Dzisiaj dowiedziałem się, że w nadchodzący czwartek w "moim" Kościele obchodzony jest 18. Światowy Dzień Chorego i podczas mszy udzielany będzie sakrament namaszczenia chorych. Ksiądz powiedział, że sakrament ten może przyjąć każdy kto czuje taką potrzebę, ale ja się zastanawiam, czy powinienem, bo jestem młodą osoba, jeszcze mam naście lat, ale cierpię prawdopodobnie na nerwice i boje się, żeby to trochę głupio nie wyszło, bo zazwyczaj sakrament ten przyjmują raczej osoby starsze, bądź na prawde ciężko chore. I dodatkowo czy są jakieś warunki przyjęcia tego sakramentu. Czy trzeba być w stanie łaski uświęcającej, bo nie wiem, czy będę miał okazje pójść do spowiedzi przedtem, a chciałbym przyjąć ten sakrament?

Niestety, ale ksiądz się mylił. A ów sakrament jest mocno nadużywany w takie dni jak ten, o którym wspominasz.

Kodeks Prawa Kanonicznego podaje:


A zatem z reumatyzmem nie przyjmuje się tego sakramentu. Tak samo jak ktoś na wadę wzroku. Czy ma astmę, lub alergię.

Jest on dla chorych, których choroba zagraża życiu.

Szkoda, bo ksiądz mówił, że to sakrament dla ludzi chorych, którzy walczą i chcą wyjść z tej choroby.

Zaciekawiło mnie to:

W sumie to wszędzie pisze, tak jak Pan wyżej napisał. Teraz zastanawia mnie to co będzie z tymi ludźmi, którzy przyjdą do Kościoła i ksiądz ich namaści. Chyba, że coś źle zrozumiałem.. no, ale wyraźnie ksiądz mówił, że to dla osób, które są chore i czują potrzebę przyjęcia tego sakramentu.

No jak widać, ksiądz też człowiek, też czasem się myli.

Owszem, to nie jest ostatnie namaszczenie w sensie takim, że musi po nim przyjść śmierć. I Kodeks to zaznacza:


Ale nie oznacza to, że podczas grypy trzeba biec do księdza po namaszczenie

Dobrze, dziękuje za odpowiedź. Też tak myślałem, ale ksiądz mnie troche zmylił i wolałem zapytać.

szumi, ale TheJoker powiedział, że


- to wierny wie, czy jest potrzeba, czy nie. Ksiądz nie wie, na co ktoś choruje, a pozory często mylą. Ja to rozumiem w ten sposób, że "czuć potrzebę" znaczy wiedzieć, że jestem poważnie chory i w związku z tym chcę przyjąć sakrament, a nie jako ciekawostkę... bo inni przyjmują.

Fakt, że nerwica zazwyczaj nie jest powodem, tak samo, jak alergia, ale jedno i drugie może w skrajnym wypadku prowadzić do śmierci.

Wiem, rozumiem to już ; )

Znam to 'czucie potrzeby' z doświadczenia. I wiem, że wówczas idzie wiele osób, które nie powinny. Zwłaszcza, że jeszcze często jest katecheza o tym, że nie jest to 'ostatnie namaszczenie' i nie4 trzeba umierać, by przyjąć.

W efekcie idzie masa ludzi, bo kogoś strzyka w kolanie, kogoś kości bolą. ktoś ma wadę wzroku, a ktoś alergię.

Ale jeżeli przyjmą ten sakrament to coś złego? Znaczy się chodzi mi o tych ludzi, którzy zrozumieli to co ksiądz powiedział tak jak ja i pójdą, aby przyjąć ten sakrament z przykładowym reumatyzmem.

No, grypa akurat może być groźna. Ale fakt, ja z moją wadą wzroku nie mam się co wybierać...

Rozumiem- jesteś jasnowidzem i wiesz, co każdej z tych osób dolega Znasz ich historie choroby ... Jeśli nie- nie oceniaj.

Ja oceniam po sobie. Wyglądam na <30, a jednak miałabym podstawę, żeby taki sakrament przyjąć. Mimo, że patrząc na mnie nikt by tak nie powiedział. Nawet moi znajomi, którzy wiedzą, ile mam lat, nie mają pojęcia o niektórych rzeczach. Niech każdy sam oceni ...

TheJoker- jeśli ktoś źle zrozumiał i ma właściwe intencje, to przyjęcie sakramentu nie jest niczym złym.

Oczywiście, że nie jest to dla nich żadną winą moralną. Takową może mieć zaś kapłan, który nie wyjaśnił odpowiednio sprawy.


Owszem, trądzik młodzieńczy też... Ale nie jest to podstawą do przyjęcia tego sakramentu. A swoją drogą groźna nie jest grypa, a powikłania pogrypowe. Zatem, gdy już ktoś będzie w ciężkim stanie z powodu takich komplikacji może przyjąć. Ale ten sakrament nie działa na zasadzie: 'lepiej zapobiegać, niż leczyć' i nie stosuje się go profilaktycznie



Ja nie mówię, o 'przeczuciu', ale o doświadczeniu. Bo z ludźmi można rozmawiać. I w rozmowie wychodzi w jakiej sytuacji się znajdują i na co chorują. A jak ktoś ma bóle w łokciu, to wybacz, ale ciężko mówić o zagrożeniu życia.

Sama grypa bez powikłań TEŻ może być groźna, choć fakt, więcej osób zabijają powikłania. Więc nie porównujmy grypy do trądzika, to trochę nie ten poziom.

Niestety, ale nawet, gdybyś rozmawiał z wszystkimi przyjmującymi ten sakrament, wciąż nie masz pewności- nie wiesz, czy ktoś mówi o wszystkich swoich chorobach. Nie każdy lubi się dzielić.Czasem z obawy, że zostanie się skwitowanym stwierdzeniem: Taki młody? Niemożliwe!

Twoje "doświadczenie" nie jest obiektywne. Bardzo łatwo można kogoś skrzywdzić.