jak żyje nie miałem takiego snu... krzyż na niebie w poświacie błękitnej dookoła ludzie żegnający się i mój ból nie fizyczny ... taki psychiczny że nie wierzę że szkoda że nie wierzyłem że jestem stracony zatracony że nie ma już czasu na poprawę... po prostu ten sen był tak silny że moje anty boskie nastroje zmieniły się tendencję do zawierzenia Bogu...nie czułem nigdy takiego bólu nawet we śnie uwierzcie mi to był tak przeszywający ból psychiczny że od 2 dni żyję tym snem

zaczynam wracać do pierwotnej wiary takiej jaką wpoili mi rodzice

sen był niesamowity i nie widziałem ze aż tak może wpłynąć na moje życie

czy mam wierzyć ?

czuję i zaczynam czuć że tak...

to było metafizyczne uczucie Boga

Czy na podstawie takiej dawki na dłuższym dystansie nie dostaniesz zadyszki?
Po takim zdarzeniu byłbym ostrożny i dobrze rozeznał to, co cię "tknęło".

Tego typu sny mogą być prorocze i należy traktować je jak ostrzeżenia, po prostu przez chwilę miałeś wgląd w naszą najbliższą przyszłość. W obecnych czasach coraz więcej ludzi miewa takie właśnie apokaliptyczne sny.
Jakiś czas temu sporo takich dusz celowo rodziło się na Ziemi aby dożyć tych „ciekawych” czasów, i aby na własne oczy zobaczyć ten długo oczekiwany „koniec świata”.
Świat się wali na naszych oczach a my wolimy tego nie widzieć, czyli "...jak było za dni Noego..."

Nie zniszcz tego Bracie! Dotknął Cię Pan więc nie odtrącaj Jego ręki. Chwała Panu!
A co do snu i jego treści to mogę tylko powiedzieć: Przyjdź królestwo Twoje!

.
To ciekawe bo myślałem, że tylko ja tak mam. Ja od dzieciństwa miewam sny konkretnego rodzaju. Są zawsze bardziej realistyczne od wszystkich pozostałych, pojawiają się raz na kilka miesięcy, nawet lat. Ale wszystkie są o jednym miejscu - Nowej Jerozolimie. Zrozumiałem to dopiero niedawno, wcześniej tylko dziwiło mnie, że znalazłszy się w parku, dokładnie wiedziałem którą drogą pójść żeby dotrzeć do wioski za lasem, która śniła mi się dwa lata wcześniej. Topografię tego miejsca znam na pamięć, mógłbym narysować plan miasta z pamięci.

Spotykałem tam wielu ludzi z różnych epok, kilkoro zmarłych krewnych i znajomych - i dopiero to nasunęło mi przypuszczenie, że śnię o raju. W jednym z ostatnich snów tej serii spotkałem Jezusa i to rozwiało moje wątpliwości. Napisałem o tym kiedyś w jednym z pierwszych wpisów na blogu - "Sny" ale nie pociągnąłem tematu dalej bo chyba poetą musiałbym być, żeby to opisać. Może jednak wkrótce spróbuję.

Te sny dają mi niesamowitą radość przebywania przed obliczem Boga. Są jakby przeczuciem tego, co On przygotował dla nas w raju. Cudownie jest widzieć ogromną różnorodność Jego łask.

Będzie. Jutro o 13:37.

Co będzie? Sen? No wiesz, ja o tej porze to raczej nie sypiam...

ludzie maja takie sny bo są znerwicowani i zaganiani.mnie koniec świata sni sie czesto, i nigdy nie jest to dobre przebudzenie po czyms takim...

Może. Tyle że moje sny nie są znerwicowane. Są piękne i spokojne.

Sny od razu prorocze?

Mnie się kilka tygodni śniło, że na środku pola otoczonego wysokimi drzewami ujrzałam płonący krzyż na którym wisiał Jezus. Podbiegłam do niego i łkając złapałam go za nogi, chcąc jakoś pomóc... ogień w ogóle mnie nie parzył.
Myślę, że takie sny pokazują ukryte pragnienia i lęki w naszej podświadomości.
Od tamtej pory jestem coraz bliżej Boga.

Liam, wierze ze Twoje sa piekne i spokojne i troche zazdroszcze;)
ale chodziło mi o sny o koncu swiata i kataklizmach.

Jak to dobrze że Bóg chce i potrafi pomóc nam w nawruceniu. Że wyciąga do nas ręke tylko my często tego nie chcemy dostrzec. Niby tylko sen a człowiek może już na zawsze być bliżej Boga.

O kataklizmach nie śnię.
O końcu świata raz śniłam bardzo realistycznie, ale nie widziałam zjawisk, tylko miałam świadomość, że jestem w stanie grzechu.
Raz śniłam spotkanie z Jezusem - odczucia nie do przekazania ludzkimi słowami.....
Ale kiedyś, gdy byłam zbuntowania, oddalona od Boga, śniłam o piekle.
Zanim pojęłam gdzie jestem, upłynęło trochę czasu, a gdy zrozumiałam, odczułam potworną rozpacz, beznadzieję, osamotnienie........coś niesamowitego, niewyobrażalnego i poczucie świadomości KONIEC JESTEM ZGUBIONA BEZPOWROTNIE.
I w tym momencie tylko usłyszałam cichy głos: - NIE, JESZCZE MASZ CZAS ZMIENIĆ - i obudziłam się zlana zimnym potem i szczękająca z grozy zębami.
Po tym śnie przez kilka dni chodziłam jak lunatyczka, ale on zdecydował o moim dalszym życiu.
Mój anioł stróż czuwa nade mną

.
I ja śniłem o kataklizmach, kiedy moja żona była w ciąży. Ale to były inne sny: walił się dom, wybuchała wojna, raz nawet z kosmitami. A ja ratowałem rodzinę z katastrofy. Ale to z Bogiem nie miało nic wspólnego, chyba wtedy przeżywałem po prostu nową odpowiedzialność. Skończyły się jak dotąd bezpowrotnie odkąd zobaczyłem swojego synka.

Te o Bogu są piękne i dobre. Zawsze żałuję, kiedy muszę się obudzić a i tak chodzę pod ich wrażeniem tygodniami. I pamiętam wszystkie - a pierwszy miałem bodaj w wieku czterech lat...

Od zawsze jak pamiętam "wysniłam" zbliżające się dramatyczne, tragiczne zdarzenia w mojej rodzinie.
Gdy byłam za granicą po moim śnie wiedziałam, że stało się coś strasznego - zadzwoniłam do domu i dowiedziałam sie o śmierci 9 letniego bratanka męża.
Teść gdy poszedł po raz kolejny do szpitala, po moich charakterystycznym śnie, powiedziałam męzowi, że on już nie wyjdzie żywy i po tygodniu odbył sie pogrzeb.
Dzis po raz kolejny przyśniłam "mój" sen.
Nic nie mówiłam rano domownikom - niestety otrzymaliśmy wiadomość, mąż bratanicy skierowany na onkologię z zaleceniem chemii (wątroba).
Młody człowiek 35 lat, w lipcu obchodzić będą pierwszą rocznicę ślubu.
I jak tu nie bać się swoich snów.