Ty natomiast, ze względu na fakt, iż jest wiele wierzeń masz największą szansę z trafieniem, że Bóg nie istnieje. A może tym mniejszą? Ja nie mam dowodu na istnienie Boga, a Ty nie masz dowodów na jego nieistnienie. Więc Twoje spekulacje dotyczące ewentualnych szans kto trafi są bezsensowne.

Nie wspomnę o tym, że skoro jest dobry, to z pewnością wybaczy ateiście sceptycyzm i zdrowy rozsadek a nawet doceni uczciwość i fakt, że nie udawał wiary dla niepewnej nagrody po śmierci...

Czyli jednak myślałeś o takim scenariuszu? Na wszelki wypadek? Nie miałbym nic przeciwko temu, aby wszyscy trafili do nieba. Niestety zasmucę Cię informacją, że Bóg jest też sprawiedliwym sędzią.

Koszt może być nieznaczny w porównaniu do faktu, jak ta "inwestycja" (jak ją nazywasz) może się zakończyć.

Matka rodzi swoje dziecko, aby je kochać i się nim opiekować. Dlaczego więc Bóg, który jest Stworzycielem i Ojcem miałby chcieć czegoś innego? A ty Arco "gardzisz miłością a cenisz Sobie bezwzględnych twardzieli"? Nie, ponieważ też jesteś stworzony na podobieństwo Boże.

Ty Acro masz natomiast poważne kłopoty z wyrwaniem się choć na chwile z klateczki swojej wiary mówiącej, że Boga nie ma.

Więc udowodnij proszę, że istnienie Boga nie jest prawdą. W razie gdybyście chcieli znowu napisać że takie twierdzenie będzie bezsensowne, to zapytam: Udowodnij proszę, że napisałeś prawdę.

Odpowiadam: Acro, nie mając najmniejszych dowodów zakładasz, że Boga nie ma. Odrzucasz dowody potwierdzające jego istnienie. To absurd!
Tym większy, że ateiści odrzucają przecież istnienie tysięcy bogów!

Seweryn twierdzisz, że świat nei mógł powstać sam z niczego. Więc pewnie istniał wiecznie. Z tym założeniem już żadnego objawienia nei potrzebujemy, tak?

Seweryn teoria WW mówi nam jak powstał wszechświat w formie jaką znamy dziś i tylko tyle. osobliwość, która go zainicjowała mogła istnieć wiecznie.

Och, ta twoja klateczka... Pocwicz może wyobraźnię, co? Poczytaj fantasy, podania, legendy... Kurde, prosty wariant: Bóg stworzył sobie nas dla zabawy, dla kaprysu, bo jest sadystą o chciał mieć coś do dręczenia (co by tłumaczyło historię świata) itd itp. Uchyl se może choć jedną klapkę z oka i człowieku - popatrz! Pomyśl samodzielnie a nie katechizmem. Bóg musi nas miłowoć, Bóg jest miłością, jakże inaczej to możliwe, on nam Ojcem, ble, ble... Nie używaj swoich wierzeń jako argumentów!

Pocwicz może wyobraźnię, co?

Nie używaj swoich wierzeń jako argumentów!

TCiekawe ile razu jeszcze będe tłumaczył, że na ogół nie da się przeprowadzić negatywnego dowodu!

Co do odrzucania bogów - też odrzucasz ich tysiące i ci to nie przeszkadza.

My odrzuciliśmy TYLKO jednego więcej od ciebie!

Gdybyś miał odrobinę wyobraźni i rozumiał, co czytasz, to byś się zorientował, że moja odpowiedź to ironia: dokładny cytat z fratera, z zamienionym Bogiem na LPS. Zatem co - dokładnie ten sam argument, słowo w słowo, tylko z Bogiem jest OK, a z LPS jest be? Dałes sie złapać jak dziecko!

Dałes sie złapać jak dziecko!

No i wtedy jednakowo mamy przerąbane, prawda? Nawet ty możesz mieć bardziej niż ja, jeśli ów Bóg jest zazrosny (a np twój jest). Więc po co się szamotać z ograniczeniami i rytuałami, skoro to nic nie da albo i pogorszy sprawę?

Mazli zastanów się troszkę nad odpowiedzą, bardzo proszę, bo psujesz mi radość dyskusji i zamieniasz na katorgę tłumaczenia wielokroć tego samego.

Potraktujmy temat ogólnikowo.
Nie uważam, iż ateista jest złym czy gorszym człowiekiem. Jest mi równy. Mamy inne przekonania. Ja wierzę w Boga, on wierzy że Boga nie ma. Może on przecież kierować się szeroko pojętą etyką. Wierzący też kieruje się podobną drogą.
Etykę możemy chyba traktować jako miłość. Miłość to nie tylko uczucie, ale szacunek czy troska o innych ludzi. Każdy z nas chce być uczciwym, dobrym człowiekiem. Staramy się sobie pomagać, zrozumieć się wzajemnie. Wszyscy potrafimy też wybaczyć lub coś komuś ofiarować. Wychodzi więc na to, że (jak możemy go nazwać) "dobry" człowiek może być ateistą, bądź wierzącym, prawda? I jeden i drugi kieruje się sumieniem, i jeden i drugi wie co jest dobre, a co złe. Mają ze sobą wiele wspólnego.
W tym momencie wierzący dokłada swoją wiarę z całą "otoczką" (obrzędy, prawdy wiary, przykazania). Ale nadal w kwestii "dobrego" postępowania mają bardzo wiele wspólnego. Właściwie postępują przez całe swoje życie w etyczny sposób. Wierzący dokłada do swojego postępowania wiarę w życie wieczne, która w pewnym sensie go determinuje i motywuje do wytrwania w "dobrym stylu życia". Może więc warto ateiście dołożyć do swojego egzystowania wiarę, skoro obydwoje i tak postępują w etyczny sposób? Zgadzamy się chyba, że wiara nie ma wpływu na to, iż człowiek postępuje o 200% lepiej lub gorzej? Ateista jest "dobrym" człowiekiem, lecz może go minąć nagroda życia wiecznego. On jest przekonany, że ono nie istnieje tak samo jak wierzący, że istnieje. Tylko to ateista w tym momencie może ponieść stratę.
Zakładam oczywiście przypadek, kiedy zarówno ateista, jak i wierzący starają się być "dobrymi" ludźmi. Jeżeli nie i postępują wbrew etyce, oczywiście spór o życie wieczne traci sens, gdyż żaden z nich nie może w takiej sytuacji go doświadczyć.
Wiara czy niewiara nie stanowi o człowieku, nie mówi nam nic o jego zasadach postępowania.
Naturalnie nie przekonam nikogo, bo nie jest to moim celem, ani nie jest to możliwe. Każdy ma swój "wypracowany pogląd" i nie można liczyć, że go zmieni po przeczytaniu paru postów.
"Dobry" człowiek kieruje się miłością. My chrześcijanie nazywamy naszego Boga - Miłością. Nie piszę dlatego, aby nas poróżnić, ale wydaje mi się, że starając się postępowąć "dobrze" w życiu my wszyscy, wierzący i niewierzący odnajdujemy w głębi serca "naszego boga", który mówi nam co jest dobre, a co złe. Właśnie ta "nić" łączy ludzi "dobrych" - niezależnie od ich deklaracji religijnych.

...człowiek od narodzin jest sterowany i układany w jednym kierunku,kiedy to jeszcze umysł nie jest na tyle rozwinięty żeby zrozumieć,czy to czego mnie nauczają jest prawdą

Łatwizna jest to najłagodniejsza wypowiedz jaką zastosowałem,bo w głowie jest zupełnie inna,ale cóż jeśli uraziłem przepraszam.

Może już skończmy z tym udowadnianiem bo nie działa to w obie strony.

Ile głów tyle umysłów i interpretacji,nie uda nam(mi) się rozwikłać zagadki z braku dowodów

i co to ma być za rozumowanie,ja wierzę ty nie wierzysz to i tak wierzysz że nie wierzysz,bo to tak mi wychodzi.

Bardzo się cieszę, że zgadzamy się w tej materii. Więc powtórzę po raz kolejny, że spór "czy warto wierzyć' jest bezsensowny, ponieważ każdy w swym światopoglądzie "ufa" w którąś z opcji, nie mając dowodu na jej uargumentowanie.

Prawda.

Kuba, to bardzo proste. Ateista wierzy, że Boga nie ma - bo przecież nie jest w stanie tego udowodnić. Ateista to też człowiek wiary, bo pokłada ufność w twierdzeniu, którego nie może uargumentować. Dalej nie rozumiesz?

Ja nie rozumiem. Jestem przekonany, że absurdem jest mówienie o wierze w nieistnienie, tak samo jak pokładaniu ufności w tym.