Jako osoby wierzące, wierzymy w życie wieczne, które jest pozbawione wszelkiego zła, cierpienia, które jest pełne szczęścia i radości, w którym nie będzie problemów, gniewu, tylko sama MIŁOŚĆ. Ale mnie zastanawia czy człowiek, który trafi tam bez swoich bliskich będzie potrafił żyć w pełnym szczęściu? Ja kocham swoją rodzinę, pomimo zgrzytów jakie są między nami to jakoś nie wyobrażam sobie życia bez nich, a skoro żyją w grzechu ciężkim, i się tym nie przejmują to czy mają szansę na Zbawienie? Jeśli uda mi się dostać do nieba, a nie będzie tam mojej rodziny, to czy będę potrafiła cieszyć się z tego widząc, że są skazani na potępienie? Nie rozumiem tego, i trochę mnie to szczerze mówiąc przeraża.

Nie potrafię odpowiedzieć na Twoje pytanie. Ale Jezus pozostawił nam pewne wyjaśnienie: "Potem przyszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat i pozostawi żonę, a nie zostawi dziecka, niech jego brat weźmie ją za żonę i wzbudzi potomstwo swemu bratu. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umierając, nie zostawił potomstwa. Drugi ją wziął i też umarł bez potomstwa, tak samo trzeci. I siedmiu ich nie zostawiło potomstwa. W końcu po wszystkich umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc, gdy powstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę. Jezus im rzekł: Czyż nie dlatego jesteście w błędzie, że nie rozumiecie Pisma ani mocy Bożej? Gdy bowiem powstaną z martwych, nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie w niebie." (Mk 12, 18-25)
Zmartwychwstanie nie jest i nie może być zwyczajnym przedłużeniem naszego obecnego życia. Człowiek zmartwychwstały nie będzie troszczył się więcej o pokarm, czy o rodzinę. Dostąpi całkowicie nowego życia. Zostanie spełnione jego podstawowe, jedyne pragnienie i przeznaczenie, czyli bycie z Bogiem na wieki.

Ja to sobie tłumaczę tak, jeśli ktoś z rodziny umrze, to wtedy ci co żyją, modlą się za tę osobę, by osiągnęła Niebo. Kiedy, ta zmarła osoba będzie już blisko Boga, wtedy ona jako wyraz wdzięczności i miłości do swoich bliskich będzie się modliła o zbawienie dla nich. Może to już czynić także w czyśćcu. Wtedy, nawet jeśli ktoś żyje w ciężkim grzechu może się nawrócić dzięki tym modlitwom i łasce Bożej, albo jeszcze za życia albo w chwili śmierci i być może nie będzie potępiony. Po odpokutowaniu czyśćca i on trafi do Nieba, w którym się wszyscy spotkają. A poza tym w niebie wszyscy będziemy dla siebie jedną wielką rodziną, więc wątpię, aby Bóg pozwolił, by nas rozłączono z naszymi bliskimi...

Tak, nie będzie się troszczył o rodzinę ale w ten sposób, w jaki robił to na ziemi a więc materialnie, o to by miała co jeść i w co się ubrać. W Niebie każdy z członków rodziny będzie się troszczyć o zbawienie swoich najbliższych, o to by dawać im natchnienia do czynienia tak, by jak najbardziej podobać się Panu. Modlitwa i spotkanie się ze swoimi bliskimi w życiu wiecznym nie wyklucza bycia z Bogiem na wieki.

Bóg jest pełnią szczęścia.
Wydaje mi się że brak rodziny w niebie będzie jak brak latarki w słoneczne południe na Hawajach.

Może to dziwnie brzmi, ale kwestia jest taka: albo Bóg może zapewnić człowiekowi pełną radość i całkowite szczęście albo nie. A jeśli nie to nie jest wszechmogący a niebo to tylko jakaś bajeczka.