Wiem, że Kościół opowiada sie za czystością przedmałżeńską i jest przeciwko antykoncepcji.

Ale jaka jest nauka Kościoła odnośnie współżycia małżeńskiego?
Czy Kościół nakazuje współzyć kiedy ma się na to ochotę bez żadnych ograniczeń, być otwartym na przyjęcie nowego życia i rodzić wiele dzieci? Bo tak próbowano mi kiedyś narzucić na jednym katolickim forum pomocy.
A według mnie to podejście staroświeckie, zacofane, tak robiły nasze babki w XIX wieku a teraz sa inne czasy.

Czy Kościół opowiada się za naturalną regulacją poczęć, za rozsądnym i odpowiedzialnym planowaniem kiedy i ile się chce mieć dzieci? Bo też taką wersję słyszałam. Ona już bardziej pasuje do naszych czasów i jest nowocześniejsza.
Ale w takim razie nie każde wspołżycie jest otwarte na nowe życie, a to było chyba w doktrynie katolickiej. Czuję że nauczanie KK jest wewnętrznie niespójne.

Ale jaka jest nauka Kościoła odnośnie współżycia małżeńskiego?
Czy Kościół nakazuje współzyć kiedy ma się na to ochotę bez żadnych ograniczeń, być otwartym na przyjęcie nowego życia i rodzić wiele dzieci

Nie, ponieważ katolicyzm nawołuje do odpowiedzialnego rodzicielstwa
ale nawołuje również do posiadania wielu dzieci o ile jest możliwe dla rodziców

Czy Kościół opowiada się za naturalną regulacją poczęć, za rozsądnym i odpowiedzialnym planowaniem kiedy i ile się chce mieć dzieci? Bo też taką wersję słyszałam. Ona już bardziej pasuje do naszych czasów i jest nowocześniejsza.

Jest tak jak mówisz .


Ale w takim razie nie każde wspołżycie jest otwarte na nowe życie, a to było chyba w doktrynie katolickiej.

seks bez prokreacji jest wskazany i dopuszczalny dla dobra rodziców
z tego co wiem prawie zawsze tak było

1. Na ten temat pisze o. Knotz pt. "Puzzle małżeńskie", w rozdziale "2 + ?":

"Rozeznanie dzietności ma szczególne znaczenie w okresie niepłodnym. Decyzja odłożenia poczęcia, utrudniająca małżonkom w jakimś stopniu życie seksualne, musi być porządnie uzasadniona. Pewien dyskomfort, który towarzyszy współżyciu w okresie niepłodnym, może ciągle przypominać o potrzebie rewidowania decyzji. Małżonkowie, schodząc z naturalnego szczytu miłości, powinni nieustannie zadawać sobie pytanie, czy przyczyny odłożenia poczęcia są rzeczywiście słuszne lub czy nadal są słuszne. Decyzja współżycia wymaga od katolickich małżonków niuestannego dialogu, potwierdzania szacunku dla siebie nawzajem, swoich ciał seksualności i płodności".

2. Z książki Karola Wojtyły "Miłość i odpowiedzialność", rozdział: Wstrzemięźliwość okresowa - Metoda i interpretacje.

"Z dotychczasowych rozważań wynika, że współżycie płciowe mężczyzny i kobiety w małżeństwie ma wartość miłości, czyli prawdziwie osobowego zjednoczenia tylko wówczas, kiedy oboje nie wykluczają pozytywnie możliwości prokreacji, kiedy w ich świadomości i woli towarzyszy temu współżyciu owo "mogę być ojcem", "mogę być matką". Jeśli tego brak, to mężczyzna i kobieta powinni zrezygnować ze współżycia. Tak, więc należy zrezygnować z niego, gdy "nie mogą" czy też "nie chcą", gdy "nie powinni" być ojcem i matką."

"Owo bowiem "mogę być ojcem", "mogę być matką" usprawiedliwia fakt współżycia małżeńskiego, stawia go na wysokości prawdziwego zjednoczenia osób. I dlatego nie można mówić o wstrzemięźliwości jako cnocie wówczas, gdy małżonkowie wykorzystują okresy biologicznej bezpłodności jedynie w tym celu, aby w ogóle nie mieć dzieci, gdy dla swej wygody współżyją tylko i wyłącznie w tych okresach. Byłoby to stosowanie "metody naturalnej" wbrew naturze - zarówno obiektywny porządek natury, jak i sama istota miłości sprzeciwiają się takiemu postawieniu sprawy. Dlatego też o ile można wstrzemięźliwość okresową traktować, jaka "metodę" w tej dziedzinie, to tylko i wyłącznie jako metodę regulacji poczęć, a nie jako metodę unikania rodziny."


"Gdyby natomiast w akcie tym [czyli stosunku płciowym w małżeństwie - mój dopisek], dominowała lubieżność, nie dążenie do prokreacji, to należy zakazać przystępowania do sakramentu Eucharystii." - Św. Tomasz z Akwinu, Suma Teologiczna, III, q. 80, a.7

Na ten temat jest duzo istotnych dokumentow koscielnych, ktore warto samemu dokladnie przeczytac. W przeciwnym wypadku bedziemy sie tylko opierac na fragmentach i cudzych opiniach.
Polecam zatem Humanae Vitae:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP ... umane.html

Stamtad:


Na tej stronie:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR ... /spis.html
znajdziesz multum roznych dokumentow, w tym Persona humana:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR ... _1_27.html
Dokumenty soborowe np. Konstytucja Gaudium et Spes:
http://www.archidiecezja.lodz.pl/sobor.html


Warto przeczytac Katechizm Kosciola Katolickiego
http://www.katechizm.opoka.org.pl/index.html


Encyklike papieza Jana Pawla II Evangelium Vitae
http://papiez.wiara.pl/doc/379029.EVANGELIUM-VITAE/16


Milej lektury. I nie wyciagaj zbyt szybko ostatecznych wnioskow. Liczy sie calosciowe spojrzenie.

Wychodzi na to że najlepiej nie współżyć w ogóle. Przynajmniej wtedy można mieć jako taką pewność, że nie popełnia się grzechu. Jak wynika z nauk Kościoła, współżycie w okresie niepłodnym jest uzasadnione tylko i wyłącznie gdy jest powód by nie począć kolejnego dziecka. Jeżeli małżonkowie mają dobrą sytuację materialną, są zdrowi itd. - nie mają konkretnego powodu dla uniknięcia poczęcia, powinni albo współżyć i rodzić kolejne dzieci albo zaprzestać współżycia i żyć w tzw. białym małżeństwie.

Ja tak właśnie myślałam że takie jest nauczanie Kościoła.
Ale na forum pomocy katolika zasiano we mnie wątpliwości, że jest inaczej, miałam wrażenie że próbowano mi narzucić, by współżyć bez żadnych ograniczeń, być otwartym na nowe życie i rodzić wiele dzieci. Chciałam by wyjaśniono mi naukę Kościoła odnośnie otwartości na nowe życie. To zarzucano mi na tamtym forum egoizm, to że myślę tylko o karierze, nie potrafię się poświęcać dla dziecka, jestem niezdolna do przyjęcia potomstwa jakim mnie Bóg obdarzy itp. Napisałam, że nie chcę polemiki z moimi odczuciami tylko rzeczowego wyjaśnienia nauki Kościoła. Zapytałam czy dobrze rozumiem naukę Kościoła jako to, że roztropności w przekazywaniu życia powinno towarzyszyć otwartośc na życie. To pytanie zostało na forum dobę, po czym cały temat i inne moje archiwalne wypowiedzi zostały usunięte z forum bez żadnego wyjaśnienia.
I pozostaje we mnie dalej wątpliwość czy jest tak jak myślałam, że otwartość na życie oznacza hojność w obdarowywaniu życiem poprzedzoną roztropnym namysłem. Po tym jak bez wyjaśnienia wątpliwości moderator usunął temat z forum pozostała we mnie wątpliwość, czy nauka Kościoła to tak naprawdę nakazuje ludziom współżyć i rodzić dzieci jak króliki których nie jest się w stanie przyjąć i wychować.

Zadziwia mnie wciąż fakt, że katoliccy duchowni nie mając zielonego pojęcia o sferze seksualności, jak i związków partnerskich (oczywiście są wyjątki...) nauczają, w jaki sposób te pary mają postępować (nie mam tu na myśli oczywistych rzeczy typu zdrada). To jest całkowicie zabawne .
No chyba, że przed święceniami byli w jakichś związkach i przeżyli stosowną praktykę.

Mariusz, aby wspólżyć bez żadnych ograniczeń, być otwartym na nowe życie i rodzić wiele dzieci tak nie odpowiadali mi katoliccy duchowni ale ludzie piszący na forum pomocy katolika. Przynajmniej ja tak rozumiałam te odpowiedzi.

akacja, trafilas po prostu na katolickie forum, ktore nie toleruje krytycznych pytan, bo to "atak na Kosciol".
Ta choroba jest szczegolnie rozpowszechniona w Polsce, a wynika z ignorancji. Latwiej kogos zignorowac badz zmieszac z blotem, niz zadac sobie trud znalezienia odpowiedzi na pytanie, ktorego my sami sobie nigdy nie stawialismy (badz balismy sie postawic). Po prostu wielu odpowiedzialnych w Kosciele nie zna prawdziwych odpowiedzi, ale sa "specjalistami" i "musza miec autorytet", wiec nie wolno ich wypowiedzi (bo nie sa to odpowiedzi) stawiac pod znakiem zapytania, bo to ... "atak na Kosciol, ktorego autorytet oni reprezentuja". I tak kolko sie zamyka.

Nie twierdze, ze to powszechna praktyka, ale niestety wystarczajaco rozpowszechniona, zeby szukajacych zniechecic. Pol biedy z wierzacymi, moze poszkaja gdzie indziej, ale watpiacy znajda gdzie indziej. I nie bedzie to "milujacy" Kosciol katolicki. Dlatego mowie ci, czytaj sama. Nauka Kosciola nie wyklucza uzywania rozumu i nie zaklada nigdzie slepej wiarym nawet gdyby ci to biskup glosil. Wiara jest zawierzeniem, a do tego trzeba miec podstawy. I jest to relacja osobowa z Panem Bogiem, a nie z ksiedzem, badz Kosciolem. Kosciol to wspolnota ludzi, ktorzy wierza Bogu i dlatego sa razem i ze soba wytrzymuja.
To Pan Bog dal ci rozum i masz go uzywac. Jednoczesnie, jako osoba wierzaca, powinnas umiec Jemu zaufac. Mit totalnej kontroli czlowieka nad natura, albo pozostanie mitem, albo .. zniszczy czlowieka i ludzkosc. Z natura nalezy wspolpracowac, a nie ja kontrolowac. Przekazywanie zycia jest darem, jest blogoslawienstwem i jest wielka radoscia. Ale jednoczesnie odpowiedzialnoscia. Dzieci moga nas wiele nauczyc, takze w kwestii zaufania Bogu i mysle, ze dla ludzi wierzacych nie jest problemem przyjecie kolejnego nawet nieplanowanego dziecka. bo zawsze jest ono darem od Boga. Jednoczesnie wspolzycie jak popadnie, bo to "chrzescijanskie" jest przesada. Jezeli planujecie dzieci i ciagnie was do siebie, to oczywiste, ze nie musicie patrzec czy dni sa plodne, czy nie. Jezeli wskazana jest jakas przerwa, to rozum nakazuje zeby wykorzystac dni nieplodne, nie odmawiajac sobie wspolzycia.

Jestem nieco rozgoryczona, bo coraz czesciej dostrzegam, ze ci, ktorzy powinni byc specjalistami od duszpasterstwa, zycia duchowego, znac na wyrywki nauke Kosciola, szczegolnie od ostatniego Soboru, ale i historia by nie zaszkodzila, po 5 latach seminarium sa byc moze specjalistami, ale akurat nie od tego. Od czego, to ja nie wiem.

Może rzeczywiście tak jest. Ale dziwi mnie usunięcie tematu bez żadnych wyjaśnień. I także brak wyjaśnień, dlaczego zamiast rzeczowego wyjaśnienia nauki Kościoła pojawiły sie ataki personalne osądzające moją postawę.

A jeśli przyjęcie nieplanowanego dziecka jest problemem bo wiąże sie z utratą pracy i niemożnością zapewnienia godnych warunków życia narodzonym dzieciom i całej rodzinie czy takie podejście jest niezgodne z nauką Kościoła?

Jak najbardziej się z tym zgadzam


A mi sie wydaje że takie nowoczesne przygotowanie do małzeństwa metodą dialogową jak wieczory dla zakochanych są bardzo dobre i pozwalają odpowiednio spojrzeć narzeczonym na sprawy płciowosci i współżycia małżeńskiego. Coś jednak pozytywnego robi się w Kościele w tym względzie.

Piszesz o przyjeciu nieplanowanego dziecka, ktore juz jest (ciaza), czy o nieplanowaniu dziecka ze wzgledu na warunki zycia (zapobieganie ciazy)?
dla mnie zawsze bylo jasne, ze kazde dziecko bedzie przyjete, jezeli bede w ciazy. I ze wtedy, nawet jezeli po ludzku bedzie to dla mnie katastrofa, to "calosc odpowiedzialnosci" przeloze na Pana Boga. Mozliwe, ze mialam szczescie, ale mysle, ze to takze opieka Opatrznosci: kiedy powinnam byla byc w domu, moglam sobie na to pozwolic, nawet ryzykujac, ze do pracy juz nie wroce. Kiedy byla taka mozliwosc i potrzeba, praca sie (czasami wrecz cudownie) znajdowala. Ale to jest moja droga z Panem Bogiem, w ktorej ja musze sie uczyc ufac Mu dzien po dniu,a nie na dwa lata naprzod. I On mnie nigdy nie zawiodl. To ja robie sie czesto nerwowa, bo wolalabym miec pewnosc ze za tydzien, miesiac, rok itd bedzie "cos na pewno". A On mnie uczy, ze to mi niepotrzebne. Ze On troszczy sie o mnie (i moja rodzine) kazdego dnia, ale nie daje mi "ludzkiej" pewnosci.

Tu masz racje, i takie dialogowe przygotowanie do malzenstwa to ja mialam kilkanascie lat temu, tu gdzie mieszkam. Dobrze, ze w Polsce tez sie pojawia. Ale nie zmienia to faktu, ze w masie, sa to pojedyncze jaskolki. Mam nadzieje, ze przyniosa wiosne.

Piszę o zapobieganiu ciąży ze względu na warunki życia. Czy NPR jest na tyle skuteczny by uniknąć poczęcia, gdy wiem, że w wyniku kolejnej ciąży stracę pracę i nie będę w stanie zapewnic dzieciom godnych warunków życia.
Ale chyba jest tak jak piszesz: potrzeba zaufania Bogu w tej kwestii. Może jest we mnie za mało zaufania do Boga.

Ja mam zupełnie inna hierarchię wartości.
Przyjęłabym chętnie każde nieplanowane dziecko. Utrata pracy nie ma dla mnie znaczenia. Wierzę, że Bóg nie pozwoli głodować dziecku, które powołał na świat.
Ale ja mam bardzo wybujały instynkt macierzyński i ogromne pragnienie dzieci (a pracuję, bo muszę).

Bardzo ładnie napisałaś

Myślę, że za bardzo chcemy mieć wszystko pod kontrolą i za mało powierzamy swoich spraw Bogu. Im bardziej kontrolujemy, tym mniej potrzebujemy Boga. A On chce się na nami opiekować, w końcu jest naszym najlepszym Ojcem. I dlatego jakoś nie dziwię się osobom, które polecały akacji całkowite otwarcie na życie. Może oni po prostu zawierzyli Mu na 100% ("bądźcie zimni lub gorący") ?

Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego Sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy. (Mt 6, 31-34)

A więc współżyć bez żadnych ograniczeń, być otwartym na nowe życie i rodzić wiele dzieci?
A gdzie w tym miejsce na roztropność i odpowiedzialność w przekazywaniu życia?