Mam skłonności do pesymistycznych myśli, a co najgorsze do narzekania.
Wiem, ze mam w zyciu bardzo duzo, ale nie zawsze to zauwazam. wtedy tylko narzekam, jak to ja mam zle, jak to mi nic nie wychodzi. Z natury jestem wrazliwa osobą. mam skrajne nastroje- albo jestem super zadowolona i mam dobry humor albo zamulam i nie mam ochoty z nikim gadać. A wtedy tylko narzekam, widze samo zło we mnie, nie potrafie dostrzegac zadnych milych chwil, czy dobrych rzeczy ktore zrobiłam.. Czy takie ciągłe narzekanie moze przeradzac sie w grzech? wiem, ze nie poiwnnam tak, ale to jest silniejsze ode mnie.

Cóż... forum nie jest najlepszym miejscem do roztrząsania co jest grzechem a co nie... Takim miejscem jest konfesjonał i rozmowa ze spowiednikiem.


Ale... Myślę, że takie pesymizowanie może być jak najbardziej grzechem... Bo łączy się to z brakiem wdzięczności za przeogromne dary, które od Boga otrzymujesz... być może też z jakimś egoizmem czy egocentryzmem...

Ja tam się w każdym razie z tego spowiadałam

Chociaż.... tak teraz się zaczynam zastanawiać - czy taka postawa negatywnego nastawienia do życia, narzekania - nie jest raczej skutkiem grzechu...

Może być grzechem, gdy przerodzi się w rozpacz. Bo rozpacz jest jednym z wykroczeń przeciw cnocie nadziei. Ale sam pesymizm jeszcze rozpaczą nie jest. Ale może prowadzić do rozpaczy.
Zaś pesymizm, można nazwać grzechem, ale raczej powszednim niż śmiertelnym. Bo Bogu należy dziękować za wszystko co nas spotyka, a ciągłe narzekanie jest przejawem niezadowolenia z Bożego stworzenia i Jego planów.

Człowiek, który idzie do piekła - dla niego cały świat jest piekłem. Człowiek, który idzie do nieba - dla niego cały świat jest niebem.

coś sugerujesz? oczywiste, że chcę iść do nieba ...

Chodzi o to, że pesymizm jest domeną ludzi, którzy nie ufają w pełni Bogu.

W dzisiejszych czasach jest coraz mnie optymistów, a to świadczy, że Bóg w ich życiu nie zajmuje najwyższej pozycji. gdyby tak było, niezależnie od sytuacji życiowej, byliby dobrej myśli.
Każda dobra myśl, to coś lepszego niż myśl wypełniona lękiem i smutkiem. Sztuką jest przyjęcie za pewnik, że Bóg jest w stanie poradzić sobie z każdym problemem. Jeśli damy z siebie wszystko, to Bóg dołoży swoje 100% i będzie ok. Gorzej czasem z tymi naszymi 100%. Czasem wolimy siąść i płakać, użalając się nad sobą i swoim życiem. To o wiele prostsze...

odkrywca
www.odkrywca.blogpelendobra.pl