a wchodzenie w moje zycie z butami nazywam zakaz prawny pomocy mi, w realizacji samobojstwa, jesli przyszla by taka potrzeba. taki zakaz odbiera mi prawo dysponowania o moim zyciu, prawo dane mi przez boga

jesli osoba bliska prosi o smierc, bo sama nie jest w stanie, mimo najszczerszych checi, sie zabic, to dlaczego osobe bliska, ktora pomoze wypelnic wole tego czlowieka, trzeba koniecznie sadzac w wiezieniu pomiedzy mordercami, zboczencami i zlodziejami?

nie mowie o nakazie pomagania, a o zniesieniu zakazu

tak jak ja, nie prosili sie na ten swiat i maja swoje zycie gleboko w ... szafie

przecze swojemu zyciu zarowno w chwili smutku jak i chwili szczescia (na przyklad teraz)

i nie jest to wasz interes, tylko moj, bo to moje zycie, nie wasze, i wam od niego wara

mam nadzieje, ze nie oceniasz faktow po tym, jak brzmi ich nazwa, ale po okolicznosciach w jakich wystepuja

"nie sadzisz, ze czlowiekowi odebrac mozna tylko to, na czym mu zalezy?"

24 lutego1957 roku Pius XII wygłosił pamiętne, częstokroć później cytowane przemówienie do uczestników IX Kongresu Włoskiego Stowarzyszenia Anestezjologów. (...) Lekarze pytali "Czy religia i etyka pozwalają lekarzowi i pacjentowi na usunięcie bólu i świadomości przy pomocy narkotyków (nawet gdy zbliża się śmierć i gdy przewiduje się, że zastosowanie narkotyków skróci życie)?". Papieska odpowiedź brzmiała: "Jeżeli nie istnieją inne środki i jeżeli w danych okolicznościach nie przeszkadza to w wypełnieniu innych obowiązków religijnych i moralnych: tak"
W tym oświadczeniu Piusa XII, na które powołuje się Deklaracja Świętej Kongregacji Doktryny Wiary o eutanazji z 1980 roku, jak również encyklika Evangelium vitae Jana Pawła II, Kościół katolicki niedwuznacznie uznaje moralną i religijną dopuszczalność pewnej medycznej praktyki, którą można by krótko nazwać radykalną analgezją. Zgodnie z przytoczonym pytaniem lekarzy praktyka ta polega na usuwaniu bólu za pomocą środków uśmierzających, nawet gdy się przewiduje, że ich zastosowanie doprowadzi do rychlejszej śmierci. Anestezjolodzy pragną zatem wiedzieć, czy tak rozumiana radykalna analgezja jest praktyką uprawnioną, a najwyższy autorytet Kościoła katolickiego odpowiada: "tak". To papieskie licet jest co prawda opatrzone podwójnym "jeżeli"; jest to zatem "tak" jedynie warunkowe "tak" bardzo ostrożne, lecz mimo to "tak" ulega bowiem wątpliwości, że zgodnie z intencją odpowiadającego te dwa wymagane warunki bywają przynajmniej niekiedy spełnione; zdarzają się zatem takie sytuacje, w których radykalna analgezja jest jednym praktycznie możliwym sposobem uśmierzenia nieznośnych cierpień bliskiego już śmierć człowieka i w których posłużenie się tym środkiem (a więc na przykład aplikowanie coraz to mocniejszych dawek narkotyków) nie przeszkadza pacjentowi w wypełnianiu żadnych obowiązków, którym ten byłby jeszcze w stanie podołać. W tych skrajnych, lecz przecież wcale nie odosobnionych przypadkach radykalną analgezją uważa się za metodę moralnie dozwoloną. Zgodnie z treścią pytania prawo do niej przysługuje wówczas zarówno cierpiącemu pacjentowi, jak i opiekującym się nim lekarzom. Pacjentowi wolno zatem żądać od lekarzy, by uwolnili go od trudnych do wytrzymania cierpień, choćby za cenę możliwego lub prawdopodobnego przyśpieszenia śmierci, a lekarzom wolno - przynajmniej z punktu widzenia etyki - spełnić to jego wyraźne (czy może nawet domniemane?) życzenie.
Dopuszczając tak pojmowaną radykalną analgezję, cytowana Deklaracja Świętej Kongregacji Wiary ostro odgranicza ją od eutanazji, którą ,rzecz oczywista, stanowczo wyklucza. Przez tę ostatnią rozumie się przy tym "działanie lub wstrzymanie się od działania, powodujące z samej swej natury, lub dokonane w intencji spowodowanie śmierci, w celu wyeliminowania wszelkiego bólu"