Zgadza się i ja to słyszałam na włsne uszy, gdyż byłam na tym wiecu, a bylo to na placu stoczni gdańskiej.
Wówczas pomyślałam, że chyba trochę za ostro powiedział, ale jak się przekonałam ile pogardy jest ze strony platformy dla przeciwników politycznych, to stwierdziłam; jednak miał rację!

Za to "chrześcijańska" miłość PiSu jest doskonała.....ale w Zabijaniu słowem

Oczywiście - wódz ma zawsze rację.....znamy to doskonale z historii własnego narodu i historii świata.
Może wyjaśnisz kim jest "nieprawy Polak", który nie odda głosu na Kaczyńskiego? - łżeelitą, lumpenproletariatem, wykształciuchem - a może tylko pochodzi z "nieprawego łoża"?

50% nie odda głosu na nikogo i to powinno dać do myślenia, bo gdyby do wyborów poszło 90% obywateli i na PO oddało 50% głosów to rozumiem, a tak to mamy wynik niereprezentatywny - mimo wszystko.
50% ludzi w Polsce uważa, że nie ma żadnego wpływu na politykę i nikt nie potrafi ich przekonać że jest odwrotnie.

Alus! Niech Ci nerwy nie puszczają, bo każdy kamień rzucony przez Ciebie to dodatkowy glos dla Jarosława Kaczyńskiego, a tego chyba nie chcesz, nieprawdaż?
Dla relaksu obejrzyj sobie film Solidarni 2010.

Lumpenliberałem

Ale martwi mnie, aby PO (i jej sympatycy, w tym ja) nie dali sobie narzucić stylu gry drużyny przeciwnej. Niestety, ostatnie wystąpienia Niesiołowskiego nie napawają optymizmem, są słabe nawet jak na niego.

Nerwy mi nie puszczaja
Ja się tylko pytam Ciebie jak rozumiesz "nieprawy Polak".

On zszedł już niżej niż Frytka.
Najwyżej będzie powiedzenie, że nie można już niżej zejść niż Niesiołowski.
Ustalił nowe standardy podłości i nizin.

Pewnie nauki pobierał sie u Mistrza Jarosława

Wypowiedź Tuska na temat "Czym jest dla mnie polskość":
"Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych urojeń? Polskość to nienormalność - takie skojarzenie nasuwa mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskość wywołuje u mnie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze, wrzuciły na moje barki brzemię, którego nie mam specjalnie ochoty dźwigać... Piękniejsza od Polski jest ucieczka od Polski - tej ziemi konkretnej, przegranej, brudnej i biednej. I dlatego tak często nas ogłupia, zaślepia, prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem."
Tusk nie dzieli Polaków, on Polskości nie dostrzega. Jeśli nie ma Polaków faktycznie nie ma kogo dzielić. Jest natomiast nawoływanie do jedności... tylko jedności czego?


Uczeń przerósł mistrza.

Czy już znasz odpowiedź na to pytanie?
To ktoś kto mówi, że:"Polskość to nienormalność", a powiedział to szef Twojej parti, Tusk, to przykład nieprawego Polaka, a takich w Twojej partii jest zdecydowana większość, jeśli nie wszyscy.

Jak nie dostrzega, skoro w cytowanym przez Ciebie fragmencie jest napisane "Polskość to nienormalność" czy "Polskość wywołuje u mnie odruch buntu". To znaczy, że jak najbardziej dostrzega, ale po prostu jego postrzeganie różni się pewnie różni się od Twojego. Tak jak np. dzieła Miłosza różnią się od dzieł Sienkiewicza.

Mnie np. odpowiada takie krytyczne i refleksyjne spojrzenie, nie lubię wmawiać sobie, jaki to ja jestem prosty, gdy tak naprawdę jestem garbaty. Propagandę sukcesu już mieliśmy (zresztą o ile mnie pamięć nie myli, ten tekst, który cytowałeś, jest dość "wiekowy", Tusk jako szef partii czy rządu przemawia dużo prostszym językiem).

Wydaje mi się, że podsumowując określa ją jednak mianem mitu.


Jak najbardziej, jednak określenie dzieła ludzi, którzy oddali życie za istnienie Polskości mianem "wzniosło-ponuro-śmiesznego teatru" jest niedopuszczalne w obliczu ich ofiary niezależnie od tego jakie zdanie mamy o Polskości.

mazli, czy ty sobie zdajesz sprawe z tego, ze wlasnie dokonales fantastycznej manipulacji, zeby obrzcic blotem Tuska? Z twoich tekstow tez mozna by podobne "kwiatki" poskladac.

Naprawde, piekielka polskiego nikt nie jest w stanie uswiecic. A wszystko "pro publico bono". Najwazniejsze, zeby "moje" bylo na wierzchu.

Oto calosc:
http://unsinn.blox.pl/2008/08/DONALD-TU ... 11-12.html
DONALD TUSK POLAK ROZŁAMANY, ZNAK 1987, nr 11-12 (pełny tekst)

Polskość jako zadany temat... Wydawałoby się: tylko usiąść i pisać. A tu pustka, tylko gdzieś w oddali przetaczają się husarie i ułani, powstańcy i marszałkowie, majaczą

Dzikie Pola i Jasna Góra, dziejowe misje, polskie miesiące, zwycięstwa i klęski. Zwycięstwa?

Jak wyzwolić się z tych stereotypów, które towarzyszą nam niemal od urodzenia, wzmacniane literaturą, historią, powszechnymi resentymentami? Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych rojeń?

Polskość to nienormalność — takie skojarzenie narzuca mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskość wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze wrzuciły na moje barki brzemię, którego nie mam specjalnej ochoty dźwigać, a zrzucić nie potrafię (nie chcę mimo wszystko?), wypaliły znamię i każą je z dumą obnosić. Więc staję się nienormalny, wypełniony do grainic polskością, i tam, gdzie inni mówią człowiek, ja mówię Polak; gdzie inni mówią kultura, cywilizacja i pieniądz, ja krzyczę Bóg, Honor i Ojczyzna (wszystko koniecznie dużą literą); kiedy inni budują, kochają się i umierają, my walczymy, powstajemy i giniemy. I tylko w krótkich chwilach przerwy rozważamy nasz narodowy etos odrobinę krytyczniej, czytamy Brzozowskiego i Gombrowicza, stajemy się normalniejsi.

Jest jakiś tragiczny rozziew w polskości - między wyobrażeniem a spełnieniem, planem a realizacją. Jest ona etosem pechowców, etosem przegranych i zarazem niepogodzonych ze swą przegraną. Wolność jest w nim wartością najwyższą — [----] [Ustawa z dnia 31 VII 1981 r. O kontroli publikacji i widowisk, art. 2 pkt 6 (Dz. U. nr 20 poz. 99, zm.: 1983 Dz. U. nr 44 poz. 204)] porywa się na czyny wielkie z mizernym zwykle skutkiem. Polskość w rzeczy samej jest nieadekwatną do ponurej rzeczywistości projekcją naszych zbiorowych kompleksów. Piękniejsza od Polski, jest ucieczką od Polski tej na ziemi, konkretnej, przegranej, brudnej i biednej. I dlatego tak często nas ogłupia, zaślepia prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem.

Tak, polskość kojarzy się z przegraną, z pechem, z nawałnicami. I trudno, by było inaczej. „Czym jest nasze życie? — pisał Andrzej Bobkowski w Szkicach piórkiem (ile w nich trafnych uwag o polskości!). — Nawijaniem na kawałek tekturki krótkich kawałków nitki bez możności powiązania ich ze sobą. Gdzie mam szukać metryki urodzenia mojego dziadka? Gdzie odnaleźć ślad prababki? Do czego przyczepić cofającą się wstecz myśl? Do niczego — do opowiadań, prawie do legend tego kraju, który wynajął sobie w Europie pokój przechodni i przez dziesięć wieków usiłuje urządzić się w nim z wszelkimi wygodami i ze złudzeniem pokoju z osobnym wejściem, wyczerpując całą swą energię w kłótniach i walkach z przechodzącymi. Jak myśleć o urządzeniu tego pokoju ładnymi meblami, bibelotami, serwantkami, gdy błocą ciągle podłogę, rozbijają i obtłukują przedmioty? To nie jest życie — to ciągła tymczasowość życia motyla i dlatego w charakterze naszym jest może tyle cech
przypominających tego owada. Jakim cudem mamy być mrówkami?..."

Gdy spisuję te luźne uwagi, czuję w każdym momencie, że coś umyka, że z wielkim trudem formułuję nawet banalne myśli. Refleksja zniekształcona jest nastrojem, emocją, a i te są zmienne. Bo choć polskość wywołuje skojarzenia kreślone przez historię, jest ona także przecież dzianiem się, jest niepewnym spojrzeniem w przyszłość. I szarpię się między goryczą i wzruszeniem, dumą i
zażenowaniem. Wtedy sądzę — tak po polsku, patetycznie - że polskość, niezależnie od uciążliwego dziedzictwa i tragicznych skojarzeń, pozostaje naszym wspólnym świadomym wyborem.
Donald Tusk