Tak- od kazdej zasady sa wyjątki- to taki banał, że az zęby bolą.

@Zagubiona

nie wiem czy zajrzałaś do linka którego ci dałam-więc najwaznijesze rzeczy stamtąd to:



Tam jest tez kontakt do powiernika- spróbuj, moze ta osoba udzieli się jeszcze konkretniejszych wskazówek albo powie cos mądrego:

powiernik_alateen@al-anon.org.pl

To co wytłuściłam- to mam wrażenie, ze na to powinnas szczególnie zwrócic uwagę...

teresse-sama jesteś banał..i wprowadzasz innych w kanał--no cóż ,chyba że jestem jedynym wyjątkiem,ale nie sądzę..przykro mi że jesteś współuzależnioną..i najwidoczniej zostaniesz nią do końca życia..ale to nie jest problem wszystkich zon,i córek alkoholika---dziewczyna boi się wyjść do ludzi,boi się podjąć wyzwanie..stawia siebie w pozycji ofiary..i dopóki sama nie załapie,że po prostu tchórzy..żadna organizacja jej nie pomoże..najwyżej ciut pogłaszcze

Sama sobie z tym nie poradze. To trwa już rok i nie jest lepiej. Spróbuje porozmawiac z tatem żeby zabrał mnie do psychiatry, chciałabym dostac leki i choc na chwile poczuc taki wewnetrzny spokoj. Mam w sobie taką chec życia, tak bardzo chce byc szzceśliwa. Jejku, boję się powiedziec tacie. Tylko co bedzie jak wykryją mi nerwice badz depresje, przeciez to są powazne choroby...

nie przesadzaj..z tym da się żyć ..najpierw sie dowiedz o co właściwie w tobie chodzi ..no widzisz..kolejna prośba do Pana Boga--Panie pokaż mi kim jestem,co jest we mnie chore i słabe

Tralala cierpcie wszyscy tak jak ja...smutne



Refresh- to juz powazne co opisujesz, jak nie uda się wizyta u psychiatry to zaczniesz się znieczulać na własna rękę...moze właśnie alkoholem, tak jak mama?

Jesli to u Ciebie wykryją to i tak pójdziesz na terapię...

To jest smutne, ale przestan liczyc na rodzinę. Byc moze tato pomoze, ale moze nie...juz raz nie pomógł...i co wtedy ?

Jak Ci nie wykryją nerwicy ani depresji, to Ci nie przepiszą leków .
Ale nie martw się, ja to miałem i wyszedłem z tego, więc da się. U mnie w domu alkoholikiem był ojciec.

Teresse-ja nie mam ani depresji..ani nerwicy..a alkoholika w domu też miałam,za alkoholika za mąż nie wyszłam.mój brat alkoholikiem nie jest..ani ja ciągotek nie mam dołki ma każdy..ojcu wybaczyłam ,co miałam do wybaczenia-naprawiamy wzajemne relacje---obyło się bez osób trzecich...wystarczył mi Bóg,i pogłębione z NIM relacje

Dobrze- to moze jestes silniejsza, mądrzejsza.

Ale czy to znaczy, ze inni, słabsi nie mają prawa do pomocy?

Bóg jest obecny we wszystkich programach opartych na 12 krokach-więc tez alateen.

Ja widzisz refresh ciągotki ma - bo juz chce leki by się znieczulić...

Przez tydzień nie miałam tych myśli i lęków. A teraz wszystko znowu powróciło, jest strasznie cięzko ;((

jasne że jest--bo tak ci wygodniej

refresh, idź najlepiej do psychologa.

Ech, refresh, rozumiem cię dobrze, wierzę że dasz sobie radę...

renata155,
jak możesz tak twierdzić że z tym ejst mi lepiej? To nieprawda.

bezpieczniej..bo to znasz..wiesz w co uciec..wiesz już jak marudzić(i komu)..zero własnej inicjatywy-zero kreatywności..zero odwagi

W moim życiu też miałam pewne kłopoty związane z ludźmi, szczególnie w szkole. Te problemy się ciągnęły i ciągnęły a co najlepsze powtarzały się ciągle te same schematy od przedszkola aż do liceum. W szkole często byłam odsuwana przez rówieśników a poza szkołą byłam towarzyska, lubiana i otwarta. I nie wiem dlaczego w takich miejscach jak szkoła nie mogłam być sobą. Teraz tego problemu nie ma, ale ja się bardzo często modliłam i przechodziłam różne fazy. Bywałam zbuntowana, nie ufałam ludziom, a za jakiś czas nabierałam nadziei na zmiany. Niektórzy ludzie bardzo mnie zranili, a ja się do dzisiaj zastanawiam i pytam Boga po co tyle przykrości mnie spotkało? Pytam już z ciekawości, bo czuję, że to dawno za mną. Niech mi ktoś udowodni , że zrobiłam mu coś złego - tak myślę o osobach , które były dla mnie okrutne.

Może spróbuję pisać konkretniej. W podstawówce chłopaki bardzo mnie poniżali i nie mogłam nic zrobić żeby zaraz mnie nie skomentowali albo wyśmiali, bardzo brałam do serca to wszystko, ale pomimo tego byłam dzielna. Śmiali się z mojego wyglądu, a byłam i jestem ładna. Oni wtedy umieli mi wmówić, że jest inaczej. Zaczęłam wierzyć że jak będe ładna to będę mogła żyć jak normalny człowiek, dlatego całą swoją uwagę skupiłam na wyglądzie. Później pomyślałam że mogę być najlepsza z nauki i dopięłam swego. Nigdy nie byłam nastawiona wrogo do innych, może tylko wewnętrznie, ale nie okazywałam innym niczego złego. Moje miłości były platoniczne, a ta pierwsza odrzucona. Teraz jako dorosła przyzwyczajam się do normalności. Tamten świat, ta cała szkoła, to dorastanie to sztuczny świat. To nie jest życie. Teraz spotykam wszędzie fantastycznych ludzi, a nawet ci którzy byli wobec mnie wrogo nastawieni, są już dzisiaj normalni, mogę z nimi pogadać i czuję się świetnie jak zawsze. Jednak z tyłu głowy jest jeszcze pamięć o tym wszystkim co było. Wiem, że się nie powtórzą takie sytuacje.
Obserwowałam całe życie fajne , popularne dziewczyny , teraz jestem taka i czuję się jakbym zaczynała żyć na nowo, tak jakbym musiała nauczyć się żyć w normalnych warunkach. Moje postrzeganie rzeczywistości było naprawdę bardzo skrzywione, staram się je teraz naprawić. Strach przed ponownym zranieniem znika , bo nic takiego mnie nie spotkało, co spotykało mnie dawniej. Ci którzy mnie dobrze znali zawsze mnie bardzo lubili, a ja ich. Ja miałam prawdziwych przyjaciół, ale też było wielu ludzi od razu z góry skreślających mnie. Piszę za bardzo chaotycznie ale chcę po raz kolejny to z siebie wyrzucić. Ostatnio modliłam się do Pana Boga, aby dowiedzieć się dlaczego tak moje życie wyglądało, czego ja się nauczyłam i przyszło mi do głowy, że nauczyłam się miłości , nie jestem pewna czy umiem kochać ludzi ale tak czuję. Miałam taki okres w życiu , ż bardzo zraniona zajęłam się nauką i odizolowałam się od rówieśników którzy byli dla mnie i dla siebie nawzajem okrutni. Lepiej się czułam wśród osób troszeczkę starszych, poza tym pochłonęły mnie moje zainteresowania, które rozwijałam, ale po pewnym czasie brak ludzi mi dokuczał i cierpiałam strasznie. Od pewnego momentu moim największym celem stały się relacje z ludźmi, to już jest zawsze najważniejsze. Kocham towarzystwo i nie jestem wcale introwertykiem tak jak kiedyś myślałam. Czegoś się na pewno nauczyłam. Staram się niekrzywdzić innych, a już dawno zauważyłam że jestem o wiele bardziej tolerancyjna i otwarta od niektórych osób które znam. One nie doznały takiego skrzywdzenia jak ja, i potrafią powiedzieć o kimś ale brzydal, a ja tak nie zrobię. Zawsze bronię. Każdy został kiedyś skrzywdzony i trzeba się z tym pogodzić. I wybaczyć. A strach minie.