A czy duchowe nie jest przypadkiem cierpieniem psychicznym?
I czy cierpienie fizyczne nie wywołuje cierpienia psychicznego?
Które cierpienie najłatwiej znosić? Fizyczne?
Chyba fizyczne. Może wystarczy opanować do perfekcji znoszenie bólu i połowa psychicznego cierpienia też będzie dla nas niczym.
Czy jest jakieś psychiczne cierpienie które nie wynika ze strachu przed cierpieniem fizycznym?

Oczywiscie ze jest, cierpienie psychiczne nie musi miec przeciez nic wspolnego ze strachem przed bolem fizycznym. I dlatego jest o wiele gorsze, potrafi odebrac chcec zycia lub doprowadzic do szalenstwa podczas gdy w cierpieniu fizycznym zazwyczaj o zycie i zdrowie sie walczy.

Moze np. cierpienie po stracie /jakkolwiek to rozumiec/ ukochanej osoby, domu, który załózmy spłonął, w wyniku choroby kogos bliskiego. Przykładów moze byc mnóstwo.

Jaki ma sens cierpienie dziecka żywcem wrzucanego do ognia?

Kills, wg mnie kompletnie żadnego. Pokazuje jedynie jakimi potrafimy być bydlakami. Ale to wiadomo już bez takich dowodów.

Jeżeli wszyscy powinni cierpieć, aby cierpieniem okupić wieczną harmonię, to co tu robią dzieci, powiedz mi proszę?[...] I jaka tu może być harmonia, jeśli istnieje piekło: ja chcę przebaczyć i chcę uściskać, nie chcę, aby dłużej cierpiano. I jeżeli cierpienia dzieci mają dopełnić sumy cierpień, która jest niezbędna do kupienia prawdy, to z góry twierdzę, że ta prawda nie jest warta takiej ceny... Za drogo zresztą oceniono harmonię, tyle płacić za wejście to nie na nasze kieszenie. Dlatego chcę jak najprędzej oddać bilet. Jeżeli jestem człowiekiem uczciwym, powinienem go oddać jak najprędzej. To właśnie czynię. Nie, Boga nie przyjmuję, tylko zwracam mu z szacunkiem bilet".
Kilka lat temu podobnie myślałam. Nie wiem jak sama zachowałabym się w takiej sytuacji. Poznałam jednak ludzi, którzy..tylko dzieki wierze/ludzie niewierzący zawsze gorzej to znoszą/ potrafili przyjąć chorobę, cierpienie i śmierć własnego dziecka. I nie zwątpić w takiej chwili to wielka próba dla człowieka. Nie pytać- Boże dlaczego my? oni łatwiej to znosili, bo wiedzieli, że ich dziecko przejdzie do lepszego świata i że kiedyś tam się spotkają. To jest cel wiary. To życie tutaj jest kruche i krótkie. I jak sie pogodzic ze smiercia ukochanej osoby jesli sie nie wierzy ze cos po tym zyciu jest? to tragedia, bo wtedy ta osoba znika na zawsze. Dla nas taka osoba zyje nadal, widzi nas, mozemy z nia "rozmawiac" i to nas motywuje by zyc tak, zeby kiedys tez zasluzyc sobie na zycie Tam.

Aniu bardzo ładnie to wyraziłaś.