Tak.


Słuchaj, jakakolwiek forma rozwijania zapamiętywania snów oznacza, że rozwijasz świadomość dotyczącą śnienia. To, że słabo pamiętamy sny jest związane z małą świadomością śnienia, a to, że ich nie pamiętamy w ogóle, jest związane z brakiem przytomności podczas spania. Jeżeli więc będziesz rozwijał zapamiętywanie snów, w jakikolwiek sposób, to oznacza, że rozwijasz świadomość śnienia. Według Ciebie to nie ma związku z LD, ale po prawdzie ma bezpośredni związek z LD, czyli ze świadomym śnieniem, ponieważ poprzez jakąkolwiek technikę zapamietywania snów rozwijasz świadomość śnienia, po prostu. W pewym momencie zaskutkuje Ci to świadomym śnieniem.

booker, OK, rozumiem. Miałem tylko wątpliwości co do tego, czy się dobrze wyraziłem, ale widzę, że dobrze mnie zrozumiałeś i już nie musimy dyskutować ze sobą.

oka

Daniel - a ja znów zapytam: po co Ci wiedzieć, że miałeś sen? Co za różnica, czy miałeś sen, czy nie?

Booker - a po co Ci być przytomnym w czasie snu? to co piszecie wygląda tak, jakby chodziło o maksymalizację czasu nad którym mogę zapanować/ wykorzystać lub aby mieć kontrolę nad sobą i swoim życiem w każdym momencie, także gdy śpię.

Ogólnie wydaje mi się, że po pierwsze i tak ta kontrola jest złudna (w ogóle ludzka kontrola nad swoim życiem jest złudna, wystarczy jeden człowiek za kierownicą albo z kilkoma laskami trotylu...), po drugie świadczy o lęku przed życiem i światem, po trzecie sprzeciwia się postawie zawierzenia Bogu. Jeśli jestem w Jego rękach, lepszej ochrony nie potrzebuję. Mogę po prostu spać. Bez udziwnień.

Codzienność naprawdę dostarcza wystarczająco dużo mniej lub bardziej fascynujących obszarów zaangażowania, by odpuścić sobie coś, co nie istnieje.

Niektóre sny są fajne, więc lepiej jest wiedzieć, że się miało taki fajny sen niż go w ogóle nie zapamiętać (efekt braku snu*). Ale jeśli Kościół to potępia, to potrafię z tego pomysłu zrezygnować. Właśnie po to zadałem to pytanie, by poznać stosunek Kościoła w tej sprawie, a także stosunek ludzi wierzących.


Nigdy nie próbowałaś LD, więc nie wiesz, co tracisz. A też nigdy nie próbowałem LD z powodu stosunku Kościoła, a także z lenistwa, ale wierzę na słowo, że to fajne, bo nawet i zwykły sen może być fajny, choć pewnie nie tak bardzo jak LD.

Jeśli chcecie, mogę zacytować odpowiedź na to pytanie z działu "zapytaj".

* "Efekt braku snu" nie jest profesjonalnym i naukowym określeniem. Ja wymyśliłem to określenie dla potrzeb tej dyskusji, byście mogli zrozumieć, o co chodzi.

Ok, a po co Ci być przytomną w czasie jawy? Dlaczego nie utrzymujesz swojej świadomości w omroczeniu w stanie jawy? Dlaczego nie odurzasz się te 12 godzin w ciągu dnia na tyle, żeby przeżywać życie jak automat, czy jak kukiełka która bierze udział w filmie, który się jej wyświetla przed oczami tak jak to się dzieje w czasie, kiedy się śni film snu ale nie ma się o tym fakcie najmniejszego pojęcia?

Jeżeli chodzi o sen, średnio w czasie życia spędzamy na niego gdzieś ok 30 lat. Jeżeli praktykujesz, możesz ten czas spędzić na modlitwę, kontemplację itd. zamiast "spać spokojnie" w zautomatyzowanej wizji, przezywając rzeczy bez najmniejszego nawet miejsca na jakąkolwiek refleksję odnośnie tego, jak się odnosimy do tego, co się dzieje. Nie chodzi tu aż o to, żeby kontrolować siebie i cały sen - po co? Wystarczy świadomość śnienia, co jest się w stanie przełożyć na taką samą jakość, jak świadome przeżywanie jawy - można to wykorzystać na ścieżce, można to wykorzystać do tego, aby praktykować. 30 lat to nie jest mało.


Chcesz powiedzieć, że kiedy śnisz odnosisz się do śnienia tak, jakby nie istniało, czy może jednak, kiedy śnisz reagujesz na przeżycia śnienia tak, jakby istniały a dopiero po przebudzeniu możesz sobie zdać sprawę z tego, że to co było przezywane to był sen? Jednak w trakcie śnienia strach czy zadowolenie były przeżywane, no nie? Zupełnie tak samo, jak są przeżywane są w czasie jawy.

Szokują mnie takie słowa z ust (klawiatury) osoby wierzącej . Przecież sny są o wiele bardziej "doświadczalne" niż bogowie. Sny są udowodnione medycznie, laboratoryjnie, statystycznie. Mówiąc o snach "coś co nie istnieje" po prostu zaprzeczasz rzeczywistości. A nawet treść snów istnieje obiektywnie - bo to są nasze wrażenia, wspomnienia i myśli - co z tego, że subiektywne - istnieć istnieją. Są zdarzeniami w naszych umysłach, ujawnieniem obaw, pragnień, pomysłów, emocji - można je zapamiętać lub zapomnieć.

Czy lepiej wiedzieć więcej o sobie czy mniej?

Widzę,że moderacja jest przesiąknięta światopoglądem materialistycznym i kartezjanizmem.Wszystko co nie da się zmierzyć i zważyć "nie istnieje".A że coś widzimy to tylko złudzenia.
A może cała otaczająca nas rzeczywistość ,również ta ,którą poznajemy szkiełkiem i okiem ,jest złudzeniem wynikającym z odbioru naszych zmysłów?
Cała Biblia jest pełna róznych przkazów i objawień sennych,a przykład inspirującego snu odkrywcy Kukelego ,który podałem wyżej nic nie mówi?

Nie może, tylko na pewno . Wystarczy spojrzeć na wschodzący Księżyc, żeby się przekonać, jak zawodne jest postrzeganie rzeczywistości.

Po pierwsze - wyobraźnia też jest fajna. Wizje po narkotykach podobno też. Czy to znaczy że muszę je poznawać? Moje przeżycia w związku z tym oczywiście są prawdziwe, rzeczywiste ale na tym koniec. Rzeczywistości z mojej wyobraźni, z moich snów, z wizji narkotycznych nie ma. Nie istnieje. Nie rodziłam w wieku lat 18 (sen), moje ciotki są dwie nie jedna, kompletnie różne, i żadna nie maltretuje dzieci. Niezależnie od mojego popłochu w związku z którymkolwiek z tych snów.

Czy chciałabym wykorzystać ten czas? Czas snu? Ależ wykorzystuję - na odpoczynek. Nie mam obsesji wykorzystania każdej chwili z sensem. Czas można też zwyczajnie zmarnować... A zresztą... Jeśli zasypiam z modlitwą i budzę z modlitwą, to możesz przyjąć, że w tej modlitwie trwam. Świadomie, bo świadomie o tym zdecydowałam. Niezależnie od tego, co się roi z fal mózgowych theta.

I powtórzę: świat jest fascynujący, nie potrzebuję po dodatkowe bodźce nawiewać w sny/ wizje/ wyobraźnię. Emocji z nim związanych też mi wystarczy. A i siebie najlepiej poznaję w konfrontacji z innymi żyjącymi ludźmi, nie z fikcją.

Ogólnie: koncentracja na świecie wyobrażonym/ wyśnionym odpycha od codzienności. Przestaje się dostrzegać to co realne i namacalne, ludzi obok, emocje i barwy życia. Tamten świat staje się centrum życia. Można tak stracić lata. Nieodwracalnie, nikt ich nie przywróci, nikt nie jest w stanie oddać straconych chwil, spotkań, relacji, doświadczeń. Prawdziwego życia.

I co mi dziś z tamtych emocji i doświadczeń, które jakoby zdobyłam? Może i coś wnosi do mojej wiedzy o mnie, ale nieporównanie mniej, niż wniosłaby codzienność. A nie da się funkcjonować w pełni w dwóch światach równolegle. Naprawdę się nie da, nawet jeśli pozornie wygląda to zupełnie normalnie, nawet jeśli spełnia się odpowiednie dla sytuacji funkcje społeczne itd. Naprawdę jedno drugiemu nie przeszkadza. Tylko potem człowiek budzi się z odkryciem: Te 6 lat "przespałam". Ich nie było. Szkoda. I wyławia się rodzynki rzeczywistości...

I w końcu: jeśli Bóg będzie chciał mi coś przekazać we śnie, to sobie poradzi - nie ma obawy. Inne przekazy - o ile wchodzą w grę - mnie nie interesują. A do całej reszty wystarczy mi real. W takim wymiarze, w jakim jest mi dostępny.

Inna sprawa to przez "naturę" został wprowadzony taki mechanizm, ze w większości przypadków nie pamiętamy snu, gdyż co by to było wielu z nas zamiast żyć dniem i rzeczywistością roztrząsali by nieustannie znaczenie tychże.
I ze względu na brak osób zainteresowanych pracą, to problem ZUS byłby głębszy niż jest

No właśnie, nie dokońca. Im jesteśmy starsi tym gorzej jest nam zapamiętywać treść snów, gdy byliśmy młodzi szło nam to dużo lepiej, poprostu nie ćwiczona czynność z czasem zanika.

Co do LD podobno każdy z nas w ciągu swojego życia miał 1-2 takie sny całkiem spontanicznie. Kościół, jeśli się nie mylę nie ma sprecyzowanego zdania na ten temat, więc moim zdaniem wszystko zależy od tego jak LD się postrzega i co w nim się robi

jo_tka: podajesz racjonalne argumenty. "Ważne jest to, co rzeczywiste. Trzeba się skupić na tym, co już jest i co jest ważne." - i masz rację ogólnie. Ale praktycznie, ludzie nie postępują racjonalnie - ja jeszcze takiego człowieka nie widziałem. Dla różnych ludzi ważne są różne rzeczy (kolejny truizm). Ludzie po prostu mają różne odchyłki. I najczęściej jest tak, że swoich odchyłek bronią, racjonalizując je, a odchyłki innych potępiają. I dzieje się tak niezależnie od tego, na ile te odchyłki są szkodliwe czy pożyteczne, i dla kogo.

"Ogólnie: koncentracja na świecie wyobrażonym/ wyśnionym odpycha od codzienności. Przestaje się dostrzegać to co realne i namacalne, ludzi obok, emocje i barwy życia. Tamten świat staje się centrum życia. Można tak stracić lata. Nieodwracalnie, nikt ich nie przywróci, nikt nie jest w stanie oddać straconych chwil, spotkań, relacji, doświadczeń. Prawdziwego życia." - tak bardzo prawdziwe słowa. Czy zdajesz sobie sprawę, że nadal pozostają z mojego punktu widzenia w 100% prawdziwe, kiedy odniosę je do Twojej religii?

atryda: nie roztrząsalibyśmy nieustannie, większość ludzi jest jednak minimalnie rozsądna. Aczkolwiek mogłaby powstać religia roztrząsania snów, w której określone dni czy godziny doby byłyby przeznaczone na takie czynności .

Słuszność wszystkich mechanizmów "naturalnych", to, tak samo jak słuszność fikcyjnego "prawa naturalnego", całkowita bujda.

Po sobie widzę, że ta regułą się nie sprawdza bo w młodości były sny i ich nie było, aż po dzisiejsze dnie wieku średniego są jak i ich nie ma.
Pamiętam kilka takich snów, że anioły klękajcie i kino 3D o kant płyty obić i wcale nie ma nic to wspólnego z dopingiem jakim niektórzy wspomagają się by szybciej "biegać".

Świadomy sen oznacza nawet większy odpoczynek dla ciała, niż małoco- lub nieświadomy.


Ale dlaczego odrazu musi to być wyłącznie jako obsesja?


No i git, popieram. Co do fal theta to się nie znam.


Ok, aczkolwiek na ile świat snu jest fikcją a na ile rzeczywistość jest fikcją, skoro w obu światach przeżywanie wywołuje emocje takiej samej jakości i "realności"...można by gadać długo


Ale dlaczego odrazu ma się to chylić do ekstremy odpychania codzienności? Hm Dziwne.

W każdym razie, wydaje się raczej, że właśnie odpychanie świata snu, decyzja, że czy jest przezywany świadomie czy nie to w sumie "wsio ryba", wygląda jak właśnie odpychanie części doświadczeń, części życia, dokładnie jakiegoś 1/3 z całego życia.

Tego dziennego życia też nikt nie przywróci Wraz ze śmiercią zostanie odcięty tak jak odcinany jest świat snu gdy budzić się rano w łóżku. Co tu mówić, nawet poprzedniego dnia nie można przywrócić, nawet minionej chwili. A jednak mimo wszystko zwykły świat uważamy za jakiś ostatecznie, absolutnie i extremalnie po kres realnym. Tak jakby wszystko było czarno-białe: albo realne, albo nie. To jest bardzo ciekawe.


Jasne, kwestia osobistego podejścia do własnego życia, oraz tego ile z tego życia wolimy spędzać świadomie, a ile nie. Decyzja indywidualna.