Mogłabyś troszkę jaśniej? Kim dokładnie są twoim zdaniem ludzie, którzy będą potępieni za to, że nie uwierzyli?

No widzisz trzeba wrócić do początku ,gdzie Bóg dał nam wolną wolę a co za tym idzie wybieramy każdego dnia pomiędzy dobrem a złem .

Mamy trudne zadanie bo musimy wybierać w zależności co nam podpowie nasza wola kierowana rozumem by wybrać . Czasem uczucia podpowiadają ,emocje . To zły doradca ,bo w afekcie ludzie nawet potrafia zabić bliźniego .

I tak doszliśmy do Twojego pytania . Bóg nikogo nie potępia , bo dał nam wolną wolę .

To proste . Wybierając w sercu pożądliwość , kłamstwo , oszczerstwo wobec bliźniego są to złe czyny . Czasem ludzie zewnętrznie ,,robią " dzieła Boże ale ich intencje są np. by błyszczeć na świeczniku , by go inni pochwalili , docenili itp. Czasem jest tak, że chcesz dobrze ale niestety wyjdzie jakby było źle ,więc dla Boga jest najważniejsza nasza intencja serca a nie co wyjdzie ?
Całe więc życie jest szukaniem PRAWDY --BOGA w tej naszej codzienności.

Sami poprzez wybory swojego życia albo ukazujesz chwałę Bożą albo wybierając zło pokazujesz że zły jest ważniejszy w twoim życiu .

Tak więc sami się potępiamy , Bóg nas zawsze miłuje i zaprasza byśmy wybierali dobro .
Wspiera łaska i dobrymi natchnieniami , które mi podpowiadaja że dobry z Ciebie człowiek

Ja jednak nadal się będę czepiał...
Nie możesz powiedzieć, że Bóg nikogo nie potępia, bo sam jednoznacznie oświadczył, że potępi tych, którzy w niego nie uwierzą. Po co to mówił? Ciągle nie mogę się tego od was dowiedzieć wprost. Kręcicie i uciekacie od jednoznacznej odpowiedzi.

Dostałeś odpowiedź jednoznaczną . Ten kto odrzuca Boga sam się potępia .

Bardzo proste ,czego nie rozumiesz ? Chciałbyś by inni podejmowali za Ciebie decyzję ?

Chyba jednak walczysz o prawdę . Więc ? Wierzysz w Boga ?
Wierząc w Boga masz zbawienie .
Odrzucając Boga wybierasz złego czyli potępiasz SAM siebie .

Bóg akceptuje Twój wybór, ponieważ dał Ci wolną wolę .

Z tym to bym polemizował. Trzymajmy się tekstu, który mówi, że "kto nie uwierzy, będzie potępiony". I naprawdę, nijak z tego tekstu nie można wywnioskować, że na pewno ktoś nie uwierzy i zostanie potępiony.
Po co to mówił? Po to właśnie, żeby ludzie się nawrócili i uwierzyli. Całe nauczanie Jezusa było temu poświęcone, co najlepiej jest widoczne w Czwartej Ewangelii

Nieprawda, niczego takiego nie twierdziłem!


Tego również nie twierdziłem!


Niczego takiego nie można twierdzić z pewnością.


Pomoc od Boga można uporczywie odrzucać. Jeśli ktoś tak czyni i w momencie śmierci również odrzuci wszelką łaskę, nie może się zbawić.


Mylisz się, że warunkiem koniecznym otrzymania łaski wiary jest spotkanie wzorowego misjonarza - ale rzeczywiście o tym jeszcze nie wspomniałem.

Mianowicie, zejdźmy wreszcie na ziemię, to znaczy przyznajmy, że w rzeczywistości nie ma idealnych misjonarzy.

Nie oznacza to wcale, że ateista nie może nigdy uwierzyć! Praktyka temu przeczy, bo przecież ludzie się nawracają. Co więcej, nie raz w swoich nawróceniach świadczą o tym, że przekonało ich świadectwo jednej czy drugiej święcie żyjącej osoby lub świadectwo, które daje Kościół jako całość (np. niezmienne zasady wiary, które głosi, owoce świętości, które wydaje itd.). Bywa też wreszcie i tak, że kogoś przekona po prostu samo słowo Boże, której jest żywe i skuteczne i ukazuje człowiekowi Najwyższe Dobro.

O co więc chodzi?

Chodzi o to, że w normalnej sytuacji dobro i zło są zawsze pomieszane ze sobą. Nie na zasadzie, że dobro staje się złem lub zło dobrem, tylko na zasadzie, że zawsze jest tego trochę i tego trochę.

Teraz tak: dobro wzywa do nawrócenia, "buduje" człowieka wewnętrznie, stanowi dla niego dobry przykład, pociąga, jest jak światło owego miasta położonego na górze lub jak światło postawione na świeczniku (por. Mt 5:14n), jest krótko mówiąc - światłem świata i solą ziemi (zob. Mt 5:13n).

Zło natomiast gorszy, rujnuje dobry przykład, zniechęca, odwodzi od dobrego, wydaje złe świadectwo, skłania do unikania tego, kto je czyni i do odrzucenia tego, co on mówi. O zgorszeniach mówił Jezus, że one muszą przyjść (zob. Mt 18:7).

W człowieku, który jest ewangelizowany - np. jest ateistą w Europie - zawsze walczą te dwie skłonności: Skłonność do przyjęcia świadectwa Kościoła - z powodu wielorakiego dobra obecnego w Kościele - i skłonność do jego odrzucenia - z powodu zgorszenia, również niestety obecnego w Kościele. My nigdy nie wiemy, co będzie dla kogoś decydującym argumentem w jego procesie poszukiwania prawdy. Czy dobro do niego przemówi i będzie stanowiło argument nie do odrzucenia za prawdziwością Kościoła, czy też zło go "zablokuje" i powstrzyma przed przyjęciem prawdy.

Jeśli okaże się, że zło będzie dla niego na tyle gorszące, że skłoni go do odrzucenia Kościoła - spotkałem wielu takich, byli to tzw. "ewangeliczni chrześcijanie", którzy niejednokrotnie odeszli z Kościoła zawiedzeni tym złem, które popełniali i wciąż popełniają ludzie Kościoła - to wtedy nie możemy mu przypisywać winy. Raczej za św. Pawłem powinniśmy wypomnieć katolikom w takiej sytuacji:

"Z waszej to bowiem przyczyny - zgodnie z tym, jest napisane - poganie bluźnią imieniu Boga. (...) I tak ten, który od urodzenia jest nieobrzezany, a wypełnia Prawo, będzie sądził ciebie, który, mimo że masz księgę Prawa i obrzezanie, przestępujesz Prawo." (Rz 2:24.27)

- bo te słowa są aktualne nie tylko w stosunku do Żydów, ale i w stosunku do chrześcijan (wystarczy zamiast "obrzezania" i "Prawa" pomyśleć o "chrzcie" i "Ewangelii").

Ale może się też zdarzyć i tak, że mimo spotkanego zła w Kościele, ktoś (np. dzięki Bogu ja ) rozpozna w nim autentyczną wspólnotę apostolską i zwróci uwagę nie tyle na spotkane w Kościele zło, co raczej na niespotykane nigdzie indziej dobro, na świętość życia i heroiczne cnoty bardzo wielu tych, którzy naukę Kościoła niemalże doskonale (lub naprawdę doskonale) wcielili w życie.

Nigdy nie wiadomo, kto otrzyma tę łaskę, żeby mimo przeszkód, jakie sami chrześcijanie stawiają ewangelizacji (przez liczne zgorszenia), dostrzec w Kościele wspólnotę założoną i prowadzoną przez Boga samego i przyjąć za prawdę to, co on głosi z Boskim autorytetem. Można powiedzieć, że wielu ateistów (najprawdopodobniej) nie samodzielnie odrzuca łaskę, tylko jakby chrześcijanie im niszczą tą łaskę, której im Bóg udziela - przez dawanie złego przykładu!

Za to oni nie mogą ponosić winy! Oni nie mogą ponosić winy z tytułu nieuwierzenia w Jezusa z Nazaretu w sytuacji, gdy uczniowie Jezusa nie realizują Jego nakazu misyjnego

I o to właśnie chodzi...


To prawda .


Nie do końca. Powinieneś szukać prawdy. I jeśli mimo całego zgorszenia, dawanego przez katolików, kiedyś Bóg zechce Ci ją ukazać z całą mocą i zechce potwierdzić Ci prawdę o Kościele katolickim i da Ci to światło z góry - to gdybyś wtedy odrzucił Kościół, żadne zgorszenie katolików Cię nie usprawiedliwi!


To jest nieprawda, w świetle tego, o czym wyżej napisałem.

Kościół jest konieczny do zbawienia - jeśli ktoś pozna jego prawdziwą misję i istotę. A ateiści nie mogą żyć, jak chcą, tylko powinni szukać prawdy i słuchać sumienia, a gdy poznają prawdę, powinni za nią iść.


Wyżej wszystko wyjaśniłem.

Pozdrawiam!

Odpowiedź byłaby jednoznaczna, gdybyś zdefiniowała, co dokładnie rozumiesz pod pojęciem "odrzuca". W rozumienu Katolików np. szatan odrzucił Boga, czyż nie?. A nie o takie rozumienie mi chodzi.

Ten, kto nie wierzy, że Bóg istnieje, też go odrzuca? Nie mogę go odrzucić, bo uważam, że go nie ma. Nie ma co odrzucać, skoro to coś nie istnieje.

Dlaczego Bóg nie powiedział, "kto mnie odrzuci, będzie potępiony?" Z jakichś powodów wybrał "nie uwierzy" - z pewnością bardziej jednoznaczne niż "odrzuci". "Odrzuci" dopiero dawałoby pole do interpretacji...

Wiesz myślałam akurat podczas modlitwy,( bo słuchałam transmisji Mszy św. odnowy charyzmatycznej w Łodzi przez radyjko internetowe) o Tobie i tym co pisałeś.
Masz rację wiara jest łaską , nie każdy nawet ten co chodzi do kościoła czy nawet ewangelizuje doświadczył osobiście obecności Boga .

I tu tez się z Tobą zgodzę że duchy czyste m.in szatan miał bardzo dobre poznanie Boga . Takiego poznania nawet najświętszy człowiek nie ma , gdyż jesteśmy na ziemi i w ciele .
Sprawa się więc komplikuje .


No właśnie potrzeba Ci świadectwa wiary , której nie masz w otoczeniu . Mogłabym wiele Ci powiedzieć ale już dziś dostałam od moderatora ostrzeżenie wiec tracę orientacje co mogę a co już nie mogę . Napisz na PW do mnie .


Dlaczego ? Widzisz kiedy zobaczysz po śmierci Boga nie będzie Ci już potrzebna wiara .
Teraz nie widzimy Boga przez zmysły .
Jest jednak Boże miłosierdzie i czasem ten ostatni moment jest decydujący dla każdego kto Boga nie poznał za życia, a który wyprasza jednak cały kościół jako wspólnota ludzi ułomnych i grzesznych .
Wiesz mnie się też wiele w kościele nie podoba i z wieloma rzeczami się nie zgadzam . Jednak kiedy najpierw zaufasz Bogu to On doprowadzi Cię do prawdy . Objawi Ci to w sercu .

I tu wtedy nie zamykaj się na Jego miłość .
,,Kto przyjmie chrzest i uwierzy we Mnie będzie zbawiony "

Może jeszcze tak : Kiedy podoba Ci się kobieta to prawdopodobnie umówisz się , względnie coś zrobisz byście zamienili ze sobą kilka myśli . Będziesz chciał wiedzieć o niej coś więcej od niej samej a nie to co powiedzą inni .
Podobnie zaczynamy szukać kontaktu z Bogiem .

Czyli: "Daję wam wolną wolę, ale tak na wszelki wypadek dobrze, żebyście wiedzieli, że jeśli we mnie nie uwierzycie, to macie równo pozamiatane"?



Co z człowiekiem niewierzącym (odrzucił Boga - o ile tak rozumiesz słowo "odrzucił": czyli nie wierzył w jego istnienie), który w życiu popełniał jedynie świństwa nie większe niż np. zabicie komara? Gdzie tu widzisz "wybranie złego"?



Do znudzenia: jeśli nie wierzę w istnienie Boga to nie mogę odrzucić jego pomocy (zwykła logika). Oczekiwanie pomocy od kogoś, kto nie istnieje, to byłby szczyt niedorzeczności (lub brak zwykłej logiki).

Nie wierzę w istnienie Boga Stwórcy (moim zdaniem On nie istnieje).
Nie oczekuję pomocy od nieistniejącego Boga Stwórcy.
Prowadziłem prawe życie.
Umarłem.

Idę wg Ciebie do nieba czy do piekła? A może do czyśćca?
Jedynym moim "defektem" była niewiara w istnienie Stwórcy.
Skaże mnie za to na wieczne męki i nawet prawe życie mi nie pomoże? W to wierzycie?

Idziesz w to miejsce jakie sam wybierzesz . Jeśli na ziemi wybierałeś dobro ,to prawdopodobnie po śmierci też wybierzesz dobro ,bo źle byś się czuł w otoczeniu zła .

Coś w tym stylu. Człowiek odrzucając Boga sam skazuje się na nieszczęście. Piekło nie jest karą - jest wyborem


W perspektywie Czwartej Ewangelii jest to grzech najpoważniejszy. A prawe życie nikomu nie pomoże przy zbawieniu, bo zbawienie nie jest nagrodą za prawe życie

ja się odniosę do wypowiedzi Kamyka
Piekło jest karą i to karą za grzechy.
Wyborem owszem ale jeżeli przyjmiemy że człowiek ten wcześniej żył w grzechu, jest to logiczna konsekwencja.
Wolna wola jest darem, ale to nie jest tak że Bóg narzuca się człowiekowi daje się mu poznać przez swoje dzieło. Dziełem tym jest Śmierć i Zmartwychwstanie Syna Bożego.
Bóg nie skaże za prawe życie człowieka bo ma takie wydzimisie - patrz nauka o przynależność.
Co do pytania w pierwszym poście
Zbawienie jest łaską, to od każdego człowieka zależy czy przyjmie tą łaskę czy nie. Jeżeli przyjmuje to z tej łaski wypływa cała nauka chrześcijańska i jej przestrzeganie. Łaska Boga powoduje radykalną zmianę życia.
Natomiast jeżeli człowiek nie przyjmuje lub odrzuca łaskę wcześniej przyjętą to ponosi za to konsekwencje w postaci potępienia.
Jeżeli ktoś nie poznał Łaski ma szanse dostąpić zbawienia jeżeli w swym życiu będzie kierował się sumieniem.

Eeee... Jakie nieszczęście? Dlaczego ateista mający pewność, że nic takiego jak Bóg nie istnieje, ma być (z tego powodu?) nieszczęśliwy? Albo ma go w związku z "niewierzeniem" spotkać jakieś nieszczęście? To miałeś na myśli? Nieszczęście na zasadzie kary za "nieuwierzenie"?



Ciepło. Coraz cieplej...
Mamy nowy termin: stan poznania bądź niepoznania Łaski.
Czy ateista - nie wierzy w istnienie Boga, nigdy nie uwierzy, nawet do końca i w ostatniej mikrosekundzie życia - jest wg. Ciebie właśnie w stanie "niepoznania Łaski"?

Nie, zupełnie nie to miałem na myśli. Napisałem nieszczęście, bo nie chciałem pisać piekło ani potępienie - te słowa mają złe konotacje.
Chodzi o to, że tak jak stan nieba, czyli przebywania z Bogiem, jest stanem ostatecznego i największego szczęścia, tak piekło, czyli przebywanie w totalnym oddaleniu od Boga, jest stanem ostatecznego i największego nieszczęścia i cierpienia człowieka. I jest to stan, który człowiek sam sobie wybiera

Wybiera np. przez niewierzenie w istnienie Boga?