachowuje swoją Opatrznością i wszystkim rządzi ( KKK 302 )

Wierzymy, że [ świat ] pochodzi z wolnej woli Boga, który chciał dać stworzeniom uczestnictwo w swoim bycie, w swojej mądrości i dobroci ( KKK 295 ).

Zwierzęta są stworzeniami Bożymi. Bóg otacza je swoją opatrznościową troską. Przez samo swoje istnienie błogosławią Go i oddają Mu chwałę ( KKK 2416 )

Zwierzęta nie mają nieśmiertelnej duszy, zatem jest jasne, że Boży plan w odniesieniu do nich różni się od przeznaczenia człowieka. Ale to nie znaczy, że go nie ma. Więc może wystarczy już tych autorytatywnych stwierdzeń co do tego, gdzie są zwierzęta po śmierci, albo gdzie ich nie ma, i w czyim nauczaniu ich nie ma.

Johnny, chyba zle mnie zrozumiałes, nie pisałam w żadnym wypadku, jakoby Kościół twierdził, że życie zwierzęcia nie ma sensu, ma, mimo, że nie są one nieśmiertelne. Stwierdziłam, że Kościół twierdzi /i chyba słusznie stwierdziłam/, że życie zwierzęcia kończy się, gdy ono umiera.
Więc jesli życie ziemskie zwierzęcia ma sens, to wg mnie ziemskie życie człowieka ma również sens obojętnie czy rzeczywiście on czy nie jest niesmiertelny. Jesli ktoś uznaje nieśmiertelność, to sens jest nieco inny, ale również jest. Zakładając, że człowiek umiera i wiecej nie ma nic, to sens również jest inny, ale wg mnie takie zalożenie nie powoduje, że życie nagle staje sie bezsensem.

Więc jesli życie ziemskie zwierzęcia ma sens, to wg mnie ziemskie życie człowieka ma również sens obojętnie czy rzeczywiście jest on czy nie jest niesmiertelny.

Jeśli człowiek ma nieśmiertelną duszę to musiałbyś postawić znak równości między Bogiem a człowiekiem. Przecież musi być jakaś różnica, prawda? Przypisywanie tych samych cech (paradygmatów) Bogu i stworzeniu nie jest właściwe (sprzeczne), chyba, że…

Życie zwierzęcia kończy się, kiedy ono umiera - masło maślane. Z człowiekiem jest tak samo. Zwierzęta posiadają, według nauki katolickiej, tzw. duszę zmysłową: życiodajne tchnienie Boże, które daje życie. Gdy mija czas przeznaczony każdemu stworzeniu do spełnienia swej funkcji w świecie, traci ono życie, ale zgodnie z przytoczonymi cytatami nie traci znaczenia dla Boga. Co się z nim dalej stanie - nie wiemy. Więc nie orzekamy o tym.



Nie wiem, czy można to nazwać " paradygmatem ". Bóg nie jest " nieśmiertelny ", tylko wieczny - i moim zdaniem to jest właśnie ta różnica. Nieśmiertelność czegokolwiek jest wtórna w stosunku do Boga, i od Niego tylko pochodzi.

Życie człowieka ma taki sam sens jak życie bakterii albo owada. Ni mniej ni więcej. Żyjemy inaczej ze względu na rozwinięty umysł ale to to samo. Nie wiem jakiego "sensu" się tu jeszcze doszukiwać i po co.

Cytat:
Jeśli człowiek ma nieśmiertelną duszę to musiałbyś postawić znak równości między Bogiem a człowiekiem. Przecież musi być jakaś różnica, prawda? Przypisywanie tych samych cech (paradygmatów) Bogu i stworzeniu nie jest właściwe (sprzeczne), chyba, że… Uśmiech...

A z skąd wiadomo że człowiek ma duszę. Skąd o tym wiemy czy może czujemy??Ja gdzieś czuje Boga, czuje też gdzieś swoją dusze, ale przecież ja się mogę mylić??

Cytat:
Życie człowieka ma taki sam sens jak życie bakterii albo owada. Ni mniej ni więcej. Żyjemy inaczej ze względu na rozwinięty umysł ale to to samo. Nie wiem jakiego "sensu" się tu jeszcze doszukiwać i po co.

.......

Wg Biblii Gdanskiej mozna dojsc do wniosku, że dusza to zwyczajnie żywa istota

A ciało to jakby skafander (dla Duszy) kosmonauty lub nurka do życia w czterech wymiarach ziemskich.

Po Zmartwychwstaniu dostaniemy nowe Ciała, by Żyć w Materii BOŻEJ, innej niż ta ziemska E=mc2.

cytat:
Wg Biblii Gdanskiej mozna dojsc do wniosku, że dusza to zwyczajnie żywa istota


czyli według biblii dusz to człowiek, a nie istota duchowa czyż nie??

Kazn. 3:19-21
19. Bo przypadek synów ludzkich, i przypadek bydła, jest przypadek jednaki. Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha jednakiego wszyscy mają, a nie ma człowiek nic więcej nad bydlę; bo wszystko jest marność.
20. Wszystko to idzie na jedno miejsce; a wszystko jest z prochu, i wszystko się zaś w proch obraca.
21. A któż wie, że duch synów ludzkich wstępuje w górę? a duch bydlęcy, że zstępuje pod ziemię?
(BG)

Wieczny, nieśmiertelny, bezczasowy (poza czasem) to synonimy wspólnego określenia „wszech” i mogą dotyczyć tylko Boga w sensie absolutnym, wszystko inne może być tylko jego przeciwieństwem. Stwierdzenie, że dusza jest nieśmiertelna jest bardzo grubym uproszczeniem, owszem jest to do pewnego stopnia prawdziwe ale tylko w sensie dynamicznym i dodatku to coś (dusza) musiało by być integralną cząstką Boga. Dusza jak już wielokrotnie pisałem to byt złożony i posiada jak gdyby dwa bieguny, pierwszy to ten boski, jest to zarazem wspólny punkt (nit) łączący wszelkie byty w Jedno (Duch), drugi biegun to ten względny czasowy, niepełny, dynamiczny ulegający stopniowej dezintegracji itd….