Na jakiej podstawie wierzycie w Boga?

Na podstawie refleksji.

A jak wyglądała ta Twoja refleksja ?

na podstawie Jego obecności w moim zyciu

Nie "jednej" refleksji, tylko refleksji ogólnie.

A gdyby nie było tej obecności (jak to tutaj opisała forumowiczka),
to nadal/mimo tego byś wierzyła?

A w czym konkretnie dostrzegasz tę obecność?

.
A czy możesz napisać coś więcej na ten temat?

Elbrus..miałam świadomość istnienia Boga...tak samo jak podana przez ciebie autorka-wiec choć była to wiara..bardziej poprzez "mam nadzieję że Jesteś"..a nie "WIEM,że jesteś"...to nadal jest wiara.
apriori..obawiam się że nie mogę tego opisać..ponieważ uznasz ze jest to wyłącznie bazowanie na uczuciu i przypadkach..ja myślę ,że ON teraz jest obecny tak tylko dla mnie samej..dla wzrostu mojej wiary...to nic,czym mogłabym obdzielić innych..wiec raczej nie napisze nic

Jak pewnie zauważasz, mam już sporo postów na tym forum i część z nich była tej refleksji (czy tym refleksjom) poświęcona. Jeśli natomiast nie chce ci się szukać i czytać, to zadaj konkretne pytanie.

Czy wiara to ma być bazowanie na uczuciach? Przecież uczucia się zmieniają.I co? Jednego dnia mam ochotę wierzyć to sobie wierzę, a następnego nie mam ochoty to nie wierzę?

Masz konkret: Podaj mi choć jeden, niepodważalny argument świadczący o istnieniu jakiegokolwiek boga.

To raczej nie wiąże się z chceniem/ochotą a postanowieniem.
Może mi się nie chcieć czegoś zrobić, ale wiem, że muszę/powinienem.
Podobnie może być z wiarą.
Wiem że wiara jest dobra, mogę czuć w pewnych chwilach obecność Boga,
ale to nie jest tak, że jak tej obecności nie czuję, to nie chce mi się wierzyć,
tylko nie czuję się tak pewnie jak wcześniej,
no bo jak wiem, że "za niewiarę jest piekło",
to nie pozwalam sobie na zwątpienie i chwilowe apostazje,
a co najwyżej można powiedzieć o kryzysach, które
są skierowane w stronę odzyskania tej pewności wynikającej z obecności Boga.
Refleksje nie muszą wiązać się z niepodważalnymi dowodami
(jako niewierzący - jak sądzę - powinieneś to wiedzieć).

Jeżeli o mnie chodzi, to jest raczej przeciwnie - gdybym bazował tylko na uczuciach, byłbym prawdopodobnie ateistą. I szczerze mówiąc nie uważam się za jakiś szczególny wyjątek.



A takie właśnie są twoje doświadczenia z uczuciami?



Niepodważalny dla kogo?

Skoro "niepodważalny", to dla każdego, nie tylko subiektywnie dla Ciebie.

"Nie muszą", ale przecież mogą.

To było retoryczne.

Więc, moim zdaniem, lepiej jest wierzyć w to, że istnieje Ktoś wszechmocny i jednocześnie miłosierny - niż w to, że Kogoś takiego nie ma.