Evoleth - zbawienie jest łaską. Nie da się - choćby najlepszym postępowaniem - na nie zasłużyć. Każdy potrzebuje odkupienia i przebaczenia. W tym samym stopniu - każdy z nas zasłużył na śmierć.

A wiara, która jest wiarą Bogu zakłada realizację w życiu, zgodnie z tym, co pisał Jakub o jej pokazaniu ludziom przez uczynki. W końcu także złe duchy wierzą - i drżą. Tyle, że wierzą w istnienie Boga i Jego moc, a nie Bogu.

Innymi słowy: wszystko rozbija się o rozumienie pojęcia wiara.
A co do reszty: nie wiem, jak rozumiem większość. Wiem, jak rozumie to Kościół, a to jest istotne...

Nie sądzę żeby wszystko rozbijało się o rozumienie pojęcia wiara. Doskonale rozumiem o co Ci chodzi gdy piszesz o wierze Bogu. Natomiast ten rodzaj wiary zobowiązuje do życia w określony sposób. I tu pojawia się religia oraz Kościół ze ściśle określonym i konserwatywnym zestawem zasad, wobec których nie można być obojętnym.
I mnie właśnie obchodzi to, jak rozumiane i realizowane jest zbawienie przez WIĘKSZOŚĆ, bo Kościół to ludzie.
Czy się z tym zgodzisz czy nie, "zasługiwanie" na zbawienie tkwi mocno w świadomości chrześcijan. A większość poprawnych religijnie zachowań nie bierze niestety z miłości i relacji z Bogiem.
Ja piszę o życiu, a nie idealnych założeniach.

Nie można być obojętnym wobec zasad podawanych przez Kościół. I nie zamierzam być wobec nich obojętna, to bez sensu - są zbyt mądre. Nie będę się ładować w katastrofę, już mi w życiu katastrof wystarczy.

A co do praktyki: ja piszę o praktyce, nie teorii. Mojej - i ludzi, których znam. A że nie jest powszechna... Cóż, jeśli odpowiadam na zarzut: "w każdej religii na zbawienie trzeba zasłużyć" to nie mówię o powszechnym mniemaniu, tylko tym, czego uczy Kościół.

W porządku, rozumiem. Ale mi właśnie chodzi o "powszechne mniemanie", ponieważ dotyczy ono bardzo dużej liczby wierzących i ma znaczący wpływ na ich życie.

Co do zasługiwania na zbawienie, to zgadzam się że jest to niefortunne słowo. Lecz nadal uważam że pewien wysiłek w tym kierunku trzeba wykonać, w każdej religii. A pomiędzy odkupieniem a zbawieniem istnieje jednak zasadnicza różnica (jest takie powiedzenie "już ale jeszcze nie").
Dobrze jest postrzegać zbawienie jako proces przemiany człowieka, całkowite odwrócenie się od siebie i zwrócenie ku Bogu. W chrześcijaństwie również to funkcjonuje, ale często ginie gdzieś z zawiłościach i strukturach, którymi obrosła ta religia.

Ale w chrześcijaństwie nie może nastąpić zupełne odwrócenie się od siebie. To może być uważane za czepialstwo, ale mogę się odwrócić w hinduizmie czy buddyzmie. W chrześcijaństwie jestem dzieckiem Boga i Jego świątynią.

Niebo na ziemi - musicie przyznać, ze trudno to pojąć.
Nie dziwie się więc, ze Kościół musiał stworzyć jakieś reguły. tak jak w domu; Bóg-rodzic nie przestaje kochać swych dzieci, ale wolałby gdyby postępowało zgodnie z jego prośbami, zaleceniami niż przeciw nim. W każdej rodzinie potrzeba pewnych reguł funkcjonowania.

Tyle, że to nigdy nie są reguły dla reguł... Ani w rodzinie, ani w Kościele. I nie Kościół je (w większości przypadków) ustanawia...

A co do wysiłku: wszystko wymaga wysiłku, wstanie z łóżka rano również. Tyle, że wysiłek by być bliżej kogoś, kogo kochasz, jest... oczywisty.

wszyscy twierdzą że ich bóg jest prawdziwy. Więc ilu jesdt bogów a może jeden wspólny?

mirek, czytałeś w ogóle choćby kilka ostatnich stron tematu, czy tylko ot tak nie wiedziałeś co robić z czasem wiec wrzuciłeś swe tendencyjne pytanie?

żadna wiara nie daje gwarancji tylko złudne nadzieje. Wiara może być formą zniewolenia, gdyż wymaga się ślepej wiary a wszelkie wątpliwości traktuje się jak herezje. czy nie jest tak, że gdzie kończy się rozum zaczyna się wiara?

ysuk-sam szukałem sensu życia w różnych wiarach ale żadna nie daje odpowiedzi. Wręcz przeciwnie. Zadając pytania niewygodne stajesz się wrogiem danej wiary.

Całkowicie się zgadzam - jeśli kochasz.


A z tym rożnie bywa. Wiele reguł ustala jednak Kościół i często służą one nie człowiekowi lecz właśnie Kościołowi.
W samych regułach i zasadach nie ma nic złego, pod warunkiem że przybliżają one człowieka do Boga i są mądrością wskazującą drogę do zbawienia.


Odwrócenie się od siebie to nie zatracenie własnej tożsamości. Jest to porzucenie fałszywego wyobrażenia o sobie samym i własnych pomysłów na szczęście (najprościej mówiąc).
Tutaj akurat nie ma dużych różnic pomiędzy chrześcijaństwem a religiami Wschodu.

to ty mirek tak uważasz
czy może raczej powinno być "zadając głupie pytania" staję sie wrogiem wobec tej religii?
no, chyba że chodziło ci o sekty - wówczas - przepraszam.

np?
ty przytoczyłas sens chrzescijański. W religiach wschodu niebo/zbawienie/nirwana ro roztopienie się w absolucie. jak na mój gust różnica jest wyjątkowo widoczna
chrzescijaństwo - pozostanę sobą
filozofie/religie Wschodu - rozpłynę się.

Koleżanka przytoczyła poprawną, podstawową interpretację "nie-ja" obecną we wszystkich, głównych szkołach buddyjskich.

"Roztapianie się w absolucie" nie występuje w naukach w których obecna jest koncepcja braku stałego osobowego "ja" (bo niby co ma się roztapiać, skoro nie ma nic do roztopienia?).

nasze życie filippiarz, czyli coś dzięki czemu funkcjonujemy tu i teraz. Nie dusza, która miałaby przechodzić przez metapsychozę aż do wiecznego niczego, którego owszem, częścią jest. Nie ciało które jest jedynie brzydka skorupą.

W buddyzmie i innych koncepcjach zawierających doktrynę "nie-ja" nie ma metempsychozy - po prostu nie ma żadnego stałego "ja", które mogłoby reinkarnować.