A kto powiedział że to nie jest problem ?
Nie jest nawet istotą to, czy się powstrzymają czy nie. Istotą jest to że niepotrzebnie narażają się na grzech, co już samo w sobie jest złe.
To pierwszy aspekta - nazwijmy go "moralnym".

Drugi jest "społeczny". Jest to po prostu złe świadectwo.

Acz przyznaję, że w zapale polemicznym posunąłem się tu za daleko.

Marku - możesz mi wytłumaczyć?
Co winni robić małżonkowie w okresie płodnym, gdy nie planuja dzieci? Sypiając w jednym łóżku również niepotrzebnie narażają na grzech? Czy raczej, aby uniknąć nawet pozoru zła winni sypiać w osobnych pokojach?
Nie zaczepiam.
Nie jestem zwolennikiem mieszkania razem przed ślubem.
Ale próbuję zrozumieć tę argumentację (o narażaniu się na grzech).

Jestem w związku z mężczyzną. Oboje jesteśmy po trzydziestce. Postanowiliśmy nie współżyć do ślubu. Ostatnio też trzymamy sie zasady, że nie nocujemy u siebie. Z tego powodu, że mieszkamy w dośc duzej odległosci od siebie czasami takie nocowanie było wygodne, zwlaszcza gdy następnego dnia planowaliśmy coś wspólnie zrobić. Doszliśmy jednak do wniosku , że chociaż spaliśmy w oddzielnych pokojach to jednak taka bliska obecność i noc sprzyja temu, że nasze pragnienie bliskości daje mocno znać o sobie, zwłaszcza mojemu mężczyźnie Poza tym on nie chciałby, żeby np. moi sąsiedzi myśleli, że współżyjemy skoro on u mnie nocuje. Powiem wam, że mnie wzruszyło to jego dbanie o to, co o mnie pomyślą inne osoby.
Konsekwencją takiej decyzji są większe wydatki na benzynę Ale mam nadzieję, że te koszty kiedyś nam się zwrócą

Galaktyka - jesteście wielcy!

Nie. Termin "ubezpłodnienie" pierwszy raz spotkałem na tym forum. Na kursie przedmałżeńskim, lekcjach religii poświęconych seksualności i w rozmowach z księżmi nie pojawił się nigdy.



Pozwolisz że uznam opinie spowiedników za bardziej wiarygodne niż Marka MRB, okej ?

Wątpię.
Po prostu nie pamiętasz - w programie jest wyraźnie m,owa o tym że akt seksualny był godny musi być potencjalnie płodny oraz stanowić zbliżający akt międzyosobowy.

Oczywiście.
Tyle że nie rozumiem po co mnie pytasz o zdanie i uzasadnienie, skoro chcesz skończyć takim tekstem (odnoszącym się zresztą jedynie do części spowiedników - no, ale mam nadzieję że w innych sprawach też ich tak słuchasz)

Zupełnie inna jest sytuacja małżonków, gdyż w małżeństwie istotą jest jedność a grzech jedynie zakłóceniem.
Myślę że post Galaktyki znakomicie tłumaczy sprawę.

Mamy dzisiaj dziwną modę na odwlekanie ślubu w nieskończoność. Galaktyko, czemu po prostu za niego nie wyjdziesz? Nie trzeba będzie się od niczego powstrzymywać.

Wiek inicjacji seksualnej podwyższył się w ciągu ostatniego stulecia nieznacznie, najwyżej o rok. Natomiast wiek zawarcia małżeństwa o 10 lat. Dlatego ludzie uprawiają seks przed ślubem.

Moim zdaniem aby zapobiec seksowi przedmałżeńskiemu nie powinniśmy propagować "wstrzymywania się", tylko właśnie małżeństwo.

Jeżeli to odwlekanie ślubu aż do śmierci ma mieć jakąś przyczynę, to są nią ogromne oczekiwania społeczne wobec małżonków. Uważa się dzisiaj, że małżeństwo powinno mieszkać we własnym domu, mąż powinien być w stanie utrzymać rodzinę, kobieta powinna zrezygnować z pracy, urodzić piątkę dzieci, do tego trzeba jeszcze wyprawić weselicho zadłużając się przy tym na 10 lat. Znajomi zaczynają bredzić o "utracie wolności". Rodzice płaczą, że dziecko ich opuszcza na zawsze. Każdy napotkany ksiąd ostrzega, że ślub to straszliwa odpowiedzialność.
W jakimś "rankingu stresu" wyczytałem, że ślub jest trzecią najbardziej stresującą sprawą, zaraz po śmierci kogoś bliskiego i zwolnieniu z pracy. Nic dziwnego, że ludzie wymiękają.

O wiele prościej jest ze sobą "chodzić". To "chodzenie" chłopaka z dziewczyną ma dla ludzi coraz większe znaczenie emocjonalne. Sama galaktyka określiła to, że jest "w związku". Kiedyś "chodzenie" nie było żadnym związkiem, było znacznie bardziej nieformalne. Ale ponieważ prawdziwy ślub jest dzisiaj dla ludzi za trudny, to nadają coraz większe znaczenie "chodzeniu".
Stało się to obecnie pełnoprawnym małżeństwem naturalnym. Ludzie miewają nawet ze sobą dzieci, rodziców swojego partnera nazywają teściami itd. To jest prawdziwe małżeństwo, tylko bez całej kulturalnej otoczki i bez błogosławieństwa sakramentalnego.

Kiedyś ludzie nie bali się ślubu aż tak bardzo. Moja babcia mówiła, że jeżeli narzeczeni są ze sobą 6 miesięcy, to już jest to za długo. Kiedyś ludziom wystarczało pół roku, żeby podjąć decyzję o ślubie, dzisiaj to jest co najmniej kilka lat.

Nie będzie się dało zapobiec powszechnemu seksowi przedmałżeńskiemu, jeżeli nie zmienimy całej naszej kultury. A to jest możliwe. Jeżeli hippisi i mass-media zmienili kulturę w latach '60 ubiegłego wieku, to nie ma żadnego powodu, żeby chrześcijaństwo nie mogło jej zmienić we właściwą stronę.
Uważam, że księża powinni zacząć propagować nową kulturę małżeństwa, w której ślub nie jest aż taką wielką hecą, jak dzisiaj. Na poziomie międzyludzkim małżeństwo to nie jest wiele więcej, niż bycie "chłopakiem i dziewczyną".
(Tak na marginesie: wyrazy "mąż" i "żona" oznaczały kiedyś po prostu mężczyznę i kobietę. Ludzie mówili na swoich małżonków: "mój chłopak", "moja dziewczyna", tak jak dzisiaj.)

Powymądrzałem się trochę, a sam nie mam żony i być może nie będę miał .

Galaktyka pisze o postrzeganiu sprawy przed ślubem - ja raczej o sytuacji po.
Wiadomym jest (i wielokrotnie przypominanym na tym forum) jest nakaz o unikaniu pozorów zła oraz pokus. W tym duchu dziwnym byłoby postrzeganie grzechu jedynie jako zakłócenia. Przecież również o czasie przed ślubem można powiedzieć, że jego istotą jest wzajemne poznanie a przespanie się ze sobą (czyli włączenie do procesu poznawczego łóżka) jest jedynie zakłóceniem.
Czy można tak na to patrzeć?

A ja mam i pod Twoim postem bym się podpisał .

Gwoli wyjaśnienia. Nie chodzimy ze sobą latami. Znamy sie 1,5 roku.

Pewnie że można.
ALe zgubiłem się trochę : do czego zmierzasz ?


@eskimeaux
W zasadzie się zgadzam. Jednak... małżeństwo jest dla szaleńców.
Poważnie.
Ja dopiero po kilku latach skapowałem się jakie mam szczęście.
Dlatego długie narzeczeństwo ma swoje dobre strony. I kiedyś było co najmniej 2-letnie.

Mogę się pod tym podpisać obiema rękami

I ile jeszcze chcecie czekać?

Próbuję zrozumieć podwójną miarę.
Mieszkanie razem jest złe, bo (m.in.) może być pokusą do grzechu. Aby tego uniknąć nie mieszkamy razem przed ślubem - nawet jeżeli przyczyny ekonomiczne za tym przemawiają a jesteśmy pewni wytrzymania w czystości. Konsekwencją zamieszkania razem bywa poważna - odsunięcie od sakramentów.
Spanie razem w okresie płodnym nie jest złe (gdy nie planujemy, of course), chociaż jest pokusą do grzechu (niegodziwego współżycia) a ewentualny upadek traktowany jest jedynie jako "zakłócenie".
Jest tu konsekwencja?