Też chciałam napisać, że decyzją, ale zaczęłam się nad tym głębiej zastanawiać.. I ja osobiście nie potrafię o sobie powiedzieć, że moja miłość jest decyzją i że potrafię taką decyzję podjąć, bez czegoś jeszcze poza chęcią jej podjęcia..

Zajrzałam do Wikipedii:
„Miłość jest dowolną ilością emocji i doświadczeń zachodzących z powodu silnej więzi. Słowo miłość może odnosić się do wielu różnorodnych uczuć, stanów i postaw, poczynając od ogólnego zadowolenia, a kończąc na silnej więzi międzyludzkiej. Rozmaitość użyć i znaczeń, połączona z zawiłością opisywanych przez nią uczuć, powoduje, że miłość jest niespotykanie trudna do zdefiniowania, nawet w porównaniu do innych stanów emocjonalnych.”

„Agape (gr., łac. Caritas) - to typ miłości bezinteresownej, opierającej się na altruizmie i duchowej więzi, często motywowanej religijnie.”

„Postawa - uzewnętrzniona przez jednostkę, wyuczona skłonność (akt woli przejawiający się w czynach) do reagowania w społecznie określony sposób, szczególnie przez podejmowanie określonych działań w odpowiedzi na oczekiwania społeczne.”

Z tego wynika, że miłość jednak chyba jest uczuciem, przynajmniej częściowo?
A może to jest tak, że (w przypadku wiary) określona postawa, zgodna z zasadami wiary, sprawia że powstaje duchowa więź (= miłość) z Bogiem, i ta więź ma dalszy wpływ na postawę danej osoby?
Inaczej mówiąc, zgodziłabym się, że miłość wypływa z wiary i poznania Boga ale że jest decyzją to jednak nie, przynajmniej nie decyzją człowieka. Jest czymś co przychodzi z zewnątrz, nie aktem własnej woli. Kiedy człowiek szuka Boga i dąży do Jego poznania, Bóg odpowiada, obdarzając go między innymi udziałem w swojej miłości? I to jest tak wspaniała „dowolna ilość emocji i doświadczeń”, że wywiera ogromny i bardzo pozytywny wpływ na jego stan emocjonalny i postawę? Mnie się wydaje, że to jest takie malutkie perpetuum mobile: postawa rodzi miłość = uczucie a miłość postawę.
Albo możemy pozostać przy tym, że „miłość jest niespotykanie trudna do zdefiniowania” i niech ją sobie każdy rozumie jak chce, byle by zachował właściwą postawę. Lub raczej starał się zachować, bo w praktyce to się różnie udaje.
Nie neguję znaczenia rozumu ale jednak najmocniej przemawia do mnie to:
„Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym.”
Jest rozdział na wiedzę, wiarę i miłość i jednak najważniejsza jest ta miłość - wg św. Pawła. Oczywiście bez odpowiedniej postawy miłość nie miałaby żadnej wartości, więc pewnie św. Paweł miał na myśli i uczucie i postawę?

Nam tydzień temu na naukach przedmałżeńskich zakonnik opowiadał, że go niemalże szlag trafia, jak słyszy, że miłość to uczucie, a uczucia nie można ślubować na całe życie.

No ale jakas pozytywna sklonnosc, przynajmnie w milosci malzenskiej jest chyba pozadana?
Bo przeciez trudno oczekiwac zjednoczenia cielesnego z kims, od kogo nas odrzuca, nawet jezeli probujemy sila woli starac sie czynic dla niego dobre rzeczy?

Oczywiscie, ze na uczuciach nie nalezy sie zatrzymac, ale bez uczuc u podstawy pozytywnych nie wyobrazam sobie malzenstwa.

od uczuć zacząć się musi-innej drogi raczej nie ma

Dlaczego miłości – uczucia nie można ślubować na całe życie? Znałam co najmniej dwa małżeństwa, w których miłość przetrwała dosłownie do grobowej deski. Po drodze były ciężkie choroby i inne nieszczęścia a po tych ludziach do końca było widać autentyczną miłość, widać ją było po sposobie w jaki się do siebie odnosili, jak opowiadali o swoich współmałżonkach osobom trzecim. A jak Fogg śpiewał: „spostrzegłem dzisiaj miła pierwszy siwy włos na twojej skroni” i to był przebój, chyba nie bez powodu? To rzadkość ale się zdarza. Dodam, że oba te małżeństwa to byli głęboko wierzący, praktykujący katolicy. A miłość–uczucie do dzieci – przecież u normalnych rodziców trwa całe życie?
Dziwny zakonnik.
Chyba zeszłyśmy z tematu.
Słucham Radia Plus Warszawa i właśnie przed chwilą była mowa o tym, jak bardzo słabą i ułomną istotą jest człowiek, że to właśnie po stronie Boga leży działanie, że to Bóg przemienia jego życie, obdarza łaskami. Trzeba żyć z Panem Bogiem i wszystko jest możliwe.
Bardzo lubię to radio i martwi mnie zmiana ramówki, tzn. ogromne zmniejszenie ilości audycji religijnych.

Miłość ślubujesz do grobowej deski - ale jako postawę, decyzję.
Uczucia nie możesz, bo nie zawsze jest to od Ciebie zależne - np. mąż Cię zdradzi, będzie pił, bił itd. - i weź miej do niego takie same uczucia jak przedtem. Nie jest od Ciebie zależne to co, czujesz.. A raczej nie musi być - bo może są osoby potrafiące to kontrolować (ja nie potrafię).
Natomiast postawa, decyzja - owszem - zależą od Ciebie i da się je obiecywać/ślubować na zawsze.

Tak, masz całkowitą rację. Z tym, że (odkrywając trochę Amerykę) przez ślubowanie takiej postawy można zdaje się rozumieć również i to, że postanawiają dbać, pielęgnować, zabiegać o tę miłość-uczucie, trzymając się zasad wiary chrześcijańskiej. Jeśli oboje w tym postanowieniu wytrwają, wtedy z Bożą pomocą jest duża szansa, że to piękne uczucie, które ich połączyło, przetrwa całe życie? Słowo daję, że znałam takie małżeństwa. Byłam na 50 rocznicy ślubu jednego z nich, oni naprawdę byli w sobie do końca zakochani. Różne rzeczy im się w życiu nie udały ale miłość jako uczucie bardzo. Widocznie uważnie słuchali nauk przedmałżeńskich, co i Tobie polecam jak najbardziej. Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia, Szarotko, mam nadzieję, że jakoś Ci się uda dogadać z Kościołem.

Są dwa rodzaje "uczucia miłości", które można nazwać zakochaniem i przywiązaniem. To drugie naturalnie następuje po pierwszym, o ile się mu nie przeszkodzi.

Jesteś w stanie obiecać dozgonność któregokolwiek z nich (zakochania jednak nie łączyłabym z miłością)?
Ja nie jestem.

Poza tym chyba OT robimy.

Tak, przywiązanie jest dozgonne, o ile się mu nie przeszkodzi. A jak zniknie, to można je w sobie na nowo wyrobić, zajmuje to około roku.

Nie - jest on ojcem Zakonu Najświętszego Odkupiciela (redemptorystą).Bo wołu nie jest odpowiednio zachęcane od małego
(i nie musi nigdzie dodatkowo chodzić).Ci to nie grozi - bądź spokojna.Chodzi o to, że powinnaś wyznawać wiarę, która według ciebie jest Prawdą,
a do poznania prawdy potrzeba jednak trochę rozumu.Jak już ci to inni wytłumaczyli - uczucia mogą być zmienne.

A poza wymienioną grupą "sąsiadek" jakie są jeszcze inne. Ja mam takie:
- ksiądz udzielający mi ślubu po przekazaniu ofiary (zanzaczam niemałej) prosi aby poszukać jeszcze jakiś drobnych monet (znalazłem ok 3,5 zł). Rozumiem, że probosz tez z czegos musi żyć i nigdy nie bylem przeciwny ofiarom, ale to juz chyba lekka przesada.
- niedawno zmarl jeden ksiadz z przedawkowania sterydow, no coz, posluga kaplanska wymaga zapewne sporo sily fizycznej
- sprawa odzyskywania majatkow koscielnych, nie bede rozwijal watku, jak ktos chce to sobie gdzies doczyta, ja znam sprawe troche od srodka (zenujace)
- proces stwierdzenia niewaznosci malzenstwa: wg oficjalnych paragrafow wydanych przez kosciul sprawy w 1 istancji powinny trwa rok ma 1,5 w ii pol roku. Przeszedlem i istancje - 3 lata (ponaglalem wielokrotnie bo byloby dluzej), II instancja zapowiedziala sie min 1,5 roku. Wniosek: po co pisac slowa ktore w praktyce okazuja sie klamstwem
- wszyscy pamietaja zapewne ostatnia powodz, w parafii byla zbiorka darow m.i odziezy, przywiozlem ok 200 kg nowej odziezy (po likwidacji), dla ksiedza byl to problem bo kto to wniesie (wnosilismy to sami z zona na 2 pietro na probostwie), ksiadz nie mogl sie przemaczyc bo na basen sie spieszyl. Po za tym poinformowal nas, ze jak cos zostanie musimy to odebrac bo on nie bedzie placil za wywoz smieci (juz wiecej nic nie przywieziemy, na pewno na nic organizowanego przez KK)
- sad biskupi - jednym slowem traktowanie ludzi jak smieci, jesli ktos planuje z nimi kntakt zdecydowanie odradzam, szkoda pieniedzy, sprawy ciagna sie latami, na koncu i tak wmowia wam ze zeznania wasze czy swiadkow nie maja znaczenia
Historie kosciola przez okres prawie 2000 lat powine, kazdy zna i wie czy bylo tak idealnie i tylko male incydenty "sasiadek" zaklócaly spokoj.
To takie moje przyklady z zycia, oczywiscie slowa w TV, radio, czy na kazaniu brzmia bardzo porywajaco i wiekszosc ludzi na tym konczy kontakt z kosciolem (+ ewentualnie koleda), oczy twieraja sie dopiero jak wejdzie sie glebiej w te struktury, albo czlowiek czegos potrzebuje (raczej nie ma na co liczyc).
Zreszta chyba wiecej osob ma podobne doswiadczenia.
Pozdrawiam wszystkich, zarowno zwolenniow i przeciwnikow KK, bo tak naprawde w kazdej grupie sa naprawde wartosciowi ludzie i nie ma tu znaczenia czy ktos jest katolikiem czy nie, ale jakim sie jest czlowiekiem i czy potrafi sie dostrzec na swojej drodze tez druga osobe

Nawet jeśli rodziny i katecheci zachęcają dzieci do religii od małego, mają przeciwko sobie bardzo intensywne zniechęcanie ich do wiary przez otoczenie, większość mediów, rówieśników. Oferuje się dzieciom bardzo kuszące atrakcje, mniej czy bardziej moralne, jednocześnie krytykując i ośmieszając wiarę i Kościół – zwłaszcza nastolatki w okresie buntu chłoną to jak gąbka. Myślę, że tu leży główna przyczyna osłabienia wiary wśród młodzieży i nie tylko.

Nie neguję znaczenia rozumu i wiem, że Pismo Święte docenia wagę mądrości ale z uporem powtórzę cytat „Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym.” A podstawową zasadą chrześcijaństwa są Przykazania Miłości. Oczywiście to może być argument tylko wtedy jeśli przyjmiemy, że miłość chociaż częściowo jest uczuciem.
Uczucia mogą być zmienne ale nie muszą. Są ludzie bardzo stali w uczuciach, dzięki temu, że o te uczucia dbają, pielęgnują je, tzw. wierzący praktykujący. Uczucia należą do tych spraw, które bez pielęgnacji giną.
Wiara jest darem, łaską. Może jedni otrzymują ją w postaci przesłanek rozumowych, inni w formie uczuć, jeszcze inni jako połączenie jednego i drugiego? Przecież rozum i uczucia nie muszą się nawzajem wykluczać, istnieje coś takiego jak mądra miłość. Nie wydaje mi się rzeczą właściwą dyktowanie Panu Bogu jak ma przemawiać do ludzi.
Ucieszyło mnie zapewnienie, że mnie z Kościoła nie wymiotą. No proszę, jaki ten Kościół jest tolerancyjny.

Są też ludzie wierzący bo praktykujący - kiedy praktyka utyka, wiara na tym traci.Więc może warto zainwestować w coś, co nie wymaga tyle zależności od siebie samego (od własnych uczuć)?Prawdopodobnie tak właśnie jest.Ale mogą - wtedy trzeba wybierać - czym się wtedy kierować?Istnieje też "ślepa miłość" lub "miłość na dobre - niekoniecznie na złe".I wcale nie mam zamiaru.No jest.