ja się wychowałem w rodzinie katolickiej ale w młodości nieczystość i alkohol odciągnęły mnie od Boga na dobre, dopiero ciężkie doświadczenie alkoholizmu i lot na dno "zmusiły" mnie do wypowiedzenia "Jezu ratuj" i Jezus uratował
było to tak cudowne przeżycie że nic innego nie da się do tego nawet porównać, szybko pomyślałem się że "będę święty" ale tak się nie stało, myślałem sobie no przecież chcę nie popełniać grzechu nieczystości, nie pić i proszę całe Niebo to się od razu uda, nie udało się, miałem o to pretensje do Boga, dziś bardzo tego żałuje

dalej upadam ale zauważam że z dnia na dzień jest coraz lepiej, nie że lekko łatwo i przyjemnie ale jestem coraz bliżej celu, nie ustaję w modlitwie, ufam że kiedyś Bóg mnie uwolni od zgubnych nałogów

i Tobie życzę tego samego, czasem zakorzenienie w złu jest tak wielkie że na efekty modlitw trzeba czekać latami, liczy się wytrwałość i wierność Bogu

Moje zdanie jest takie, że jednym Bóg pomaga a innym nie. Duch wieje kędy chce. Wasze doświadczenia, dirt7 i MoniQue, nie uogólniają się na przypadek wszystkich ludzi.

Są na tym świecie ludzie, którym Bóg nie pomaga, nie wysłuchuje modlitw. Są ludzie, którzy umierają samotni, opuszczeni i cierpiący. Świat nie jest taki fajny, jak się Wam wydaje z perspektywy Waszych nosów.

Ja jestem prawdopodobnie właśnie taką osobą, której Bóg postanowił nie pomagać. Nie wykluczam, że jeszcze kiedyś do mnie przyjdzie, ale prawdopodobieństwo jest za małe, żeby budować na nim swoją strategię życiową. Będę tymczasem żył po swojemu i starał się w miarę możliwości przestrzegać prawa Boga.

A wzbudzanie fałszywej nadziei powinno być karalne.

Nie wiem co w tym niezrozumiałego. Na samym początku dałeś mi trzy odpowiedzi do wyboru: "Czy uważasz, że Twoja sytuacja została spowodowana (celowo) przez Boga, została przez Niego dopuszczona (za Jego wiedzą), czy też może działa się całkowicie niezależnie a Bóg w danej chwili o Tobie nie myślał?" Ja wybrałem drugą, bo jest najbliższa moim przekonaniom.


Czternastolatek oparciem? Na tyle na ile potrafi, ale to raczej ja dla niego muszę być oparciem. Za to motywacją z całą pewnością. Inna sprawa, czy wystarczającą...

Nie zależy mi na tym, żebyś mnie podziwiał, choć już drugi raz o tym piszesz. Nie po to z Tobą rozmawiam, żeby zasługiwać na Twój podziw. Chciałbym Ci pomóc, ale to nie jest takie proste...

Jak ja ufam, pytasz. Że bez względu na to, jaki jeszcze "numer mi wywinie" to gdzieś na końcu będzie na mnie czekał z miłością. Bo dla mnie także sensem wiary jest miłość.

Może dla Ciebie, skoro nadrzędnym Twoim celem jest, jak piszesz, osiągnięcie szczęścia. Ja mam chyba trochę inne priorytety teraz, po latach. Ale w Twoim wieku byłem taki sam, więc to nic pewnego.


To Ci usiłowałem powiedzieć. Ja też wierzę, że Twoja modlitwa została wysłuchana, ale nie będę Cię o tym przekonywał. Napisałem, że właśnie powinieneś iść naprzód, a do zastanawiania się nad tym wszystkim wrócić za następne kilka lat, z większego dystansu.


To może lepiej zamilknę bo w megalomanię wpadasz, kolego. Ja tam nie zamierzam przyczyniać się do stworzenia żadnych nowych dogmatów, natomiast zapewniam Cię, że mnóstwo ludzi poznało takie, i o wiele jeszcze głębsze prawdy o świecie nadprzyrodzonym. Wystarczy się rozejrzeć, żeby zobaczyć jak wielu ludzi jest wokół nas doświadczonych bólem o wiele większym niż Twoje czy moje problemy.

I wiesz co? To chyba jest najlepszym lekarstwem w Twojej sytuacji: przestań się koncentrować na sobie, wyjdź do ludzi - choćby zatrudnij się jako wolontariusz w jakimś hospicjum czy schronisku. Daj coś z siebie innym, a wtedy pogadamy o szczęściu, kontraktach, giełdach i niewysłuchanych modlitwach.

Bo powiązałeś tą odpowiedź z sensem i celowością. Pytanie: co by było, gdyby Twoja żona nie zdecydowała się odejść. Bóg nie zrealizowałby swojego celu?


OK. To przynajmniej rozumiem.


No to Ci się nie udało, bo momentami Cię podziwiam .


Interesują mnie wszelkie informacje o doświadczeniach ludzi z Bogiem. Na ich podstawie zbuduję sobie roboczą teorię, według której będę żył.


Rozumiem.


Osiągnięcie szczęścia nie jest dla mnie celem nadrzędnym. Można nawet powiedzieć, że jest środkiem do celu. Szczęście to dla mnie coś niezbędnego, tlen do oddychania i chleb do jedzenia. Bez szczęścia jestem tylko obciążeniem dla innych. Moje nieszczęście powoduje także nieszczęście innych (np. moich rodziców), więc dążenie do szczęścia nie jest wcale takie egoistyczne. Robię to także dla innych ludzi, bo wiem, że ich to będzie cieszyć. Jeden ksiądz na moje pytanie, co właściwie jest moim przeznaczeniem życiowym, odpowiedział: uczyć się, ożenić się i zarabiać kupę kasy.

Moim nadrzędnym celem jest życie miłością. W tym celu muszę być szczęśliwy. Czy dobrze będę wypełniał obowiązki męża, ojca czy kogokolwiek, nie będąc samemu szczęśliwym?

Trzeba coś mieć, żeby móc coś dać innym.


Może masz rację, ale wątpię, czy zmienię moje obecne nastawienie. Możliwe, że Bóg mi się objawi i z gorejącego krzaka objaśni mi, dlaczego tak się stało, ale raczej tak nie będzie. Nie mam zamiaru zastanawiać się "co by było gdyby", więc poprzestanę na faktach: modliłem się i nie dostałem tego, o co prosiłem. Zdobędę to inną droga, trudno.


Ale oni siedzą cicho a najgłośniej mówią ci, którym się udało. Nie uwierzysz, ale pierwszy raz w życiu rozmawiam z kimś, kto doświadczył podobnych rzeczy i nie stracił wiary. Inni ludzie raczej dopasowują wiarę do swoich aktualnych zapotrzebowań. Spodziewałbym się raczej po Tobie, że konwertowałbyś się na jakiś protestantyzm, wziął rozwód i chajtnął się z nową kobietą. A Ty tak nie zrobiłeś. Interesują mnie Twoje wypowiedzi jako człowieka, który wiarę traktuje jak swego rodzaju zobowiązanie, którego trzeba przestrzegać, nawet jeśli jest dla nas niekorzystne. Myślisz, że nie zastanawiałem się setki razy, czy nie rzucić wiary w diabły? Założenie, że Bóg nie istnieje, byłoby najprostszym wyjaśnieniem moich doświadczeń. Postanowiłem sobie jednak, że tego nie zrobię i widzę, że jesteśmy trochę podobni.


Jeszcze nie wyleczyłem do końca fobii społecznej, ale jak to zrobię (a idzie mi dobrze), to planuję właśnie zgłosić się gdzieś jako wolontariusz. Może wtedy zmienię zdanie w niektórych kwestiach. Jednak nie zamierzam nigdy zaprzeczać rzeczywistości.

Nie mam pojęcia, to pytanie do Boga, nie do mnie.


Czy ja wypełniam dobrze swoje obowiązki? Nie wiem. Wbrew temu, czego zdajesz się spodziewać, nie mam wielu gotowych odpowiedzi. Może masz rację, może nie mam nic do zaoferowania, ale próbuję. Robię tyle, na ile mnie stać bo nic więcej nie mogę.

Ależ wcale nie jest powiedziane, że w końcu tak nie zrobię. Nie wiem, myślę o wielu sprawach. Między innymi o tym, że konwersja na protestantyzm i hajtnięcie się z nową kobietą nie jest tożsama z utratą wiary. Niektórzy twierdzą wprawdzie, że to przynajmniej pójście na łatwiznę, ale już kiedyś tu pisałem, że jak patrzę na dzieciaka mojej dziewczyny i on się mnie pyta, czy nie mógłbym zostać jego tatą, to się z lekka gubię w dogmatach... A i mojemu synowi przydałoby się trochę ciepła czasami. No i dobra kuchnia.


A myślisz że ja nie? Tyle że raz ją już rzuciłem. I nic mi to nie dało. Nie byłem przez to ani szczęśliwszy, ani bardziej niezależny czy pewny siebie... Raczej uboższy bo odjąłem sobie jakby "trzecie oko" do patrzenia na świat duchowy. A jaki on by nie był: mniej czy bardziej zrozumiały, lepszy czy gorszy z mojego punktu widzenia - to jakaś płaszczyzna ludzkiego rozwoju.

To po raz kolejny życzę powodzenia. Jeśli zechcesz, będę się za Ciebie modlił. A zaprzeczanie rzeczywistości to wprawki z bezsensu. Kwestia tego, jakiej to rzeczywistości nie chcesz zaprzeczać, bo ja widzę co najmniej dwa wyjścia:

Uznajesz - i trwasz z demonstrowanym tu wielokrotnie uporem - że Bóg nic dla Ciebie nie zrobił, zatem nie będziesz na Niego marnował więcej swojego cennego czasu i zajmiesz się sobą. Moja prognoza? Będzie ciężko, ale Ci się uda, jeśli solidnie się przyłożysz.

Drugie - spokorniejesz przed Nim bo dotrze w końcu do Ciebie, że to co On robi z naszym życiem to my niekoniecznie musimy w lot pojmować i się tym zachwycać. Miłość Boga różni się od miłości człowieka: ludzie krzywdzą, a Bóg czasem na to pozwala, żeby dać nam coś innego w zamian. Co dał Tobie? A choćby dumę z tego, że to, co osiągnąłeś do tej pory zawdzięczasz wyłącznie sobie. To też coś warte, nie?

Mnie? Pokorę patrzenia na ludzi i ich sprawy. O wiele większą, niż miałem wtedy, gdy wydawało mi się, że jestem szczęśliwy i wszystko mi się udaje. Pewność siebie, że poradzę sobie w życiu, cokolwiek mnie jeszcze czeka i jak długo potrwa (bo według niektórych lekarzy już żyję na kredyt - mam zaawansowaną niewydolność serca). I łaskę wiary w Jego miłość, oraz przeczucie raju. Dla takiego raju, jaki widuję w swoich snach warto się tu pomęczyć, choćby przez całe życie.

No to moja rada: bądź szczęśliwy. Pozostając w zgodzie z prawem Boga i nie krzywdząc innych. Będzie Cię automatycznie stać na więcej.


Jak uważasz. Dla mnie to byłoby równoznaczne z poddaniem się, ale nie mogę się wypowiadać za Ciebie, bo nie jestem w Twojej sytuacji. Kto wie, gdybym przeżył to, co Ty, to może spokorniałbym wobec swoich deklarowanych możliwości.


Rozumiem. Ja postarałem się ze wszystkich sił, żeby nie stracić wiary w istnienie Boga. I nie straciłem. Ale wszystkie inne dogmaty chwieją mi się jak zęby mleczne. Z wiarą w doboć Boga na czele.


Pewnie, że chcę. Moich modlitw Bóg nie wysłuchuje, ale może Twoich tak.


Mam w sobie jedno pozareligijne filozoficzne przekonanie: że świat jest logiczny. Że na podstawowym poziomie daje się sprowadzić do matematyki. Że tak=tak a nie=nie.

A skoro Bóg stworzył świat, to On sam też jest logiczny.

Nie wierzę, że mówiąc, że coś jest czarne, Bóg chce, żebym wierzył, że coś jest białe.
Jeżeli Bóg dał mi wszelkie powody, żebym był przekonany, że Go przy mnie nie ma, to najprawdopodobniej właśnie tak jest - Boga przy mnie nie ma.

Logika powstała jako próba usystematyzowania katolickiej teologii. Przez wieki okazała się najlepszą metodą opisu Boga, natury i rzeczywistości. Nie sądzę, żeby coś się nagle ostatnio w tej kwestii zmieniło.

Nie wierzę, że Bóg dał mi rozum tylko po to, żeby zażądać jego wyłączenia, kiedy będę próbował Go poznać.

Więc z zaobserwowanych przeze mnie przesłanek będę wyciągał najprostsze logiczne wnioski. Nie wierzę, że Bóg będzie wymagał ich negowania.

Chyba, że Bóg jest kobietą. To by tłumaczyło, dlaczego nie da się logicznie zrozumieć Jego działań. Lol, chyba odkryłem kolejny dogmat .


Podziwiam Cię .

Nie zapominaj, że jest też szatan, bardzo inteligentny byt, któremu zależy na tym abyś właśnie tak myślał, że Boga przy tobie nie ma; mało tego, będzie ci wciąż udowadniał, że Bóg w ogóle nie istnieje
Co z tym zrobisz to już twoje życie i twoja sprawa...

Polecam na temat zaufania Bogu i niezrozumienia jego planów homilię:
ks. Piotra Pawlukiewicza
http://www.kazaniaksiedzapiotra.pl/wp-c ... omilia.mp3

Proponowałbym też, żebyś umówił się z jakimś mądrym duchownym i o tym porozmawiał.

Wierzę, że Bóg, gdyby chciał, przedstawiłby mi "dowód" przebijający ten prezentowany przez szatana.


Przesłuchałem, ale ksiądz nie powiedział wiele nowego.


A masz do polecenia jakichś mądrych duchownych z Wrocławia?

Właściwie czego ty oczekujesz? Spektakularnego wystąpienia lub ukazania się tobie Boga w obłoku? Wiesz, nie obraź się ale trochę to trywialne. Bóg jest obecny codziennie w Eucharystii, a ty odpuściłeś sobie sakramenty, bo się obraziłeś i są ci niepotrzebne, idziesz sobie swoją własną drogą twierdząc, że we wszystkim poradzisz sobie sam, a oczekujesz jednocześnie od Boga "widowiskowego objawienia","dowodu", nie dostrzegając tego, że Bóg jest tak blisko ciebie chociażby podczas każdej Mszy Św i zaprasza cię do Stołu Pańskiego.
Wiem, wiem... to za mało, ty chciałbyś szczególnego objawienia, szczególnego "dowodu"...
No to powodzenia na drodze poszukiwań, pewnie jeszcze długo przyjdzie ci szukać, zanim zrozumiesz co naprawdę jest ważne....

Łatwo Ci mówić, MoniQue, tylko czemu tak ostro? Tutaj bardzo dobrze sprawdza się powiedzenie że "syty głodnego nie zrozumie." Ja wiem jak brzmi to co eskimeaux napisał, sam byłem w podobnym położeniu. Człowiek bywa tak przygnieciony problemami, że naprawdę oczekuje, żeby On zstąpił z nieba i coś zrobił... Cokolwiek. Msza Św. staje się w tym momencie pustym ceremoniałem i słowa o zapraszaniu do Stołu naprawdę brzmią blado. A takie wytykanie że odpuściłeś, że się obraziłeś mało kogo nawróci. Wielu ten błąd popełnia, a w takiej sytuacji potrzeba raczej cierpliwej obecności i zrozumienia a nie grzmienia "z ambony" czy kpin. I Tobie przyjdzie jednak pewnie jeszcze długo szukać, zanim nauczysz się pokory. Oby nie przez takie doświadczenia, bo one są bardzo bolesne.

Wiesz, ludzie bywają w o wiele gorszym położeniu, a nie oczekują spektakularnych widowisk od Boga. I nie obrażają się na Boga, jak rozkapryszone dzieci.
Byłam przygnieciona ogromnymi problemami. Takim krzyżem, pod którym nie miałam siły się nawet ruszyć. Jedyną pociechą, czymś co dawało mi choćby maleńką ulgę była modlitwa, Msza Św. i tylko to, a i wtedy ulga była niewielka. Wiem - wbrew pozorom - co znaczy cierpienie ponad siły. Trwało to bardzo długo. Kilka lat. Modlitwa też trwała długo, a Bóg zdawał się być głuchy i odległy, miewałam chwile zwątpienia, ale nie ustawałam w tej modlitwie, choć wtedy było mi ciężko wymawiać każde jej słowo. Nie mogłam spać, nie mogłam jeść, nie mogłam nic. Ale Bóg dał mi tak dużo siły, że wytrwałam i tylko dzięki Komunii Św. I akurat to wiem, nie przypuszczam, ale wiem. Mam całkowitą pewność, że gdyby nie Msza Św i nie częste przystępowanie do Eucharystii, byłoby źle, bardzo źle. Ale moje modlitwy zostały wysłuchane już nie jeden raz, choć wiara słaba...

Nie kpiłam, a "zagrzmiałam" - być może. Myślę, że każdy sam musi "przecierpieć" swoje cierpienie i wyciągnąć odpowiednie zeń wnioski.
I raczej nie oczekiwać "spektakularnego cudu", bo taki jest dany niewielu wybranym.
A pokory może mam zbyt mało , choć o wiele więcej niż miałam jej kiedyś....

Wiem że ludzie bywają w gorszym położeniu. Ale wiem też, że nie każdy potrafi zawsze odnaleźć pocieszenie w modlitwie czy mszy. I czasem potrzeba zrozumienia, a nie grzmotów.