Twoje prawo. Ale w chrześcijaństwie za wzór stawiany jest św Paweł, który zmienił konkretne poglądy o 180 stopni. Albo św. Augustyn. Generalnie nie jest zalecane uparte trwanie w grzechu.

Mylić się jest rzeczą ludzką, trwać w błędzie - diabelską

Pozdrawiam
Wiemy wszyscy ze zawsze w wiekszym lub mniejszym srodowisku znajdzie sie ktos o slabosciach i nie potrafi sie zachowac odpowiednio, i popelnil przewinienie czy przestepstwo i to jest zle , tymi sprawami majä sie zajäc odpowiednie sluzby i organa , oraz nie nalezy tego tolerowac.
Chcialbym aby nie wszystkich ksiezy potepiano , zreszto w srodowisku wladzy na wysokich stanowiskach znalesc mozna gorsze przypatki , cpunöw , pijaczköw itd:
I nie tylko tam, woköl nas ile zla , a ile zla sami czynimi?
Nalezy kosciolowi , ksiezä , papierzowi oddac hold i szacunek za odage i pomoc w odzyskaniu wolnosci i czesciowym pokonaniu komuny.
Prosze sobie przypomniec jak Walesa otaczal sie ksiezami ,ks Jankowski , ks Popieluszko zamordowany przez komunistöw itd.
Obecnie jest tagze nie lepiej , europa wydala walke religi i wierze chrzescijanskiej , BOGU.
w Polsce SLD idzie z haslami przeciw kosciolowi i ksiezä ,
Dziekujmy Bogu ze mamy odwaznych ksiezy i wspierajmy ich, bo bez religi i wiary zapanuje chaos i zatracenie wartosci ludzkiej.

Nie tylko SLD (i nie tylko Palikot).
Wspierajmy tych, którzy są warci wspierania przez głoszone przez siebie wartości,
a nie dlatego że są księżmi.
Chyba że uważasz inaczej?Aż tak źle wróżysz Polsce?

Odważny ksiądz to oddaje zycie za brata, jak ks. Popiełuszko, o. M.Kolbe....a nie pozwala sobie przewodzić tłumowi, który złorzeczy, życzy komuś śmierci.
Po raz kolejny proponuję zapoznac się z postacią autentycznie odważnego kapłana - ks Tadeusza Fedorowicza, biografia: "Drogi Opatrzności".

Walka z Kosciołem Chrystusowym trwa od 20 wieków i było to zapowiedziane przez Pana.

Po sekcji zwłok "obrońcy krzyża": nie doznał żadnego urazu:

Dyskusja nt.odważnych księży wygląda na przygasłą, a niesłusznie. Ich czas nie zakończył się wraz ze śmiercią kapłanów, którzy za odwagę płacili życiem w latach 80-tych. Śledziłam dyskusję na tym forum, lecz powstrzymywałam się od zabierania głosu sądząc, że w dobie –jakby na to nie patrzeć – pluralizmu, demokracji i tolerancji – będzie powiedziane to, co widać gołym okiem i że nie trzeba się z tego wycofywać. Pomyliłam się. Znowu. Oto po 20-tu latach od nastania epoki szczęścia i wolności znowu okazuje się, że do upomnienia się o prawdę i o szacunek dla praw bożych potrzeba męstwa i determinacji. I nawet jeśli wolno sobie podyskutować, tak jak na tym forum, to niepisane reguły gry i tak na końcu zmuszą nas do niekończących się ustępstw: pierwszego, drugiego, setnego, a żadne nie będzie ostatnie. I będzie to trwało tak długo, aż z tego, o co mi chodziło, nie pozostanie nic, dokładnie nic. A teraz ad rem, żeby było wiadomo, co mnie wzburzyło: 1). Oskarżanie księdza Małkowskiego o awanturnictwo i bezpodstawne pomówienia ; on mówi to, co wielu chciałoby powiedzieć, tylko nikt nie ma zamiaru ich słuchać. 2). Opowiadanie głodnych kawałków o braku dowodów i domniemaniu niewinności; tego, tak czarno na białym, nie ustalono nawet w sprawie Katynia, więc chyba chodzi o to, żebyśmy się nie doczekali. 3). Wytykanie księdzu nieposłuszeństwa względem hierarchów i oskarżanie go o łamanie dyscypliny wewnątrzkościelnej; za to akurat jestem mu głęboko wdzięczna, bo dzięki temu, iż ksiądz Małkowski postępuje zgodnie z własnym sumieniem, a nie sumieniem niektórych dostojników Kościoła, łatwiej jest mi znieść nijakość i bylejakość biskupów, oczywiście tych, których upodobały sobie wpływowe media. W tym miejscu chcę zaznaczyć, że oczywiście jest wielu biskupów, którzy mają mi wiele dopowiedzenia, tylko, że za nimi nie chodzą dziennikarze i nie podstawiają im „sitka . 4). Fałsz i obłuda niektórych użytych w dyskusji argumentów. W sytuacji, gdy nawet małe dzieci nie mają już wiele złudzeń co do tego, w jakim kierunku dryfuje Polska, świat, Kościół i ludzkość w ogólności, gdy gołym okiem widać, że nic nie jest tym, czym być powinno (prawo, sądy, prokuratura, urzędy, szkoły itd. – można sobie dopisywać) – więc w takiej sytuacji niektórzy uczestnicy forum wciskają mi kit, że tu musi zadziałać prawo, że odpowiednie organa wszystko dla mnie wyjaśnią . Kochani, to już lepiej od razu mi powiedzcie: twoje niedoczekanie, głupia babo. 5). Używanie do klajstrowania rzeczywistości szpachli przyrządzonej ze skądinąd słusznych zasad osłuszeństwa, pokory, wyższych racji, zasad prawa itd .( proszę sobie dopisać ). Tak, proszę państwa, tylko że to wszystko już nie działa, bo świat się nam rozsypał, i śliną go nie skleimy. Ktoś musi krzyczeć, bo zrobiło się strasznie, i niech krzyczą ci którzy jeszcze mają odwagę.

A mnie się wydaje, że w obecnym czasie, odwaga księży polega na obronie fundamentów naszej wiary przed ludźmi, którzy chcieliby, dla własnej wygody, zmodyfikować pewne zasady, a może i nawet przykazania.
Inny wymiar tej odwagi to jakby przeciwieństwo tej pierwszej, czyli wprowadzanie nowych metod nauczania, innego spojrzenia na wiarę (coś w stylu JPII).

Dużo łatwiej było stanąć na ambonie i wskazać wroga społeczeństwa i wiary. Te czasy minęły i przyszło zmagać się z własnymi słabościami (pedofilia, współpraca z SB), walczyć o spójność stanowisk hierarchów i akceptację wiernych oraz o ogólny wizerunek i dobre imię Kościoła. Wcześniej była partia i my wierzący. Teraz jesteśmy my wierzący i oni anachroniczni biskupi. Oczywiście uogólniam, ale przed ambitnymi księżmi dużo pracy i wiele wyzwań. Ogólnie-trudne czasy,trudniejsze niż PRL.

Oleksa57,
dziękuję Ci za odważny i poważny głos w dyskusji.
Czasy dla księży są poważne, bo forma Kościoła się chwieje. Kościół w formie dotychczasowej jest postrzegany jako anachroniczny, nie przystający do współczesności. Miedzy innymi dlatego, głos lefebvrystów nie jest odbierany jako głos dominujący w Kościele, lecz jako jego margines. Reformy posoborowe w Kościele, dla wielu są zbyt mało radykalne. Ksiądz musi umieć się zmieścić ze swoją misją kapłańską pomiędzy młotem modernizmu a kowadłem konserwatyzmu w Kościele.

I jeszcze ma być do tego uczciwy, etyczny i nie mieć ze sobą problemów, które mógłby nieść na przykład celibat.

Kiedy przeciwko księdzu występuje jego własny biskup, sytuacja staje się jeszcze bardziej dramatyczna. Szczególnie, gdy ksiądz wie o sprawach biskupa, o których dla tzw. dobra Kościoła, czyli braku zgorszenia publicznego, godziwie jest nie rozgłaszać. I w takiej sytuacji na ołtarzu Kościoła składa się nie tyle swoją śmierć, jak ksiądz Popiełuszko, ile swoje życie, jak ksiądz Małkowski ...

Oleksa, dziękuję Ci za ten głos. Potrzebny tu był.

Najlepiej niech każdy duchowny kieruje się swoim sumieniem, po co mu Ewangelia.
Bez zastanowienia wiadomo do czego to doprowadzi.
Benedykt XVI zdefniował, że Kosciół nie niszczą wrogowie zewnętrzni, ale grzechy dychownych....
Łamanie ślubu posłuszeństwa przez duchownych daje przyzwolenie wszystkim wiernym do odrzucania duchownych....

Bo Kościół nie ma pomysłu na to jak skutecznie zmierzyć się z obecną rzeczywistością i mówić jednym głosem. Niby są jakieś zasady ale często wynikające zx nich obowiązki pochodzą co najmniej ze średniowiecza więc nic dziwnego że część Księży nawet jak je głosi to z wewnętrznym rozdarciem. A przecież choćby dekalog jest spoko. Chyba by potrzeba jakiegoś Soboru nowego który by to wszystko złożył do kupy. Zasady się nie zmieniły i nie powinny zmienić ale wynikające z nich wymagania jak najbardziej. Inaczej może przyjść moment że wszystko się rozsypie.

Czyżbyś uważała, że Ewangelia prowadzi do łamania sumień?

No, no no ...
A poza tym, od kiedy to Ewangelia nakazuje ślepe posłuszeństwo przełożonym?



Bardzo te słowa są odkrywcze. Kościół od ponad 2 tysięcy lat jest w rozdarciu pomiędzy Dekalogiem i Przykazaniami Miłości. Widać to bardzo wyraźnie także na tym forum z wypowiedzi wielu. Ośmielę się jednak powiedzieć, że to rozdarcie próbował załatać Sobór Watykański II, tylko ludzie Kościoła, nie zaakceptowali w pełni Przykazań Miłości zawartych w dokumentach soborowych. Stąd to całe zamieszanie...
Głową Kościoła Katolickiego jest Jezus Chrystus. Jeśli uzna On, że trzeba tę formę rozsypać, to tak się stanie. A na gruzach rozsypanej starej formy Kościoła wyrośnie jej nowa forma, Kościół Chrystusowy działający w sercach ludzi ...

Od kiedy duchowni przystają na traktowanie krzyża jako substytutu pomnika.....

Oleksa57 miała awarię - za chwilę ciąg dalszy:)

mały kwiatku, dziękuję za Twoją życzliwą odpowiedż; po cichu liczyłam, że właśnie Ty postarasz się mnie zrozumieć. Jestem gotowa zgodzić się z Twoją oceną sytuacji, w jakiej znalazł się Kościół, jednakże pod warunkiem, że wcześniej wszystkie elementy puzzli, które tę sytuację tworzą, zostaną umieszczone na właściwym miejscu.



1). Czy na pewno? 2). Dobrze powiedziałeś, że "jest postrzegany", to sformułowanie lokalizuje przyczyny tego stanu rzeczy bardziej na zewnątrz niż wewnątrz Kościoła. 3). Czy zamiarem Chrystusa było, by Kościół się wszystkim podobał? 4). A jeśli by już (pytanie hipotetyczne)wszystkich zadowolił, to czy jeszcze byłby sobą?
Moje pytania płyną z natrętnego przeczucia, że Kościół został wmanipulowany w beznadziejną grę polegającą na próbach przypodobania się tym, których i tak nie pozyska, za cenę podeptania tych, którzy są mu wierni.



A może nie "głos dominujący" ani nie "margines", tylko "wszyscy do wioseł, bo nadciąga sztorm"?Decyzja Benedykta XVI w sprawie lefebrystów mogłaby oznaczać właśnie taką intuicję.



Truizmów nie chcę przytaczać, a na poważne rozważenie tego problemu ramy pojedynczej wypowiedzi wydają się zbyt wąskie, jednak zaryzykuję:może to właśnie do tego problemu Kościół powinien użyć całej swej powagi i autorytetu?Odważyć się powiedzieć, gdzie jest granica ustępstw i rozwadniania? Bo jak na razie siła autorytetu Kościoła wyładowuje się na Bogu ducha winnych księżach, którzy tym tylko zawinili, że występują czasem w obronie tych, co sami na swoją obronę nic już nie powiedzą, bo są zabici, zakneblowani, lub zwyczajnie za mali.




Dodajmy do tego sponiewieranie dobrego imienia takiego księdza, przed czym nie może się obronić, bo tu też działa prawo silniejszego...



Manipulacja. Ta wypowiedż Benedykta XVI dotyczyła skandalu związanego z ujawnieniem pedofilii wśród duchownych. Jeśli chcesz coś więcej o grzechach osób duchownych niszczących Kościół, to sięgnij do wizji księdza Bosco, do uznanych przez Kościół objawień maryjnych itp.




A Ty, jak się domyślam, oczywiście wiesz, którym ze swoich przełożonych księża powinni być posłuszni, a którym nie-mamy przecież bardziej i mniej słusznych biskupów.



Według mnie zasady obowiązujące w Kościele nie pochodzą ze średniowiecza, tylko są wyprowadzone z Ewangelii. Również księża, których znam, mówią z przekonaniem i nie są wewnętrznie rozdarci. Poczyniłeś ciekawe obserwacje i może podaj przykłady. Co się zaś tyczy
tego rozsypania, to -czekasz na nie, czy się go obawiasz?