Evoleth!Jak zwał tak zwał: w takim razie ludzie mają silną potrzebę filozofowania. Ja już w dzieciństwie byłem wielokrotnie pouczany przez rodziców, żebym tyle nie filozofował tylko wziął sie do nauki...

Obawiam się, że po prostu podałeś rozszerzoną definicję boga. Czyli, w tłumaczeniu, piszesz: wspólnym elementem wiary w boga jest wiara w boga.

Maraskin!
I tu znowu mamy błąd logiczny. Twoje rozumowanie można opisać tak: dowodem na istnienie Boga jest jego istnienie.
Najpierw trzeba by udowodnić istnienie Boga, potem to, że faktycznie stworzył nas i potem można taki sąd jak twój śmiało wypowiadać.

Po pierwsze: nasze istnienie należy zawdzięczać swoim rodzicom (a także ewolucji), a nie żadnemu Bogu.
Po drugie: Chłopie, mówisz, że Bóg jest życiem i dobrem, to dlaczego nie uratował tych ludzi, którzy poginęli na Haiti, skoro jest wszechmogący, co?!

Jakie moje miliardy, co?!!!

Oczywiście że mają, dlatego równolegle z religiami rozwijała się filozofia. Jak również wiele religii ma swoją filozoficzną stronę. Trudno to całkowicie rozdzielić.
Rozumiem troskę Twoich rodziców ale chyba jedno nie przeszkadza drugiemu



Nie zupełnie. Wspólnym elementem każdej religii jest wiara w Boga (bóstwo, Ducha) oparta na intuicji i mistycznym doświadczeniu.
Religia to nie to samo co wiara w boga. Tak samo jak religijność to nie to samo co duchowość. Jednak duchowość i mistycyzm są elementami każdej religii i zasadniczo docierają one do bardzo podobnych wizji i doświadczeń Siły Wyższej.

Po takim "argumencie" można już tylko popukać się w czoło.




A od czego pochodzi zły?

Mnóstwo rodziców bezskutecznie stara się się dać nowe życie.

Żaden człowiek nie żyje na ziemi wiecznie, bo nikomu Bóg nie obiecał wiecznego życia na ziemi.
A ratuje tylko przed zgubą wieczną.

Dlatego wymyślono in vitro.

Dokładnie.



A od czego pochodzi zły?[/quote]

Dobre pytanie!

Która nie w 100% gwarantuje efektu.

W tej dyskusji pewnie padło wiele za i przeciw, pewnie było wiele mądrych za i wiele głupich przeciw i na odwrót ale przyszła mi taka myśl być może już obecna w tym temacie więc podzielę się z kolegami i koleżankami, prosząc jednocześnie, o wybaczenie, że tak wchodzę w dialog nie czytając jego (co nie omieszkam później uczynić) ale pragnąc podzielić się nią jednocześnie obawiam się by nie przepadła tak z czasem poznawanie tego tematu.
Więc z punktu logiki świadectwa w bardzo trudnej sytuacji stają ludzie, którzy twierdzą o nie bycie Boga, gdyż cóż mogą przedstawić tym co twierdzą o istnieniu osobowego Boga, którzy to mogą powoływać się na tysiące świadków, którzy to w różny sposób spotkali w swym życiu Boga, a i swym życiem udowodnili to wiedzę.
Bo świadkowie, którzy swym autorytetem i życiem zaręczają o Jego istnieniu, a takich co tak czynią jest wielu i nie boją się, że zostanie zarzucona ich ignorancja lub głupota.
Z kolei trudno jest zarzucić by te świadectwo było dawane przez ludzi głupich, pysznych, chciwych, tchórzliwych, niepoczytalnych, zniszczonych trudami życia.
Jeśli zapytacie się kto jest takim świadkiem to na pewno wielu przytoczy wiele takich postaci.
Zaś co do sytuacji odwrotnej sprawa wygląda trochę inaczej i choć jak wielki nie był to autorytet, to nie może powiedzieć, że Boga nie ma czy też Absolut nie istnieje, co najwyżej może stwierdzić ja jeszcze nie spotkałem Boga czy też nie dane mi było dotychczas poznać Stwórcę, ale co nie znaczy, że to się nie stanie (patrz życie Oskara Waild’a)
Z ukłonami

Czyli głupcami są ci, którzy nie wierzą w Boga?

Niektórzy ludzie tak wmawiają sobie istnienie swego Boga (albo ktoś im wmawia), że widzą go tak, jak chcą widzieć.

Nic nie daje 100% pewności efektu.

Kolega czyta i odczytuje to co już wie lub to w co wieży.
Nie ja nie napisałem, że głupcami są ludzie niewierzący w Boga, choć pewnie między nimi wielu takich się by znalazło.
Ja tylko napisałem, że osoba, która mówi, że Bóg nie istniej opierając to na twierdzeniu, że Go nie spotkała, myli się gdyż nie można domniemywać o nie istocie tego czego się nie widziało.
I jest obojętne czy tak mówi mędrzec czy głupiec, np. ja osobiście przecież nie widziałem jakiegoś tam księżyca Jowisza, co nie znaczy, że go niema.
Pewnie w wielu przypadkach tak jest ale dla danej sprawy by stwierdzić dana prawdę wystarczy świadectwo jednej osoby tu choćby JPII by stwierdzić o prawdziwości tejże i chociażby szereg innych zaprzeczało temu w swym przekonaniu.
Występuje tu zasada jak w nauce wystarczy jeden dowód by była udowodniona istota sprawy.

To samo, tylko w odwrotną stronę, dotyczy ateistów. Klapki na oczach w żadnej sytuacji nie są dobre.

Rozmawiamy tu na poziomie własnych wątpliwości i przekonań. Trudno o empiryczne lub logiczne dowody na istnienie bądź nie istnienie Boga, które uznaliby wszyscy.
Wiara to nie matematyka.

A ty na jakiej podstawie twierdzisz, że ten bóg naprawdę istnieje? A propos księżyca Jowisza: ja akurat go widziałem. Przez swój teleskop.