No to ja trochę z innej beczki.
Czy zbawienie możliwe jest u człowieka, który urodził się i został wychowany w religii katolickiej ale w drodze poszukiwań wybrał inną religię i według niej żył?

Przykład:
Brałam kiedyś udział w rozmowie księdza z grupą młodych ludzi. Pewien chłopak opowiadał że ma kolegę, z urodzenia katolika, który od zawsze interesował się sprawami wiary i religii. Chodził do kościoła, na kółko biblijne itd.
Po pewnym czasie odkrył, że bardziej odnajduje się wśród protestantów, że w tamtej wierze chce żyć.
Przeszedł więc na protestantyzm, żyje zgodnie z zasadami tej wiary, bierze udział w nabożeństwach, modli się, czyta Biblię. Jest mu dobrze i jest szczęśliwy.
Czy taki człowiek będzie zbawiony?
Ksiądz biorący udział w tej rozmowie stwierdził że będzie mu bardzo ciężko zasłużyć na zbawienie, gdyż odrzucił pełnię Objawienia, która znajduje w kościele katolickim.
Będzie więc potępiony dlatego że odnalazł Boga w innym odłamie chrześcijaństwa?

Trudno mi się do tego odnieść i jestem ciekawa jakie jest Wasze zdanie.

Dziwnie to zdanie brzmiałoby w ustach księdza... Zbawienie jest darem bezpłatnym, bez jakiejkolwiek zasługi.

Może, gdyby zbawienie było płatne, byśmy je bardziej szanowali?

Natomiast można je odrzucić. Porównałbym to do sytuacji człowieka, który wie, co należy jeść aby być zdrowym, ale nie będąc w stanie oprzeć się pokusom, często się przejada mniej wartościowym pożywieniem, choruje na żołądek i do tego będzie krócej (oraz boleśniej) żył.

Skoro biskup może stwierdzić, że homoseksualiści nie będą zbawieni, to czemu jakiś ksiądz miałby nie odebrać zbawienia protestantowi?

To bardzo szczególny biskup tak twierdził - św. Paweł Apostoł. Choć prawdę mówiąc nie napisał o homoseksualistach, tylko o mężczyznach współżyjących ze sobą. Można przecież być homoseksualistą i żyć w celibacie.

Abstrahując od homoseksualizmu.
Mi chodzi o to czy człowiek wychowany w wierze katolickiej ale wybierający inną może być zbawiony. Tego mniej więcej dotyczyła przytoczona wyżej rozmowa.
Z tego co pamiętam, człowiek który przeszedł na protestantyzm został postawiony mniej więcej na równi z człowiekiem, który w ogóle odrzuca wiarę. Jeśli chodzi o szanse na zbawienie.

No więc skoro nie uważasz się za analfabetę , to dziwne że nie doczytałeś , że nie wszyscy Apostołowie byli Żydami

Nie czytałem całego tematu, więc nie wiem czy ten link się już pojawił, więc dla pewności wklejam go poniżej:
http://www.teologia.pl/m_k/zag06-1b.htm#2
Naprawdę bardzo przystepne wytłumaczenie stanowiska Kościoła na temat tego, kto może dostąpić zbawienia. W skrócie mówiąc nie chodzi tutaj bynajmniej o formalną przynależność do instytucji zwanej Kościołem Rzymskokatolickim.

Jeżeli odrzuca całkowicie orędzie Zbawienia sam stawia się po drugiej stronie, i nic tu nie pomogą dobre uczynki. Inna rzecz jeżeli wybiera wspólnotę chrześcijańską inną niż katolicką, będzie miał o wiele trudniej by osiągnać zbawienie ale jednoznacznej odpowiedzi tu nie ma.

Który Apostoł nie był żydem ?
Czy coś nowego odkryto w egzegecie Nowego Testamentu?

Czyli, o ile dobrze rozumiem:
Kościół Protestancki twierdzi, że nie ma powodów aby nie zbawić tego pana, Kościół Katolicki, że zbawiony nie będzie.
Kurcze... Przecież Boga głowa rozboli z tego wszystkiego...

Jatsek

Kościół katolicki nigdy nie przesądza o tym, czy ktoś będzie potępiony. Sąd należy do Chrystusa.

Mazurek

Wszyscy byli i wszyscy przestali nimi być, bo zostali wykluczeni z synagogi.

Evoleth

Przez kogo? Nic mi na ten temat nie wiadomo, a dokumenty Kościoła, które zalecałem nic takiego nie przewidują.

Kancermeister

Pewnie chodziło Ci o czystość i wstrzemięźliwość, a nie o celibat... zgadza się?

Estera

Kręgi przynależności, a nie księgi - jest to zobrazowanie teologiczne nauczania Kościoła katolickiego na ten temat przynależności ludzi do Kościoła Chrystusowego (opisanego w Lumen gentium 14-16 i Dominus Iesus). Generalnie chodzi o to, że do Kościoła Chrystusowego przynależy się w różnym stopniu - przynależy się przez to do określonego kręgu. W centrum jest Kościół katolicki, kolejny krąg to prawosławni, następny protestanci, potem żydzi, muzułmanie i ludzie dobrej woli. Im bliżej środka tym bliżej pełni prawdy w Chrystusie.
Polecam lekturę:
http://www.apologetyka.katolik.pl/odnowa-kosciola/forum-teologiczne/91/1304-na-tropie-krgow-przynalenoci-do-kocioa

Moim zdaniem może.
Nie odrzuca on Chrystusa, tylko pewne idee i filozofie, które są ludzkie.
Chrystus to nie ideologia, ani poglądy intelektualne - działa On duchowo i na ducha (naszego).

Trudno się zgodzić ze środkiem tego zdania. Mistyka, bo chyba o to chodzi nie może wypierać intelektu. Jak można kogoś doświadczać, kogo się nie poznało? Można... Ale nie będzie się o tym wiedziało.

Poznanie intelektualne nie jest potrzebne, a jeśli je uważasz za niezbędne to jest ono co najwyżej wtórne - same poznanie intelektualne może nie mieć nic wspólnego z wiarą chrześcijańską - szatan ma doskonałą wiedzę empiryczną i intelektualną o Bogu - czy to czyni szatana Jego wyznawcą?

Na tej zasadzie można twierdzić, że jest się chrześcijaninem i być potępionym po śmierci ("nie każdy kto woła "Panie, Panie!"", itp) - wierzyło się we własne poglądy i samodzielnie wymyśloną ideologię na temat Jezusa, nie znając jednak prawdziwego, żywego Chrystusa.

Z drugiej strony można mieć Chrystusa w sercu, nie wiedząc, że to On.

A teraz inny przykład rozumowania prezentowanego przez "audiencję generalną":

jeśli ktoś nie ma obywatelstwa polskiego, nigdy nie słyszał nawet o kraju nad Wisłą i nie ma pojęcia o jego istnieniu, ale żywi sympatię do ptaka drapieżnego z gatunku orzeł bielik, to jest pełnoprawnym obywatelem polskim i należą mu się w z wiązku z tym polskie prawa wyborcze jak i wszystkie inne pozostałe, związanie z polskim obywatelstwem.