Alus,

dodaj, że pod kilkoma warunkami:

1. że Jezus jest Bogiem
2. że św. Paweł ma rację
3. że opis sądu ostatecznego jest z wiarygodnego źródła czyli takiego, które potwierdza, że coś takiego będzie - wydaje się jednak, że ten opis wg egzegetów nie jest autentyczną nauką Jezusa


A co do miłości = przyjmuję całym życiem miłość taką, jaka jest opisana w Ewangeliach

Ja osobiście uważam, że ryzyko. Zawsze w obliczu braku pewności mamy do wyboru dwie ścieżki - albo rezygnacja, albo podjęcie ryzyka nadziei i pójście naprzód. Takie wybory dokonujemy codziennie, czasami zupełnie nieświadomie.
Z wiarą chrześcijan jest tak samo. Wiedza o postaci Jezusa i początkach Kościoła doprowadza nas do pewnego punktu. Kościół zachęca do pójścia dalej, oferując konkretną drogę. Kwestia jest taka, czy warto pójść tą drogą? Czy to w ogóle ma sens? Decyzja wyboru tej drogi powinna być czymś umotywowana.
Pytasz mi się, jak ja daję sobie radę z wiarą. Właśnie tak - dokonałem przeskoku z tego, co wiem, do tego, o czym mogę mieć tylko (uzasadnioną) nadzieję, że jest słuszne. Drogę, którą proponuje Kościół, uznałem za słuszną. Za wiarygodną, za godną zaufania

Kamyk

bardzo rozsądnie piszesz.

Etyka chrześcijańska jest dla mnie jak najbardziej do przyjęcia.
No, ale to nie implikuje od razu, że wiara Kościoła jest prawdziwa czyli że Jezus jest Bogiem lub po śmierci jest dalsze życie (osobiście bardzo chciałbym, aby tak było)


Problem z czymś innym i tutaj to opisuję, aby nie dublować

viewtopic.php?f=27&t=24288


Dla mnie to istotne jest wiedzieć czy Bóg się objawił, czy nie

To poważna sprawa - jeśli się objawił i wiadomo co objawił = to trzeba za tym pójść.


Tymczasem dostrzegam, że pomimo przyjęcia etyki chrześcijańskiej - w pozostałych kwestiach i chyba najistotniejszych kwestiach - sprawa jest niepewna (nie mówię, że nieprawdziwa, bo tego nie wiem)

Chrzescijanstwo to nie etyka, to zawierzenie Jezusowi.

Masz moje uznanie X25 bo nie jest Ci obojętne w co wierzysz. Wbrew definicji wiara nie powinna być ślepa i twoje pytania są tu jak najbardziej na miejscu.
W katechizmu KKK jest napisane: "Prawdą jest to, co Bóg objawił, a co Kościół do wierzenia podaje".
O ile z pierwszą częścią zdania nie ma co polemizować, to druga nie jest już tak oczywista i wymaga pewnego uściślenia.
Co z tego, że jakaś prawda pochodzi od Boga skoro i tak to, człowiek dokonuje jej interpretacji. Nawet nie chodzi o to, że człowiek jest omylny, bo rzeczywiście tak jest, ale o to, że posiadamy (zawsze) ograniczoną wiedzę o świecie i nas samych, a więc interpretacja prawdy będzie zależała w głównej mierze od aktualnej wiedzy jaką posiada ludzkość a właściwie od świadomości epoki w której przyszło nam żyć.
Z tego wynika, że interpretacja owych prawd nie jest czymś stałym lub jednoznacznym. Jeśli interpretuje się prawdy objawione to trzeba mieć stale na uwadze, że są to tylko symbole prawd a nie prawdy ostateczne.

Jeśli szukasz najprawdziwszej prawdy to takiej nie znajdziesz w żadnej religii. Natomiast jeśli szukasz bardziej uniwersalnych prawd to przeczytaj coś o symbolice religijnej – ezoterycznej.

1. Jezus jest Bogiem jak każdy z nas i nie potrzeba do tego cudów ani świadectwa zmartwychwstania.

2. Św. Paweł był prorokiem swoich czasów posiadał swoje własne wizje które pasowały do tamtych czasów

3. W obecnej chwili trudno powiedzieć co było autentyczną nauką Jezusa a co później włożono w jego usta zmieniając sens jego wypowiedzi, zresztą Jezus znacznie wyprzedzał swoją epokę i nieliczni rozumieli jego nauki. Bardzo znamienne są słowa Jezusa: „Kto ma uszy do słuchania niechaj słucha” i ta prawda jest aktualna do dzisiaj. Oczywiście nie chodzi tu o fizyczny słuch ale o zrozumienie treści prawdy – symbolu w jak najbardziej obiektywnym znaczeniu.

Kamala

jak mogę zawierzyć komuś, kto nie wiem nawet czy żyje

przecież równie mogę zawierzyć temu i temu człowiekowi, a nawet tym, którzy nie żyją


i co z tego?

buscador

pójdę inną drogą, gdyż

1. odrzucanie chrześcijaństwa jest wątpliwie poprawne

2. relatywizowanie chrześcijaństwa - szkodliwe

3. przyjmowanie - niepewne


Chcę przekroczyć religie i dotrzeć do samego Boga, poza którym już nic nie ma, co dla człowieka jest istotne.

no wiec buscador, to twoje zdanie, ktore niewiele ma wspolnego z chrzescijanstwem.
Jezeli jednak Jezus zmartwychwstal, to twoja teoria wymaga korekty.


@x25 o ktore zycie ci chodzi? Czy Jezus-czlowiek zyl w ogole, czy Jezus Zmartwychwstaly zyje teraz i na wieki?
Ze Jezus historyczny zyl, to juz ci rozne zrodla poswiadczaly. Ewangeliom nie wierzysz, bo "uczniowie pozmieniali slowa Jezusa", ale uczniowie je slyszeli, przekazywali dalej, spisali jak najlepiej umieli, zeby przekazac innym Prawde (nie cytaty). Zrozumieli tyle ile powinni zrozumiec.

Albo wierzysz, ze Jezus byl Synem Bozym, ze to "cos", co zmienilo percepcje uczniow to wlasnie bylo Zmartwychwstanie, albo uznasz, jak i wielu Zydow, mimo ostrzezenia Gamaliela, ze to wszystko bylo oszustwem i daj sobie spokoj. Zyj jak buscador, przekonany, ze to ty sam jestes bogiem, mozesz zmieniac swoja rzeczywistosc, liczyc sie z innymi w ramach twojej etyki, albo i nie i robic wszystko na co masz ochote.

Ja ci pisze, ze zawierzenie Bogu sprawdza sie empirycznie, w dalszym zyciu, kiedy widzisz Jego dzialanie, kiedy otrzymujesz odpowiedzi na twoje prosby, kiedy otwieraja ci sie oczy i rece i widzisz, ze to co sie dzieje nie jest tylko twoja zasluga. Ale to mozna sprawdzic tylko samemu.
Wiedziec tego nie mozesz

Ambitne zadanie, oczywiście jest to możliwe, ale nie na tym poziomie, musiałbyś wpierw odrzucić wszelkie spekulacje rozumowe, jedną z dróg do tego celu jest medytacja, życzę powodzenia.

Nie wiem, czy ten problem można rozpatrywać w kategoriach wiedzy. Kościół twierdzi, że owszem, Bóg się objawił, a pełnia Objawienia miała miejsce w Jezusie Chrystusie. Kościół twierdzi tak, opierając się na tradycji Izraela oraz świadectwie Apostołów. Nie jest to w ścisłym znaczeniu wiedza, jest to doświadczenie. Kościół - Apostołowie, pierwsi wierni, ostatecznie wszyscy wierzący doświadczają tego, że Bóg ostatecznie objawił się w Jezusie. Takie doświadczenie ma to do siebie, że jest w znacznym stopniu niewyrażalne i nieprzekazywalne.
Dopóki człowiek sam nie doświadczy działania Boga w swoim życiu, to przepowiadanie Kościoła będzie tylko mniej lub bardziej prawdopodobną wersją wydarzeń - ale nie czymś własnym, w stosunku do czego ma się subiektywną pewność

Co wedlug ciebie oznacza "doswiadczac dzialania Boga w swoim zyciu"

Kamyk, odpowiem przed toba, moge?

To duzo oznacza:
- przemiane serca
- przemiane myslenia
- zmiane priorytetow
- dostrzezenie tego, co naprawde wydarzylo sie w naszym zyciu i dokad to prowadzilo
- dostrzezenie prowadzenia Boga w codziennych sprawach, Jego opieki i kierownictwa
- rozpoznanie drogi zyciowej, "dobrych czynow", ktore Bog nam przygotowal, zadan, ktore mamy wykonac
- swiadomosc Jego milosci do nas, ktora uzdalnia nas do milowania innych
- Slowo Boga zaczyna byc Slowem do mnie i dla mnie
- otwieraja sie przed nami drogi i mozliwosci o ktorych przedtem nawet nie myslelismy

Na pewno mozna dodac znacznie wiecej

Do tego, co napisała Kamala, dodam tak po prostu: poczucie, że On jest blisko. Że opiekuje się, troszczy się o mnie. Że prowadzi mnie, że mówi do mnie. Po prostu - że jest obecny w moim życiu, że w nim działa.

Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że może to być nie do pojęcia i nie do wyobrażenia dla kogoś, kto tego nie doświadczył sam. Jak pisałem, takie doświadczenia są w dużym stopniu niewyrażalne i nieprzekazywalne.

P.S - najprostszym i zarazem bardzo wyraźnym przykładem na to, co to znaczy, że doświadcza się działania Boga w swoim życiu, niech będzie św. Paweł

Wydaje mi sie ze doswiadczenie religijne to kazda modyfikacja swiadomosci zbudowanej z pojec religijnych
a to niekoniecznie musi byc doswiadczeniem rzeczywistosci transcendentnej.Wszystko zalezy od tego jak
uwarunkowala nas dana tradycja religijna.Jezeli jestesmy uksztaltowani do myslenia o transcendentnym w
kategoriach osobowych i do praktykowania modlitwy i kultu wedlug modelu Ty/Ja bedziemy swiadomi
Boskiej obecnosci albo Boskiego powolania kierownictwa i objawienia.A wiec swiadomosc Boskosci to ludzkie
konstrukcje przyjete z tradycji religijnej z zycia poszczegolnych jednostek jak i z ogolnej struktury
psychologicznej.To niejako tlumaczy istnienie roznych kultur religijnych i roznych doswiadczen Boskosci

.
Kamala

dlaczego ignorujesz wyniki badań bilijnych katolickich uczonych?

Rozumiem, że wiesz lepiej?

Jeśli tak - to OK, nie mam więcej do Ciebie pytań.

A jeśli nie - podałem szereg źródeł np. do badań historycznych i byłoby dobrze zapoznać się z nimi.

NO, ale jeśli ich nie ignorujesz.