Witam.
Mam problem i nie wiem jak go rozwiązać.
Jestem mężatką. Szczęśliwą mężatką. Mam dwoje cudownych dzieci. Moja rodzina jest dla mnie najważniejsza, ale mimo to odczuwam w sercu dziwną pustkę. Naprawdę szczęśliwa czuję się tylko wtedy kiedy jestem blisko Boga. To znaczy kiedy jestem w kościele, na pielgrzymce, bądź modlę się w domu. Miłość do Boga stała się dla mnie czymś bardzo ważnym. Dzieje się tak już od kilku lat. Naprawdę nie wiem co się ze mną dzieje. Ludzie mówią mi że to powołanie. No być może. Ale niestety w moim przypadku to już nie możliwe. Mam niesamowitą potrzebę pomagania ludziom. To jest we mnie bardzo głęboko i nie umiem się tego pozbyć. Mój syn jest ministrantem, a córka należy do Dzieci Maryi. Jestem z nich bardzo dumna. Ja po prostu zaczynam bać się tej miłości. Jest ona tak wielka że aż mnie przeraża. Mój mąż mówi na mnie święta krowa. To przykre. On nie chodzi do kościoła. Kiedy ja nie pójdę raz do kościoła bo powiedzmy źle się czuję to dla mnie jest koniec świata. Proszę pomóżcie mi. Powiedzcie jak pogodzić tak wielką miłość do Boga z rodziną.

Witaj.Czyli Bóg obdarował cię tam, gdzie masz powołanie - w rodzinie.Każdy czuje w sobie pustkę - jedynym, kto ją może zapełnić jest Bóg.Blisko Boga powinniśmy być cały czas.A modlisz się tylko sama, czy także z domownikami?Tutaj chyba niewiele pomożemy - może jakiś kierownik duchowy.Nie słuchaj ludzi, tylko poproś o poradę księdza, który zna to z własnego (i nie tylko) doświadczenia.Z tego co wiem, to istnieją zgromadzenia dla osób "nie-konsekrowanych"
(por. np. Franciszkański Zakon Świeckich,).Powinien tak mieć KAŻDY (nie tylko chrześcijanin)?A po co się tego pozbywać?To dobrze.Może trzeba ją poznać - wiedzieć dokąd cię prowadzi, a wtedy przestaniesz się bać.Współczuję.Może trzeba go jakoś zachęcić?
//tylko nie zwykłą mszą - może rekolekcjami?Warto mieć pod ręką jakieś gotowe modlitwy, pieśni i modlić się w domu (na ile siły pozwalają).Na pewno porzucenie rodziny dla klasztoru nie jest dobrym rozwiązaniem.
Miłując "jedno z tych najmniejszych", miłujemy samego Boga.
Mówisz, że czujesz pustkę, szukasz Boga?
Spójrz na swoje dzieci - gdzie dwóch albo trzech, tam pośród nich jest Chrystus - Bóg prawdziwy!

Pozdrawiam

Miłość podobno jest wtedy kiedy się chce aby ukochany był szczęśliwy. Skoro tak to pomyśl że Bóg jest szczęśliwy jak opiekujesz sie swoimi dziećmi, jesteś czuła dla męża a nie jak klepiesz zdrowaśki ( sorry że jestem taki bezpośredni ). Jesli Bóg istnieje to nie może żądać aby człowiek porzucał dla niego bliskich - z prostego powodu, jak Bóg może chcieć chwały która będzie szkodziła innym jego dzieciom ????

Myślę, że nie ma sprzeczności w Twoich pragnieniach i aktualnym stanie. Przyglądnij się wspólnocie Chemin Neuf, gdzie cale małżeństwa, rodziny są zaangażowane w różnego rodzaju misje. Aby dobrze poznać o co chodzi zapraszam na Sesję "Kana" która odbędzie się na początku lipca.
Ale na pewno od pracy nad swoim małżeństwem będziesz musiała zacząć.

Pozdrawiam
Old Piernik

Zmniejszyłbym czas poświęcony formalnie Bogu i przeznaczyłbym go na rozmowy z mężem, na jakieś wspólne zajęcia, przyjemności.

Piszesz, że jesteś szczęśliwą mężatka, czyli żoną. A czy wiesz, czy mąż jest szczęśliwym mężem? Czy pytasz go jak możesz mu pomóc w jego problemach, sprawach?

On nie chodzi do kościoła, czy masz choć jakieś przesłanki, dlaczego tak jest?
Może on to robi w podświadomym proteście przeciw Twojemu nadmiernemu tam chodzeniu?
Rozmawialiście o tym?

Widzę, że wcale nie jesteś zagubiona i to nie Ty masz problem ale Twój "święty byk". Wielu chciałoby być tak „zagubionymi” jak Ty ale nie potrafią lub nie mogą, możesz się z tego tylko cieszyć, że odczuwasz coś więcej niż inni. Rób swoje i nie przejmuj się, czas rozwiązuje wszystkie nierozwiązywalne problemy. Świat Cię krytykuje bo cię nie rozumie, a tak w rzeczywistości zazdrości Ci, najlepszym lekarstwem na te docinki jest ignorancja lub żart. Zresztą każdy prędzej czy później odpowie za to, że krzywdził innych, prawo przyczyny i skutku działa zawsze i każdy otrzyma to na co zasłużył.
Podnieś dumnie głowę i nie przejmuj się, świat już tak ma, będzie Cię nienawidził z powodu - „mojego imienia”.
Życzę powodzenia.

To co napisał buscador nie pasuje ani ogólnie do stanu małżeńskiego, ani nie jest uzasadnione opisem Zagubionej. Przecież ona jest szczęśliwą żoną więc na pewno małżonek jej nie krzywdzi.
Po to ludzie wiążą się w związki małżeńskie by wzajemnie się wspierali w swoich sprawach. A nie ignorowali wzajemnie, jak radzi buscador.

Mąż docina, więc trzeba się dowiedzieć dlaczego tak robi i spróbować razem rozwiązać problem.
Proste. I dla mnie oczywiste.

No jednak nie zupełnie skoro pada słowo „jest to przykre” przecież można krzywdzić także słowem.
Być może ami jeszcze sie odezwie, to będziemy mogli odnieść się do problemu bardziej obiektywnie.


To co dla innych jest proste i oczywiste dla innych może być bardzo trudne, to najprostsze okazuje się zazwyczaj najtrudniejsze, i owszem można rozmawiać jeśli druga strona tego chce i akceptuje tylko, że tak bywa tylko w teorii, w życiu bywa różnie
Przecież nie pisałem, że ma ignorować męża lub innych, ma ignorować ich docinki i niezrozumienie, ignorować nie znaczy przestać kochać, po prostu mieć do świata większy dystans i nic więcej. Zresztą jeśli tak bardzo kocha się Boga jak emi, to niemozliwym jest nie kochać innych.

Mam Wrażenie że mój mąż jest osobą niewierzącą. Dla niego modlitwa to głupota. On twierdzi że Boga wymyślili sobie ludzie którzy mieli potrzebę w coś wierzyć. Dla Niego Bogiem mogą być nawet jego własne skarpetki i jak będzie bardzo w nie wierzył to one mu pomogą. Tak samo jak Bóg. Ja nie mam siły z nim rozmawiać na ten temat ponieważ on zawsze opowiada takie rzeczy że niedobrze mi się robi. Nie raz zabraniał mi iść do kościoła. Posunął się nawet do tego stopnia że kazał mi wybierać między kościołem a nim, a wtedy chodziłam do kościoła bardzo często ponieważ w naszym kościele odbywały się Misje święte. Wtedy to już całkiem straciłam wiarę że on się zmieni. Na nawrócenie się mojego męża nie ma szans.Bardzo go kocham ( on mnie zresztą też, bo bardzo często to mówi ), ale strasznie mnie boli to że on nie wierzy. Nie kryje się z tym co myśli. Mówi to na głos. Nawet przy dzieciach. A mi bardzo zależy aby moje dzieci w przyszłości nie odwracały się od Boga tak jak on. Na chwilę obecną mój syn jest już cztery lata ministrantem i na razie Bogu dziękować podoba mu się to. Moja córeczka ma 6 lat i należy do Dzieci Maryi i też bardzo to lubi. Ale ona jest tak strasznie w tatę zapatrzona, że boję się konsekwencji. Może się mylę. Czas pokaże.

To już jest poważniejsza sprawa - prawdopodobnie jest ateistą.
Z tym się inaczej walczyć nie da jak tylko modlitwą.Czyli zadeklarowany.Bardzo niesportowe zagranie.Ma prawo to mówić - nawet przy dzieciach.Czasem po paru latach to całkowicie przechodzi.Pewnie dlatego że dla niej to zabawa i miło spędzony czas
(może nosi na mszy taki jasnoniebieski (kolor Maryji) kołnierz - podobny do ministranckiego?).Jak dorośnie to sama zdecyduje.

Coś mi tu nie gra moja droga,piszesz że jesteś szczęśliwą mężatką,a wypisujesz tu swoje żale na męża,boli cię że on nie wierzy,a może jego też boli co ty robisz ze sobą i waszymi dziećmi.Często na tym forum czytam "wolna wola" i tego trzymajmy się wszyscy .

Naprawdę? to ja chyba jakis mutant jestem, bo mi Bóg nic nie zapelnił a pustki nie czuję...

To było skierowane do osób wierzących.

Jak byś się czuła, gdyby Twój mąż przeznaczał godzinę dziennie na przebywanie ze skarpetkami i miałabyś wrażenie, że w ich towarzystwie czuje się lepiej niż w Twoim, że kocha je bardziej niż Ciebie? I zupełnie nie mógłby zrozumieć, jak możesz nie czcić skarpetek i byłoby mu z tego powodu bardzo przykro. Być może nie robiłby Ci wyrzutów jawnie, jednak dałoby się to odczuć, że cierpi z tego powodu. Czy byłabyś skłonna to zaakceptować tak po prostu, zakładając na moment, że nie masz Boga, do którego możesz się udać?

Dlaczego chciałabyś się tego pozbyć? Czy Twój mąż należy do grona ludzi, którym chcesz pomagać? Jak mu pomagasz? Jak pomagasz sobie? Jak pomagasz Waszej relacji?

Jaka jest różnica między miłością a zakochaniem?
Jak okazujesz miłość Bogu?

Wedlug Bibli najwieksza wartoscia jaka Pan Bog nam wyznaczyl jest rodzina o nia trzeba walczyc i ja pielegnowac ..obawiam sie ze twoj ``fanatyzm`` jest sprowadzeniem cie na manowce przez szatana dlatego powinnas byc bardzo ostrozna w podejmowaniu decyzji a szczegolnie tych decyzji ktore mogly by zyszkodzic twojemu malzenstwu ...tego z pewnoscia pod zadna postacia Pan Bog nie chce..... modl sie tylko do Jezusa Chrystusa zadawaj mu pytania to i z pewnoscia otrzymasz odpowiedz..... w Bibli jest wyraznie napisane zeby wystrzegac sie faryzeuszy ktorzy pod postacia kaplanow i religi beda wprowadzac falszywa nauke zeby ludzie i wierni bladzili wpadajac w sieci szatana ..... a to co przechodzisz tak to wlasnie widac.....