Ja nigdy nie będę szukał szczęścia w wierze w Boga ani tez w Butelce. Bo jedno i drugie to złudzenie szczecią.


Gdybym ja tam trafił nawet jako śmiertelnie chory to bym nie szukał pocieszenia w bogu ani w psychotropach. Przywykłem do tego ze przestane istnieć po smierci, nie boje się tego. Ale mam nadzieje ze zdążę jeszcze w życiu załatwić kilka spraw zanim umrę.
Właśnie takich spraw jak doczekanie się zdrowych dzieci i wnuków z perspektywami na ich przyszłość. Wtedy umrę, odejdę w nicość szczęśliwy. Mam jeszcze tylko nadzieje ze to odejście nastąpi w miarę z godnością abym nie srał pod siebie i aby moje dzieci i wnuki nie musiały mnie w takim stanie oglądać. Pewnie na starość zacznie robić pełno ryzykownych rzeczy, skoki na bandżi, ze spadochronem wspinaczkę w górach loty na paralotni. Tak bym wodził śmierć za nos aż by mnie w końcu dopadła. To by była piękna śmierć. A puki jeszcze udawałoby mi się wychodzić cało z szalonych wyczynów to bym miał co opowiadać wnukom. A potem bym poleciał balonem przez ocean i już nie wrócił. Aż leska w oku się kreci.
Pozostał bym w pamięci ludzkiej jako wiecznie żywy gdzieś tam nad oceanem zmagający się ze sztormem. Moje wnuki zapamiętałby mnie nie jako dziada wypróżniającego się w pampersy tylko jako bohatera który pluł smierci w twarz. Mam właśnie taką nadzieje ze umrę zanim mnie starość przykuje do łózka. Ze będę miał dość siły i życia w sobie aby odejść z godnością i honorem.

W sumie kiedys znalazlem odpowiedz na to co to jest szczescie. To jest satysfakcja z wykonanywania rzeczy, np. pracy, w rodzinie w polaczeniu ze spokojem ale ... jak zawsze wszystko zalezy od punktu widzenia. Dam wam przyklad.

Jesli np. dziecko jest szczesliwe bo uda mu sie skonstrulowac cos z klockow, ma milosc rodzicow to wydaje mu sie nic nigdy mu sie nie stanie. Ale dorasta, musi isc do pracy, cos tam sie nie uda, trafi sie choroba i zmienia sie punkt widzenia. Podobne czlowiek, zyje, moze sie czuc szczesliwy ale po smierci, jesli w to wierzy, moze spotkac sie z zupelnie innym pogladem, podejsciem. My ten poglad znamy. Przeciez wiekszosc potepia np. postepowanie nazistow. Ale taki kat, czy on nie mial przyjemnosci z katowania ludzi i mordowania czy nie czul sie szczesliwy? Mysle ze sie czul, czul wladze, akceptacje kolegow i przelozonych. A jednak odmawialibysmy mu szczescia po smierci? uwazalibysmy ze nalezy mu sie kara.

Otoz co co robimy ma przelozenie na to co bedzie po smierci i rowniez obecnie na innych ludzi (zasada karmy). Ludzie jako gatunek tworza pewna calosc. To co robimy ma przelozenie na nas. Czesto nie dostrzegamy tych zaleznosci ale to ma przelozenie np. na znane prawdy: np. chcesz dlugo zyc to szanuj rodzicow, kto pod kim dolki kopie ten sam w nie wpada, itd. Moim zdainem ludzie daza do szczescia na zasadzie przyjemnosci, wyzbycia sie strachun przed wyzwaniami (podejscie konformistyczne) ale kiedy przychodzi co do czego (katastrofa, kleska) to zmienia sie podejscie. Znaczenie maja inne rzeczy.

Szczescie wiec mozemy podzielic na ulotne - zwiazane z rzeczami przemijajacymi takimi jak posiadanie majatku, wygoda zycia, zdrowa i kocjajaca rodzina, itd. a na szczescie dlugotrwale wynikajace z zycia dla nieprzemijajacej ide, niezmiennie zgodnie z wyznawanymi zasadami, w poczuciu np. milosci do ludzi bez wzgledu na okolicznosci.

Nie da się dyskutować -bo twoja wizja świata bez Boga -jest bardziej "popularna" i na "topie"

Życzę szczęścia ! moderatorom tyż !

Widzisz - twierdzisz, że Bóg Ci do szczęścia nie jest potrzebny bo nie wiesz czym jest Bóg. To tak jakbym powiedział - do oddychania nie jest mi potrzebny tlen - reszta wystarczy bo przecież azotem też można oddychać - biorę dech płuca rosną i jest ok.

Widzisz - według religii (a dla potrzeb dyskusji powinieneś to przyjąć za aksjomat) Bóg jest tym który pozwala doznać szczęścia w wielu rzeczach. Bez Boga nie pokochałbyś np żony ani swoich dzieci. Bóg jest tak samo "potrzebny" do miłości jak tlen do oddychania.
Powietrzem bez tlenu oddychać się nie da a sercem bez Boga też nie da się kochać.

Ale to tak tylko skuli sprostowania dlaczego Bóg jest taki ważny.
Pozdrawiam

0bcy_astronom na ten przykład ja wiem czym są bogowie. To efekty ludzkiej wyobraźni. Jeżeli komuś są potrzebni i dzięki temu umilają mu życie to nic mi do tego. Ja nie mam potrzeby wmawiania sobie, że bez jakiegokolwiek boga nie mógłbym oddychać, kochać czy czego tam jeszcze... skoro mogę i robię to.
Co do ogólnego pojęcia szczęścia, to nie ma chyba się co tu rozpisywać. Jest to zwykły stan zadowolenia spowodowany zwykle zewnętrznym czynnikiem (mając kobietę i czując miłość, to ona jest tym czynnikiem).
Szczęście może dawać zarówno miłość, jak i pieniądze, bo tak właściwie to tylko i wyłącznie dzięki nim potrafimy zrealizować swoje największe marzenia.

Ale jednak z drugiej strony nie wiemy jak powstał świat. Żaden człowiek nie jest dawcą swojego życia, żaden człowiek nie miał wpływu na swoje istnienie, żaden człowiek nie jest w stanie "wyprodukować" życia. Aby się rozmnażać i żyć musimy poruszać się w systemie pewnych praw. Nie wnikając oczywiście, czy to prawa natury, ewolucji itp. Człowiek wie, że może oddychać, dzięki rozwojowi nauki wie jak zachodzi owy proces, ale ciągle nie wie dlaczego powstał i jaki jest tego cel. Można oczywiście powiedzieć, iż to przypadek.

I na prawdę wierzący nie wmawiają sobie nic przeciwko ich woli czy uczuciom, po prostu wierzą. I nie robią tego, aby było im "łatwiej". Wiara to przykazania i potrzeba stylu życia, który często nie jest nam na rękę. Rzeczywiście łatwiej by było powiedzieć żyję to żyję, oddycham to oddycham itp.

Ale to, że nie wiemy wcale nie oznacza, że możemy tam wrzucić co tylko nam się żywnie podoba. Patrząc na całokształt świata doszedłem do wniosku, że nie ma w nim żadnego boga, a jeżeli już jakiś by był, to wcale nie przejmowałby się swoim stworzeniem i zrobiłby to po prostu dla zabawy, co uznałem za absurdalne jak na wszech-istotę. Ogólnie taki bóg nie potrzebowałby żadnych ludzi i odpada tu argument miłości, ponieważ nie widzę jego ingerencji w świat.
Tak, mogę szczerze powiedzieć, że hipotezę bogów traktuję na równi z krasnoludkami. Nie jest to żadna złośliwość, ale szczera prawda.


Przepraszam jeżeli mnie źle zrozumiałeś. Miałem na myśli siebie i mnie podobnych. Jeżeli teraz robiłbym wszystko by uwierzyć, to po prostu nie byłoby to nic innego jak wmawianie sobie czegoś na siłę. Jak powiedziałem wcześniej, ja wiem że nie ma boga, żyje mi się całkiem dobrze i nie mam absolutnie żadnej potrzeby wmawiania sobie że jest inaczej.

Słusznie, i dlatego np. krasnoludków tam nie wrzucamy

Kto wie co przyniesie przyszłość ^^