Zwrotem Szczęść Boże pozdrawiało się ludzi pracujących w polu Dzisiaj rzeczywiście ten zwyczaj zanika. Nawet, jeżeli są mile zaskoczeni naszym pozdrowieniem, nie wszyscy odpowiedzą " daj Boże" .

W górach zwyczajowym pozdrownieniem jest "cześć" lub "dzień dobry" . Pozdrawia się tak wszystkich napotkanych turystów, nietylko znajomych.

Zazwyczaj odpowiadam na chrześcijańskie pozdrowienia. Problemu z odpowiedzią w trakcie przerwy w wykładach nie widzę ... bo na auli rozmawiać się nie da:) Po prostu, PTR , możesz wyjść na korytarz i problem odpowiedzi przy setce osób przestanie istnieć.

Tylko w jednym przypadku na zwrot " z Bogiem", Szczęść Boże, odpowiadam " cześć" - jeżeli wiem, że po mojej odpowiedzi na to pozdrowienie - i tylko na podstawie tej odpowiedzi- jest oceniana - w sposób skrajny- moja wiara. Z mojej strony jest to próba pokazania, iż nie należy oceniać po pozorach... że ktoś, kto nie odpowiada " Szczęść Boże" niekoniecznie jest satanistą ... Brzmi dziwnie ... a jednak znam taką osobę i doświadczyłam tego typu osądu ...

No tak-byl tu gdzies na forum temat o przyznawaniu sie do Boga poprzez znak krzyza w miejscu publicznym.Teraz chodzi o pozdrowienie,ktore,nie wiem dlaczego,mialoby byc niejako gorsze od zwyklego Dzien Dobry.
Czy jesli ktos mi powie-czesc, to mam mu odpowiedziec-spadaj?
Mysle,ze normalne stosunki miedzyludzkie powinny opierac sie na normalnosci,a nie na wymyslaniu sobie problemow.
Jesli ktos mnie pozdrowi chrzescijanskim pozdrowieniem,odpowiadam tak samo,bo mysle,ze tak powinno byc-w koncu to swiadczy o mniei o tym jak zostalem wychowany.
Jesli komus powiem-Szczesc Boze,nie znaczy to,ze musi ale moze mi tak samo odpowiedziec.
Jesli chce byc apostolem Jezusa to czego sie wstydzic?

U mnie też wszystko zależy od sytuacji i od środowiska, w którym jestem. Pamiętam, gdy pierwszy raz zadzwonił do mnie ktoś, kiedy byłam w domu. Żegnając się powiedział : "z Bogiem", a ja wtedy odpowiedziałam. Moi rodzice popatrzyli się tylko dziwnie, a brat wyśmiał Z czasem się do tego przyzwyczaili i dzisiaj to dla nich normalne.
Jeśli chodzi o spotkania ze znajomymi czy przyjaciółmi to też zależy. Są osoby, z którymi zawsze żegnam się po chrześcijańsku, a są osoby, do których mówię "cześć", co też jest naturalne. Uważam, ze wszystko zalezy od naszej woli, a Pan Bóg się "nie obrazi", gdy nie będziemy tego stosować

Mój przyjaciel, i były chłopak jednocześnie, często używa słów odnosząych się do Boga, tyle, że mam z nim kontakt wyłacznie mailowy, bo on jest na drugim końcu Polski i od ponad 5 lat go nie widziałam. Ma jednak inne niż katolickie zwroty, bo jest babtystą. On wiecznie powtarza: "Jezus Cie kocha", albo "Kochaj Jezusa", lub "Czy mozesz Mu zaufać?" itp. Kiedyś napisał na kartce chyba na wielkanoc "Czy jesteście gotowi na Dzień Sądu Ostatecznego?", mąż popatrzył na to skrzywiony i stwierdził, żebym się cieszyła, bo byłabym teraz żoną Pastora Oszołoma, ale to chyba trochę z zazdrości Mnie Jego zwroty nie przeszkadzają, przeciwnie, nawet je lubie, ale sama ich nie używam, bo jakoś tak nie pasują do mnie. Nikt natomiast z mojego bliskiego otoczenia, nie mówi "Szczęść Boże", co najwyżej czasem "Z Bogiem" - ale to raczej nieco żartobliwie, by się "ustylizować" nie tyle na wierzącego, co na jakąś starą mowę.