1. W dniu Pana, w niedzielę, gromadźcie się razem, by łamać chleb i składać dziękczynienie, a wyznawajcie ponadto wasze grzechy, aby ofiara wasza była czysta. 2. Niechaj nikt, kto ma jakiś spór ze swoim bratem, dopóki się nie pogodzą, nie bierze udziału w tym zgromadzeniu, aby nie została skalana wasza ofiara. 3. Oto bowiem słowa Pana: "Na każdym miejscu i w każdym czasie składać mi będą ofiarę czystą, ponieważ jestem królem wielkim, mówi Pan, a imię moje budzi podziw między narodami"75.

"Zapewniaja oni, ze ich cala wina albo blad polega na tym, ze w ich zwyczaju bylo, pewnego ustalonego dnia spotykac sie przed switaniem i wspolnie czcic Milosc Chrystusa jako Boga oraz przyrzekac, ze nie beda popelniac zadnych kradziezy, rozboju i zdrady malzenskiej, nie lamac danego slowa, nie odmawiac zrotu rzeczy pozyczonej. Kiedy zakonczyli te przyrzeczenia, bylo ich zwyczajem rozejsc sie i spotkac sie pozniej, aby wzaic udzial w uczcie, ale spokojnej i niewinnej."

"A w tak zwana niedziele zbieraja sie wszyscy, ktorzy mieszkaja na wsi, albo w miescie, na jednym miejscu... Dlatego jest to zebranie w niedziele, bo jest to pierwszy dzien tygodnia, w ktorym Bog przez przemiane ciemnosci i pramaterii, stworzyl swiat i w ktorym nasz Zbawiciel Jezus Chrystus zmartwychwstal. Gdyz zostal ukrzyzowany w dniu przed dniem Saturna, a w dzien po dniu Saturna - czyli w niedziele - ukazal sie On apostolom i uczniom i nauczal ich tego, co dalismy wam pod rozwage"

2. Poniewaz jestescie czlonkami Chrystusa, nie wolno wam samym oddalac (rozpraszac) sie od Kosciola przez to, ze nie schodzicie sie razem: poniewaz macie Chrystus jako Glowe, ktory wg wlasnej obietnicy jest obecny i trwa z wami w jednosci, nie wolno wam zaniedbywac ani samych siebie, ani Zbawcy odbierac Jego czlonkow, ani rozdzierac Jego Cialo, ani koniecznosci waszego ziemskiego zycia przenosic ponad Slowo Boze. Dlatego w Dniu Panskim odlozcie wszystko i spieszcie do kosciola. Gdyz jakie wytlumaczenie bedzie mial ten, ktory tego dnia nie wezmie udzialu w zgromadzeniu, aby sluchac slowa przynoszacego zbawienie i byc nasyconym "Boskim pokarmem, ktory syci na wieki"?"

Kiedy mianowicie prokonsul powiedzial: "Wystapiles przeciw zarzadzeniu cesarskiemu i zebrales tych ludzi razem", odpowiedzial prezbiter Saturnius, pod natchnieniem Ducha Bozego: "Nie troszczac sie o nie (zarzadzenie), swietowalismy Wieczerze Panska". Prokonsul zapytal: "Dalczego?". On odpowiedzial: "Bo Wieczerzy Panskiej nie mozna pominac"
Kiedy Emeritus zostal wprowadzony, prokonsul powiedzial: "Czy w twoim domu odbywaly sie zebrania wbrew zaleceniom wladcy?". Emeritus napelniony Duchen Sw. odpowiedzial mu: "W moim domu swietowalismy Wieczerze Panska". Na to zapytal prokonsul: "Dlaczego wpusciles ich do domu?" On odpowiedzial: "Bo to sa moi bracia, nie moglem im odmowic". "Ale twoim obowiazkiem bylo im zabronic". Na to Emeritus : "Nie moglem tego zrobic, bo nie mozemy zyc bez Wieczerzy Panskiej"

Nie czytasz uważnie swoich własnych cytatów. Justyn pisze, że się wszyscy zbierają na jednym miejscu, a nie, ze na jednym muszą się zebrać. Pomyśl spokojnie- sama nie uważasz, ze całe katolickie miasto musi się zebrać w jedynym miejscu, prawda..? Obie uważamy, ze jest to sprawa techniczna, prawda.?
Więc dlaczego się tak denerwujesz...?

Kamalo- jeżeli ja chcę coś udowodnić to jedynie to, że nie mamy pisanych dowodów na to, ze pierwszych wiekach chrzescijaństwa potrzebna była "specjalna osoba" do przeistoczenia. Tylko tyle.
Jak widzisz to jest kwestia historyczna, a nie dogmatyczna. Ja nie twierdzę, że tak nie było, ale że nie ma na to dowodów.

A właściwie to tylko chciałam się u was zorientować, czy istotnie nie ma. Podałaś cytaty- fajnie. Jak sama widzisz, nigdzie tam nie poruszono tej interesującej nas kwestii. Może należy szukać dalej?

ps. interpretacja Biblii nie ma tu nic do rzeczy, bo przecież w Biblii nie ma nic na temat "specjalnej osoby" koniecznej do przeistoczenia. Biblię wgl możemy zostawić w spokoju.

Może tego nie wiesz, ale jeżeli chodzi o historię to nie da się nieczego udowodnić. Tym między innymi róznią się nauki humanistyczne od przyrodniczych.

KL 6. Dlatego jak Ojciec posłał Chrystusa, tak i On posłał Apostołów, których napełnił Duchem Świętym nie tylko po to, aby głosząc Ewangelię wszystkiemu stworzeniu, zwiastowali, że Syn Boży swoją śmiercią i zmartwychwstaniem wyrwał nas z mocy szatana i uwolnił od śmierci oraz przeniósł do królestwa Ojca, lecz także po to, aby ogłaszane dzieło zbawienia sprawowali przez Ofiarę i sakramenty, stanowiące ośrodek całego życia liturgicznego. I tak przez chrzest ludzie zostają wszczepieni w paschalne misterium Chrystusa: w Nim współumarli, współpogrzebani i współzmartwychwstali, otrzymują ducha przybrania za dzieci, "w którym wołamy: Abba, Ojcze!" (Rz 8,15), i tak stają się prawdziwymi czcicielami, jakich Ojciec szuka. Podobnie ilekroć pożywają wieczerzę Pańską, śmierć Pana zwiastują, aż On przybędzie. W sam przeto dzień Zesłania Ducha Świętego, kiedy Kościół ukazał się światu, "ci, którzy przyjęli mowę" Piotra, "zostali ochrzczeni". "I trwali w nauce Apostołów i uczestnictwie łamania chleba i w modlitwach... chwaląc Boga i zyskując łaskę u całego ludu" (Dz 2,41-42.47). Od tego czasu Kościół nigdy nie zaprzestawał zbierać się na odprawianie paschalnego misterium, czytając to, "co było o Nim we wszystkich pismach" (Łk 24, 27), sprawując Eucharystię, w której "uobecnia się zwycięstwo i triumf Jego śmierci", i równocześnie składając dzięki "Bogu za niewysłowiony dar" (2 Kor 9,15) w Chrystusie Jezusie, "dla uwielbienia Jego chwały" (Ef 1,12), przez moc Ducha Świętego.

KL 7. Dla urzeczywistnienia tak wielkiego dzieła Chrystus jest zawsze obecny w swoim Kościele, szczególnie w czynnościach liturgicznych. Jest obecny w ofierze Mszy świętej, czy to w osobie odprawiającego, gdyż "Ten sam, który kiedyś ofiarował się na krzyżu, obecnie ofiaruje się przez posługę kapłanów", czy też zwłaszcza pod postaciami eucharystycznymi. Obecny jest mocą swoją w sakramentach tak, że gdy ktoś chrzci, sam Chrystus chrzci. Jest obecny w swoim słowie, albowiem gdy w Kościele czyta się Pismo święte, wówczas On sam mówi. Jest obecny wreszcie, gdy Kościół modli się i śpiewa psalmy, gdyż On sam obiecał: "Gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam i ja jestem pośród nich" (Mt 18,20).
Rzeczywiście, w tak wielkim dziele, przez które Bóg otrzymuje doskonałą chwałę a ludzie uświęcenie, Chrystus zawsze przyłącza do siebie Kościół, swoją Oblubienicę umiłowaną, która wzywa swego Pana przez Niego oddaje cześć Ojcu wiecznemu.
Słusznie przeto uważa się liturgię za wykonywanie kapłańskiego urzędu Jezusa Chrystusa, w niej przez znaki widzialne wyraża się, i w sposób właściwy poszczególnym znakom i urzeczywistnienia uświęcenie człowieka, a mistyczne Ciało Jezusa Chrystusa, to jest Głowa ze swymi członkami, wykonuje całkowity kult publiczny.
Dlatego każdy obchód liturgiczny, jako dzieło Chrystusa - Kapłana i Jego Ciała, czyli Kościoła, jest czynnością w najwyższym stopniu świętą, a żadna inna czynność Kościoła nie dorównuje jej skuteczności z tego samego tytułu i w tym samym stopniu.
KL 41. Biskupa należy uważać za arcykapłana jego owczarni. Od niego bowiem w pewnym stopniu pochodzi i zależy chrześcijańskie życie jego wiernych.


KL 42. Ponieważ biskup w swoim Kościele nie może osobiście zawsze i wszędzie przewodniczyć całej owczarni, dlatego powinien koniecznie utworzyć grupy wiernych. Najważniejsze z nich to parafie, lokalnie zorganizowane pod przewodnictwem duszpasterza, zastępującego biskupa. One bowiem w pewien sposób przedstawiają widzialny Kościół ustanowiony na całej ziemi.
Dlatego w umysłach i praktyce wiernych oraz duchowieństwa należy pogłębić życie liturgiczne parafii i jego związek z biskupem, należy również do rozkwitu doprowadzić poczucie wspólnoty parafialnej, zwłaszcza w zbiorowym odprawianiu niedzielnych Mszy świętych.

KK 18. Chrystus Pan dla pasterzowania Ludowi Bożemu i ustawicznego ludu tego pomnażania ustanowił w Kościele swym rozmaite posługi święte, które mają na celu dobro całego Ciała. Wyposażeni bowiem we władzę świętą szafarze służą braciom swoim, aby wszyscy, którzy są z Ludu Bożego i dlatego cieszą się prawdziwie chrześcijańską godnością, zdążając w sposób wolny, a zarazem według przepisanego porządku do tego samego celu, osiągnęli zbawienie.
Obecny Sobór święty, idąc w ślady pierwszego Soboru Watykańskiego, zgodnie z nim poucza i oświadcza, że Jezus Chrystus, Pasterz wiekuisty, założył Kościół, posławszy Apostołów, tak jak sam został posłany przez Ojca (por. J 20,21), chciał też, aby ich następcy, mianowicie biskupi, byli w Kościele Jego pasterzami aż do skończenia świata. Żeby zaś episkopat był jedyny i niepodzielny, postawił nad innymi Apostołami świętego Piotra i w nim ustanowił trwałą i widzialną zasadę i fundament jedności i wspólnoty (communio). Tę naukę o ustanowieniu, wiecznej trwałości, znaczeniu i naturze świętego prymatu Biskupa Rzymskiego i o jego nieomylnym urzędzie nauczycielskim Sobór święty na nowo wszystkim wiernym do wierzenia podaje, a kontynuując rozpoczęte dzieło, postanawia wszem wobec przedstawić i ogłosić naukę o biskupach, następcach Apostołów, którzy wraz z następcą Piotra, Namiestnikiem Chrystusowym, i widzialną Głową całego Kościoła, zarządzają domem Boga żywego.