specjalnie nie zależy mi na tem, aby jakiś plebejusz mi czapkował. Obraził się na fakty - jego sprawa. Szkoda, że mu nieco rozum odebrało, bo:

1. śp xiądz Michał Poradowski h. Sas nie miał żadnych związków organizacyjnych z FSSPX

2. x. Poradowski powołuje się na pismo watykańskie, a nie ecońskie. Zresztą związki Bugniniego z masonerją są powszechnie znane. Podobnie jak kara, jaką nałożył nań papież Montini wysyłając go na nucjusza w Iranie.

3. Nie wiem, jak korespondencja mająca miejsce w latach 64 - 67 ma mieć związek z doprowadzaniem do obrad Vat2 - cyli wydarzeniami przeszłymi, z lat 1958 - 1962

4. A co do Ducha Świętego - On na pewno był na Vat2. Tyle że - dogmatów sobór nie uchwalał, więc Jego asystencja nie jest konieczna zwykłemu magisterjum. No i nie mam zadnych wątpliwości, że to z Jego natchnienia tacy kardynałowie jak Ottaviani czy Wyszyński bronili Świętej Tradycji Apostolskiej.

W momencie uroczystego promulgowania Dekretu Unitatis redintegratio papież Paweł VI wypowiedział słowa mające zupełnie inną wymowę. Już na początku drugiej sesji Soboru, w bardzo doniosłym przemówieniu, stwierdził, że zbliżenie ekumeniczne stanowiło jeden z celów, dla których Sobór został zwołany1. Jeśli przywiązuje się należytą wagę do tej deklaracji, to wszystkie teksty Soboru należy odczytywać w perspektywie ekumenicznej. Kiedy na zakończenie trzeciej sesji Dekret o ekumenizmie został promulgowany wraz z Konstytucją dogmatyczną o Kościele, papież Paweł VI stwierdził, że Dekret wyjaśnia i uzupełnia Konstytucję o Kościele: «ea doctrina explicationibus completa in Schemate 'De Oecumenismo' comprehensis, [...]»2. Tak więc papież wskazał na ścisłe powiązanie — z punktu widzenia doniosłości teologicznej — Dekretu z Konstytucją o Kościele. I wreszcie, w przemówieniu wygłoszonym 8 grudnia 1965 r. na zakończenie Soboru, oświadczył — zgodnie z tym, co w przemówieniu inauguracyjnym powiedział Jan XXIII3 — że Sobór jako całość, a więc także Konstytucja dogmatyczna, ma charakter duszpasterski. Nie pozostawił przy tym wątpliwości, że charakter duszpasterski nie wyklucza ani nie relatywizuje wypowiedzi doktrynalnych, ale przeciwnie — wyrasta z nauczania Kościoła4.
(...)
Wynikają stąd istotne wnioski dla hermeneutyki tekstów soborowych. Tak jak nie wolno oddzielać Unitatis redintegratio od Lumen gentium i interpretować Dekretu w duchu relatywizmu dogmatycznego i indyferentyzmu, tak zgodnie z tą samą logiką Unitatis redintegratio wskazuje, w jakim kierunku powinna zmierzać interpretacja stwierdzeń zawartych w Lumen gentium, które pod wieloma względami mają charakter otwarty: a mianowicie w kierunku ekumenicznego otwarcia, które jest jednak teologicznie odpowiedzialne. Tak więc nie istnieje opozycja między charakterem doktrynalnie wiążącym z jednej strony a duszpasterskim czy dyscyplinarnym z drugiej. Zamiar pomniejszenia teologicznej rangi Dekretu o ekumenizmie byłby wyraźnie sprzeczny z ogólną intencją ekumeniczną Soboru Watykańskiego II.
(...)
Sobór pragnął w pełni zachować zasadę, wedle której tezy natury duszpasterskiej mają oparcie w zasadach dogmatycznych, a jednocześnie stosują te zasady w konkretnych sytuacjach historycznych. Zważywszy zaś, że sytuacje historyczne są na ogół skomplikowane, i w związku z tym ich ocena może się zmieniać w następstwie bardziej pogłębionych badań, wypowiedzi dotyczące wydarzeń historycznych, rzutujące także na sferę teologii, winny być rozumiane zgodnie z zasadami interpretacyjnymi obowiązującymi w teologii, tak aby zawarte w nich ewentualnie elementy doktrynalne nie straciły swej wartości.

p.s. poprzednio też nam nawrzucałeś, jak ci w prosty sposób dowiodłem, że z prawdą się mijasz, to "przepraszam" nie usłyszałem. Jedynie oświadczenie o sprostowaniu pomyłki. Niewiele jak na kogoś zarzucającego brak kultury ...

Powody zaistnienia takiej sytuacji dla Lefebvre'a tkwią, być może, w jego wychowaniu rodzinnym oraz w późniejszej formacji seminaryjnej. Pochodził mianowicie z rodziny o bardzo tradycyjnym katolicyzmie, żyjącej tęsknotą za odbudowaniem we Francji katolickiej monarchii. Z kolei w czasie studiów rzymskich był pod silnym urokiem rektora Kolegium, ks. Le Floche, jednego ze zwolenników "Action Francaise" (założony w 1898 r. przez H. Maurrasa ruch o charakterze głównie politycznym, skrajnie konserwatywny, dążący do utworzenia we Francji monarchii o silnej władzy i pozycji Kościoła jako narzędzia ładu oraz stabilizacji przede wszystkim, manipulowanego jednak politycznie, stąd zakazany dla katolików przez papieża Piusa XI w 1926 r.; ówczesne próby przeciwstawiania tegoż Papieża świętemu Piusowi X jakoby pierwszy faworyzował to, co drugi potępił, przypuszczalnie sprawiły, że swoje dzieło Lefebvre związał właśnie z Piusem X). W czasie swej biskupiej konsekracji Lefebvre określił rektora Le Floche jako "tego, który ukazał mu drogę prawdy". Osobowość Arcybiskupa kształtowała się wówczas w atmosferze walki. "Kościół czuł się osaczony przez antyklerykalne, antykościelne parlamenty, zagrożony desakralizacją życia, demokracją, wizją socjalizmu. Wszelkie przejawy liberalnego katolicyzmu były surowo tępione. Dla papieża Piusa X propozycja rozdziału Kościoła od państwa była nie do przyjęcia. Niebezpieczeństwo, zwane ogólnie modernizmem, zdawało się zagrażać samej misji Kościoła. Klimat oblężonej twierdzy [...] w takim klimacie wzrastał młody Lefebvre"
Być może, iż właśnie z tego okresu wywodzi się jego fanatyzm, który rzucił się w oczy goszczącemu parę dni w listopadzie 1974 r. w seminarium w Écône rektorowi Katolickiego Uniwersytetu w Louvain, Ks. Prof. Dr. Descamps: "Jest to człowiek bardzo sympatyczny. Mogę powiedzieć, że klasyczny obraz pobożnego kapłana i ojcowskiego biskupa. Lecz bez wątpienia temu wszystkiemu towarzyszy niewiarygodny fanatyzm, reagujący wprost alergicznie na jakiekolwiek ustępstwo".

Lefebvre był mocno zauroczony "Action Francaise". Autorytetem dla niego był wielki jej zwolennik kard. L. Billot S.J. Tymczasem akurat w czasie jego studiów, w połowie lat dwudziestych (w 1926 r.), Pius XI zakazał katolikom przynależności do tej organizacji, a wspomniany Kardynał za publiczną krytykę papieskiej decyzji musiał się rozstać z purpurą. I tu właśnie można się dopatrywać przynajmniej tego, co się określa jako "psychologiczne korzenie" sprawy Lefebvre'a(...)

Teraz - kilka słów o tym, co właściwie dzieje się obecnie w tym temacie na forum ...

Zaproponowałem rozmowy z lefebrystami będąc przekonany o tym, że lefebryści to osoby doskonale wykształcone - lecz "błądzące" przez nadmierne przywiązanie do trydenckiego rytu Mszy Św. i zupełnie niepotrzebnie widzące "zło" które dotyka obecnie Kościół w zmianach soborowych (głównie tych dotyczących Liturgii i ekumenizmu).
Wszelkie zarzuty lefebrystów podczas tej serii dyskusji (w kilku tematach) zostały sprostowane - tymczasem zarzuty próbuje się rozbudowywać dalej - często na podstawie bardzo wypaczonych faktów, popierając się sprytnie dobranymi materiałami (najczęściej - zupełnie wyrwanymi z kontekstu).

Na dodatek - wykorzystując dla swoich potrzeb działalnośc i postać arcybiskupa Lefebvre'a - unikacie nazwy "lefebryści" ...
Jak to rozumieć

Przykro mi, Crusaderze, ale to, co robicie - bardziej przypomina działalność destruktywnej sekty - niż członków KRK

To ja odbiję piłeczkę w podobnym guście: kiedy rok temu na ekrany naszych kin weszła "Pasja", pies z kulawą nogą nie lżył Mela Gibsona słowami "sekciarz", "odszczepieniec" które słyszałem tu względem siebie nie raz, nie dwa razy.

O ile mi wiadomo Mell Gibson jest wiernym Synem Kościoła Rzysko-katolickiego, co sam podkreślał lecz nie identyfikujesię z zwolennikami Lefebvra.