Jasne, jestem krętacz i głupek bo bronię życia na każdym etapie , a No jest uczciwy bo zabiłby Twoje dziecko do 21 tygodnia łatwiej niż szczura.
I dlatego wątpisz w moją uczciwość bo bronię Twojego teoretycznego syna, zamiast bronić szczurów i szympansów.
Szczęście, że nie masz zamiaru prowadzić dalej dyskusji bo ten bełkot stawał się nudny. Miłych snów.

Epikuros "koniecznych wyborów moralnych. "????
Po pierwsze słowo "moralnych" w odniesieniu do zabijania życia nie jest adekwatne. Po drugie niekt jej nie zmusza bo jak taka kobieta sie uprze to zrobi to na własną rękę i nikt sie nie dowie, ale uwierz mi do konca zycia wiekszosc tych kobiet sie nie pozbiera z powodu wyrzutow sumienia. A przeciez robiac to nie myslalny ze zabijają dziecko, nikt ich nie krytykowal gdy robily to po kryjomu wiec skad wyrzuty sumienia? Z powodu usuniecia paru komórek??

Anno, więc odpowiedz na zadane przeze mnie pytanie. Trzeci raz się ono pojawia w tej rozmowie, a problem w nim poruszany po raz n-ty.

Ale jakie pytanie? Nie chodzi o zmuszanie do smierci a juz nonsensem jest twierdzenie, że ktoś "chciałby" tego. To są rzadkie na szczescie, tragiczne wybory. I tu juz w gre wchodzi moralnosc i sumienie matki. Tak jak mowie wybierajas swoje zycie kosztem dziecka nigdy nie bedzie ona mogla spokojnie życ. Uwierz mi. Pomijam tu przypadki zwyrodnienia, bo przeciez sa "ludzie" ktorzy potrafia zakatowac swoje zyjace juz dzieci lub ludzi. Ale to inna kwestia. Poza tym temat aborcji nie ogranicza sie do tych nielicznych przypadkow gdy zycie kobiety jest zagrozone i gdy jest to tak trudny wybor, bo ponad 90% zabiegow wykonuja kobiety ktore po prostu chca usunąć problem.

Sorry teraz doczytałem do końca Twoje pytanie. Oczywiście w takim przypadku matka powinna zdecydować , choć decyzja jest trudna.

Oczywiście. Aż dziwi mnie, że pierwszy raz dogadaliśmy się

Nie chodzi tutaj o pozwolenie na skrobanki co drugiej nieodpowiedzialnej nastce, a sytuacje, które wymagają trudnych decyzji których podjęcie jest niezbędne

Możemy tak się bawić w nieskończoność.
Zygota to też tylko materiał do rozwoju, Jak się nie podzieli, nie bedzie z niego człowieka. Nie wspomnę o tym, że wśród zwierzat zdarzają sie przypadki dzieworóctwa, gdzie to powstania dzecka wystarcza sama komorka jajowa. Czepiłeś się tego zapłodnienia, a tymczasem to co się później dzieje jest nieskończenie bardziej skomplikowane i ryzykowne.

Stanowisko KK jest spójne i konkretne, jeśli przyjmiesz założenie "człowiek jako osoba od chwili poczęcia". Wystarczy wówczas dokonać "przesunięcia w czasie" i zamiast płodu podstawić np. kilkumiesięczne dziecko. Czy matka ma prawo zabić noworodka, jeśli począł się w wyniku gwałtu? A gdyby zagrożone było życie matki i noworodka, to czy nie należałoby do końca ratować obydwojga?

Dlatego decydujące jest, czy od chwili poczęcia mamy do czynienia z człowiekiem jako osobą. Nie można twierdzić, że tak, a potem uznać, że do N dni od zapłodnienia aborcja ciąży z gwałtu jest dozwolona.

Nie każdy jest jednak katolikiem to przede wszystkim.


Jeśli więc wyznawany swiatopogląd nie narzuca nam traktowanie embrionu jako pełnowartosciowego człowieka, to pojawia się dyskusja.


Jeśli jednak katolikiem jesteś to pozostaje pytanie: kto ma żyć - dziecko czy matka?

Jak zbitek komórek morze być osobą... nawet zakładając istnienie duszy to niema sensu

Ale to założenie "człowiek jest osobą od poczęcia" nie jest, według KK, natury religijnej i jako takie dotyczy wszystkich. Osobą od poczęcia jest każdy, nie tylko katolik i nie tylko dziecko katolików.
Przyznasz natomiast, że KK powinien protestować, gdy mordowani są ludzie, niezależnie do ich wyznania? Nie może powiedzieć np. "nic nas to nie obchodzi, jeśli jedna grupa ludzi morduje inną grupę ludzi o ile ani w jednej ani w drugie nie ma katolików".



Ciekawy jestem, co odpowiedziałby np. strażak na tak zadane pytanie... Moim zdaniem odpowiedź poprawna brzmi: "oboje"

Nie wiem jak, chciałem tylko pokazać, że takie założenie niesie ze sobą konkretne konsekwencje.

Co ma osobę niewierzącą obchodzić zdanie KK o nautrze takiego poglądu?



Aj SłitCzajld Ciebie nie podejrzewałbym o takie wybiegi od postawienia odpowiedzi na pytanie. Wyraźnie zaznaczyłęm że sytuacja zmusza nas do wyboru. Gdyby takie sytuacje nie istniały to nie byłoby mowy o aborcji.

Gdyby tak było sam byłbym przeciwny aborcji ale nie mogę tego przyjąć na wiarę.

Pytanie NIE jest proste, tylko Ty je celowo upraszczasz. Żądasz odpowiedzi, która zgodnie z moim ulubiony autorem "jest jasna, prosta i fałszywa". Dzieje się tak dlatego, że używasz fałszywych założeń. Zakładasz bowiem, że może istnieć prosty wybór pomiędzy życiem matki a życiem płodu. Tak nie jest. Należy zawsze uwzględniać wszystkie okoliczności, z których dla tej dyskusji najważniejsze to:

1. Płód po 22 tygodniu życia jest zdolny (m.in. z powodu stopnia wykształcenia i położenia organów) do przeżycia w środowisku inkubatora, w większości oddziałów ginekologicznych, które takowymi dysponują.
   Płód w 22 tygodniu życia posiada masę ok. 640g. Dla porównania, prawidłowa waga kobiety w wieku 25 lat i wzroście 176cm wynosi 75kg. Zgodnie z danym statystycznymi z grudnia 2008, waga przeciętnej Polki w tym wieku i o takim wzroście wynosi ok. 79kg. Oznacza to, że przeciętna Polka znajduje się w stanie permanentnej ciąży, i jakoś żyje...
   Całe to gadanie, że ciąża jest takim obciążeniem dla zdrowia kobiety, to zwykła manipulacja. Organizm kobiety jest - w przeciwieństwie do mężczyzny - świetnie przystosowany do noszenia płodu.
   
2. W szczególnych wypadkach, w których doszło do uszkodzenia macicy, a płód nie jest zdolny do przeżycia, NIE dokonuje się aborcji, tylko stara się uratować obydwoje. Zgon dziecka - o ile nastąpi - będzie niefortunnym i niechcianym efektem wtórnym. Dziecko powinno zostać uratowane, jeżeli jest to w ogóle możliwe. Żyjący płód, wyodrębniony w trakcie takiej operacji z organizmu matki, w trakcie zabiegów ratujących jej życie, jest traktowany jako wcześniak i cieszy się takimi samymi prawami jak każdy noworodek.

Podsumowując, zgodnie z 1 płód do 22 tygodnia nie stanowi szczególnego zagrożenia dla życia przeciętnej kobiety, a po tym okresie może przeżyć w inkubatorze.
Zgodnie z 2 przy ratowaniu życia matki lekarze starają się zachować życie dziecka. Jest ono ratowane obok matki i w żadnym wypadku nie może to być nazywane aborcją.

Twoje pytanie jest wyłącznie próbą usprawiedliwienia aborcji i nie ma żadnego odniesienia do rzeczywistości.