Lokalny początek.

Jest taki eksperyment myślowy:
Obserwator z Mgławicy Andromedy będzie widział nieco inny wszechświat niż my. Mianowicie z jednej strony dalej, a z drugiej bliżej niż obserwator z Ziemi. Co więc będzie widział obserwator znajdujący się w odległości 41,5 mld lat świetlnych od nas (przypuszczalny promień wszechświata)? Z jednej strony, na krańcach wszechświata będzie się znajdować Ziemia. A z drugiej? Dalszą część wszechświata?

Nic nie może wykluczyć istnienia innego wszechświata pod warunkiem , że on jest . Jak na razie nie obserwujemy istnienia innego wszechświata , a cóż dopiero kilku czy kilkunastu innych . Znamy tylko jeden wszechświat i to tylko jego małą część . Mogę zgodzić się , że w naszym wszechświecie znajdują się inne mniejsze światy , świat naszej flory , czy świat naszej fauny , ale to chyba nie oto chodzi . Wydaje mi się , że powinniśmy przypomnieć sobie co znaczy słowo Wszechświat ?

No, niezupełnie, słowo „duchowy” jest terminem tylko umownym, określa coś co istnieje ponad materią a dokładniej, wewnątrz niej, natomiast czy to „coś” nazwiesz światem duchowym, energetycznym, astralnym, myślowym, buddycznym, czy jakiś innym nie ma to większego znaczenia. Zresztą podział na świat materialny i duchowy jest względny, chodzi o to, że jeden powstał z drugiego a więc jest jego częścią, ale razem stanowią nierozerwalną całość.

I jeszcze jedno, nic prócz Boga nie może być absolutnie duchowe, czyli pozbawione jakiejkolwiek materii, „substancji” (ciała). Światy duchowe to nie wirtualne abstrakty, ale coś co realnie istnieje, a skoro coś istnieje musi podlegać jakiemuś tam prawu oraz posiadać trzy podstawowe cechy „bycia”: posiadać ciało (jakąś substancję, formę) – aspekt statyczny, posiadać energię – aspekt dynamiczny, oraz świadomość – aspekt neutralny.
To, że kiedyś skonstruuje się coś czym można będzie stwierdzić istnienie rzeczywistości innej niż materialna nie zmienia niczego a jedynie zdejmuje odium tajemniczości.



Oczywiście że tak, jeśli fizyka ma opisywać rzeczywistość a więc świat taki jaki jest, to tych modeli może być mnóstwo (jeden w drugim). Ezoterycy twierdzą, że prawdy nie można mieć, nie można jej posiadać (i to dosłownie nikt, żadna religia, filozofia a nawet nauka) ale można do niej dążyć. To oznacza, że na żadnym etapie poznawania prawdy nie można powiedzieć, że to już kres wszelkiego poznania, że wszystko co można było poznać jest już poznane.
Tylko ateistą wydaje się, że jest to możliwe ponieważ ich świat ogranicza się tylko do tego materialnego, tymczasem świat jako „całość” nie posiada jakiegoś namacalnego końca i to we wszystkich możliwych aspektach, a więc poznanie go do ostatniego szczegółu jest niemożliwe, przypomina mi to pogoń za własnym ogonem
Świat podobno powstał z chaosu, a chaos to nic innego jak wszelka potencjalna możliwość. Jeśli modelem chaosu jest fraktal to nie możemy się dziwić że prawda czyli rzeczywistość sama w sobie nie jest poznawalna.
Fraktalny model świata jest z samej zasady niepoznawalny, chodzi o to, że każde odkrycie, każda udzielona odpowiedz będzie rodziła następne pytania na które trzeba będzie udzielić odpowiedzi. Czyli jest tak jak piszesz, natura zjawisk jest zawsze wewnętrzna, czyli zawsze będzie posiadać drugie dno a tym zajmuje się filozofia.



Gdybyś uważał na lekcjach fizyki i nie grał w kółko i krzyżyk to może nie byłoby to aż tak śmieszne


Tyko, że wszechświat Olbersa ogranicza się do tego materialnego który powstał po WW. Paradoksy rodzą się wtedy gdy brakuje odpowiedniej wiedzy, lub rzeczywistość jest bardziej złożona niż się przypuszcza. Dla płaszczaków nasz trójwymiarowy świat będzie także paradoksalny



I znowu ograniczyłeś się jedynie do trójwymiarowego świata, przecież rozważamy tu możliwość istnienia multi światów, takie światy muszą być gdzieś „osadzone”, czyli zawierać się w jakiejś super przestrzeni, przecież nie w absolutnej próżni. Super przestrzeń z samego założenia musi być nadrzędna a więc nieskończona, chyba, że będziemy mnożyć te super przestrzenie oraz ich wymiary w nieskończoność