A ty to nie lubisz jak ci prawią komplementy?

Witajcie!
Do udziału w świętości Bóg wzywa wszystkich ludzi. On jako nieskończona Miłość rzekł: "Bądźcie świętymi, ponieważ Ja jestem Święty" (Kpł 11,44; Wj 22,30). Stwórca chce podzielić się swoją świętością ze stworzeniami, jako swoim wielkim darem. Jezus powtórzy wolę Bożą słowami: "Bądźcie doskonali, jak Ojciec niebieski doskonały jest" (Mt 5,48). Tymi słowami człowiek został wezwany do świętości, czyli do udziału w życiu Boga. Jest to najwznioślejsze powołanie człowieka podkreślające jego wielką godność, czy Nasz J.P II
nie zasługuje na taki tytuł?

werona1, Twoja wypowiedź to pomieszanie z poplątaniem. Sugerujesz, że każdy jest święty z samego tylko faktu bycia człowiekiem powołanym przez Pana Boga do doskonałości (świętości)? Jeśli nie, to na jaki tytuł ma zasługiwać "Nasz JP2"? (Zdaje się, że na potrzeby swojego wywodu) pominęłaś chyba dość oczywistą różnicę pomiędzy byciem powołanym, a realizacją tego powołania. Kończąc wywód próbujesz to wszystko jakoś przypiąć do "Naszego JP2" i już całkiem gubisz logikę.
Nie, nie zasługuje na tytuł świętego! Dopóki Watykan (a konkretnie sam Papież) po procesie kanonizacyjnym oficjalnie nie stwierdzi jego świętości, JP2 jako osoba nie zasługuje na taki tytuł.

Jednakże z racji pełnionego "urzędu" Biskupa Rzymu Jan Paweł II jak najbardziej "zasługiwał" (to słowo jest w tym miejscu bardzo nieadekwatne), jak każdy Papież, na zwyczajowy tytuł "Ojca Świętego", który jednak nie ma nic wspólnego ze świętością osoby.

"Zasługuje"... Kościół potwierdza - lub nie - coś, co może być niezależne od nas. To, że np. ktoś nie zostaje beatyfikowany/kanonizowany, nie oznacza, że świętym nie jest.

Święty = cieszący się życiem z Bogiem, przebywający w Jego obecności w wieczności

Określenie "święty" w tytule "Ojciec Święty" odnoszącym się do papieży nie określa świętości osobistej papieży, a jedynie świętość, uświęcenie urzędu papieskiego. Tak jak określenie Kościół Święty nie określa, że wszyscy jego członkowie są święci, a jedynie świętość, uświęcenie przez Boga, przez przynależność do Niego, przez założenie przez Niego i związanie z nim określonych obietnic.

A co do określenia "Ojciec":
viewtopic.php?p=509103#p509103

I nie ma tutaj nic z wywyższania papieży ponad/na równi z Bogiem. To jest kompletne nieporozumienie i próba narzucania katolikom czegoś, czego my w ogóle nie uważamy.

Karol był duchowym przewodnikiem, opiekunem i najlepszym przyjacielem, z którym można było podzielić się nie tylko radościami, ale również wątpliwościami, przemyśleniami i troskami - mówi przyjaciel Jana Pawła


http://www.mmwroclaw.pl/8746/2010/4/7/o ... egory=news

Oczywiście, że nie każdy święty zostaje świętym ogłoszony, ale to nie znaczy, że każdy wierny może sobie wedle uznania tytułować kogoś Świętym. To Kościół potwierdza świętość życia i tylko z takim potwierdzeniem wolno nam nazywać kogoś Świętym i otaczać go powszechnym kultem. Zatem po raz kolejny nawołuję - pozwólcie Papieżowi zdecydować czy JP2 zasługuje na tytuł "błogosławionego" lub "świętego" czy nie. No chyba, że zwierzchność papieska w Kościele nie ma już znaczenia...

Papież decyduje TYLKO o tytule. O tym, czy z formalnego, wynikającego z przepisów kościelnych, punktu widzenia spełnia kryteria konieczne do ogłoszenia wyniesienia na ołtarze.

A prywatna wiara w to, że osoba jest święta - to coś innego, i nie zabroni tego nikt

Czyli Papież decyduje o tym, czy wolno publicznie tytułować kogoś Świętym. A prywatnie jak najbardziej - można wierzyć w czyjąś świętość wedle woli. Tylko problem polega na tym, że na przykład wystawianie portretów JP2 na ołtarzach w kościołach, czy nawoływanie do duchowych przygotowań do wydarzenia, które będzie miało miejsce lub nie w zależności od pozytywnej lub negatywnej decyzji sędziego (Ojca Świętego) w procesie (beatyfikacyjnym) to już nie są sprawy "prywatnej" wiary...

PS tak, decyzja sędziego może być negatywna, a jeśli się nie zostawia sędziemu takiej możliwości (na przykład ogłaszając przed zakończeniem "sprawy" ogólne przygotowania do z góry założonego wyroku), to wygląda to tak, jakbyśmy pragnęli znaleźć się w systemie, w którym procesy są tylko teatrzykiem. Ja już znam taki system - z autopsji... I nie ma znaczenia, czy ktoś robi to "w słusznej sprawie" czy dla korzyści własnych. A wystarczyłoby tylko trochę pokory i cierpliwości...