Ksiądz Jerzy Popiełuszko wśród nas

maly_kwiatek

Nastał wielki dzień księdza Jerzego, beatyfikacja.
To wielki dzień dla Polski, której ksiądz Jerzy jest Opiekunem, żeby nie powiedzieć wręcz Patronem. Jego życie i śmierć jest nieodłącznie związana z patriotyzmem księdza Jerzego. Gdyby nie był patriotą - nie zaistniałby pewnie w zbiorowej świadomości i być może - żyłby do dziś.

Był ksiądz Jerzy człowiekiem wielkiej wiary i ufności Bogu.
To sprawiało, że miał on poczucie pewnej misji, odkąd powierzono mu opiekę nad strajkującymi robotnikami Huty Warszawa w 1980 roku, a potem, gdy ta opieka przekształciła się w opiekę nad całą Solidarnością i całą Polską.

Nienawiść do księdza Jerzego była wywołana, bezpośrednio, przez jego Msze Święte za Ojczyznę, rozpoczęte w okresie wczesnego stanu wojennego w styczniu 1982, w czasie olbrzymiej powodzi pod Płockiem, kiedy nie dało się za bardzo ani ewakuować, ani ratować ani bronic, bo nie działały telefony, nie wolno było bez pozwolenia opuszczać miejscowości zamieszkania. Nie wolno było też działać w związku zawodowym "Solidarność", z tym, ze o tym chyba wspominają już historycy.
To w takich warunkach powstała koncepcja comiesięcznych Mszy Świętych za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w Warszawie. Bardzo szybko najpierw informacja o mszach, potem nagrania kazań z mszy dotarły do Wolnej Europy, skąd dowiedziała się o tych mszach i o księdzu cała Polska i świat.
Chyba łatwo zrozumieć, że twórcom stanu wojennego zależało na stłumieniu wszelkiej wolnej myśli, na sprowadzeniu obywateli do roli wykonawców woli Państwa. Podczas Mszy Świętych za Ojczyznę nie mówił ksiądz Popiełuszko niczego ani nowego, ani nadzwyczajnego.
Mówił to, czego nie dało się usłyszeć w publicznym radiu i TV. Mówił o historii Polski, o pozytywnych cechach Polaków o ich historycznie zaznaczonych cechach takich jak: prawość, męstwo, wiara w Boga, miłość do Maryi i zaufanie do Niej jako powierniczki.
Mówił, że prawda jest w nas i nie możemy pozwolić, by ją ktoś z nas wykorzenił.
Mówił, że człowiek jest istotą wolną i nikt nie może człowiekowi tej wolności zabierać, bo po pierwsze sprzeciwia się w ten sposób Woli Bożej, po drugie w istocie człowiek zawsze pozostaje wolnym, także w więzieniu, bo nie sposób uwięzić ludzkiej myśli, a zwłaszcza duszy.

Te słowa nawiązywały do tysięcy Polaków uwięzionych wówczas w więzieniach za to, że mieli odwagę mówić to co myślą i nie zgadzać się ani z uwięzieniem, ani ze stłumieniem działalności związkowej i obywatelskiej, ani z politycznymi zabójstwami w imieniu Państwa.

My dziś nie wiemy albo często nie rozumiemy, kim naprawdę dla Polaków był ksiądz Jerzy.
Gdy prawie 40 milionowy Naród Polski milczał z zamkniętymi ustami - ten człowiek mówił. Mówił Prawdę o cierpieniu Narodu i modlił się o zakończenie tegoż. Mówił głośno wtedy - gdy inni bali się nawet myśleć o wolności. A Polacy słuchali. Słuchali bezpośrednio, uczestnicząc coraz liczniej w Mszach za Ojczyznę na Żoliborzu, słuchali przez radio, czytali bibułę z kazaniami księdza.

Kiedy dziś czytamy homilie księdza Jerzego uderza ich prostota i to, że nie widzimy w nich "niczego nadzwyczajnego". Trochę historii Polski i troska o Polaków połączone z modlitwą.
Tylko tyle.
Współczesny czytelnik, który nie pamięta czasów stanu wojennego może mieć trudność w odczytaniu tego, kim ksiądz Jerzy naprawdę dla nas był. I nadal jest.

Otóż ksiądz Jerzy naprawdę był znienawidzony za głoszenie tego, co w tych homiliach jest napisane i za to właśnie zginął. Bo przecież chyba nie za to, że z okazji Świąt Bożego Narodzenia wychodził na ulicę mimo godziny policyjnej i dzielił się opłatkiem świątecznym z marznącymi chłopakami pełniącymi służbę w noce świąteczne, z milicjantami i żołnierzami.

Spróbujmy wczytać się w te homilie, by uświadomić sobie, jak bardzo Polska była wówczas upodlona, skoro takie teksty wywoływały taką nienawiść by doprowadzić do państwowego zabójstwa osoby powszechnie szanowanej, księdza Jerzego. Jeśli tego nie zrozumiemy - nie zrozumiemy posługi księdza. Nie zrozumiemy też Jego dzisiejszej roli wśród nas.

Bo dziś my - wolni Polacy - żyjący w demokratycznej Polsce, wywalczonej krwią wielu bohaterów z przeszłości - boimy się mówić.
Boimy się mówić, że bardziej kochamy Polskę niż Europę - jeśli tak jest, boimy się mówić, że wierzymy w Boga i ufamy Mu, boimy się wreszcie mówić otwarcie, że widzimy problemy w Kościele i że chcielibyśmy włączyć się w pracę nad ich rozwiązywaniem.

Państwowe przestępstwa przeciwko wolności nie ustąpiły z uzyskaniem demokratycznego Państwa. Dzisiejsze opinie o księdzu Popiełuszce, w tym opinie niektórych duchownych, nie opierają się na znajomości jego życia i działania, tylko na opinii ówczesnej milicji, SB i Partii. Wówczas były to jedyne opinie dopuszczane do oficjalnego obiegu. Niezależnie od tego, do obiegu podziemnego "wpuszczano" wstrętne "kawały" o księdzu i przekonywujące kłamliwe teksty, jakoby ksiądz sam był sobie winien swej śmierci, gdyż "mieszał się w politykę".

Ksiądz wiedział, jakie opinie o nim rozpowszechnia Państwo, nazywające się polskim. W państwie wolnym - opinie pozostałyby opiniami. W Państwie zniewolonym - opinie zamieniły się w państwowe morderstwo. Ksiądz czuł, zbliżające się dramatyczne wydarzenia, coraz częściej nękany wezwaniami do państwowych urzędów, a nawet więziony.
"Dobrem zwyciężaj zło" - powtarzał nam to coraz częściej przed śmiercią.

Dziś możemy powiedzieć: "Ksiądz Jerzy dobrem zwyciężył zło"

I to właśnie jest przesłaniem dla nas dziś. Bo "państwowe zło" usiłujące zawładnąć duszami ludzkimi - wciąż jest wśród nas, wciąż nas usiłuje przeniknąć. Nasz głos sprzeciwu wobec "państwowego zniewolenia" jest drogą śladami księdza Jerzego Popiełuszki. Drogą do zwycięstwa.

Dla mnie osobiście ksiądz Jerzy jest Przyjacielem i Nauczycielem Życia.
Dziękuję ...
Niech dzisiejszy dzień będzie dla Ciebie Wielkim Świętem, jako na Ziemi tak i w Niebie