Ponieważ wiele się modlicie, to poczytajcie trochę o tym, jak się modlić
W dniu 15.11 było wspomnienie św. Alberta Wielkiego, który napisał piękną katechezę o przygotowaniu do modlitwy.
+ + +
„Do modlitwy powinniśmy się przygotować. To zaś przygotowanie jest podwójne, mianowicie dalsze i bliższe.
A.
Przygotowanie dalsze także jest podwójne: wewnętrzne i zewnętrzne.
I. Wewnętrzne zaś jest potrójne, mianowicie
* pierwsze jest oczyszczenie sumienia: "Jeżeli serce nasze niczego nam nie wyrzuca, miejmy ufność w Bogu, że o cokolwiek poprosimy, to otrzymamy od Niego".
* Drugie jest uniżenie umysłu, gdyż "Pan patrzy na modlitwę pokornych i nie gardzi ich prośbami".
* Trzecie to darowanie uraz. Gdy chcecie stawać do modlitwy, "odpuśćcie, jeżeli kto ma coś przeciw komuś, aby i Ojciec wasz, który jest w niebie, odpuścił wam wasze grzechy".
II. Przygotowanie zewnętrzne podobnie jest potrójne, a więc
* pierwsze jest wypełnianie Bożych przykazań, ponieważ, jak mówi Izydor, jeżeli czynimy to, co Pan nakazał, bez wątpienia uzyskamy to, o co prosimy.
* Drugie jest pojednanie się z obrażonym bratem. "Jeżeli przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam swój dar przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj".
* Trzecie to stosowanie postów i jałmużny, które modlitwę wspierają, powiada bowiem Izajasz: "Podziel swój chleb z głodnym, wprowadź w dom biednych tułaczy. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzecze: «Oto jestem»".
B.
Gdy chodzi o
przygotowanie bliższe, jest ono również podwójne, a mianowicie także wewnętrzne i zewnętrzne.
I. Wewnętrzne znów jest potrójne, a więc
* jako pierwsze, przywołanie serca do siebie: "Ty zaś, gdy się modlisz, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu". Wejściem do swej izdebki jest przywołanie serca do siebie, a zamknięcie drzwi jest tego serca skupieniem. Przywołać serce do siebie, to znaczy zebrać do wewnątrz rozproszone na zewnątrz myśli i uczucia.
* Drugim aktem przygotowania jest skierowanie intencji do Boga. Prawdziwie modlimy się bowiem wtedy, gdy nie myślimy o czym innym. Duch powinien zostać najpierw oczyszczony i oddalony od myśli o rzeczach doczesnych, a czysty wzrok serca prawdziwie i z prostotą podniesiony ku Bogu. Powinno się oddalić wszelką myśl cielesną i światową, aby niczym innym duch się wówczas nie zajmował, jak tylko tym, o co się modli. I kapłan bowiem modlitwą rozpoczynającą prefację przygotowuje serca braci, mówiąc: "W górę serca", oni zaś odpowiadają: "Wznosimy je do Pana", aby serce było zamknięte przed nieprzyjacielem, a otworzyło się samemu tylko Bogu i abyśmy nie mieli czego innego w sercu, a czego innego na języku.
* Trzecim przygotowaniem jest obudzenie pobożnego uczucia ku Bogu, co dokonuje się przeważnie przez rozmyślanie o naszej nędzy, a Bożej dobroci i miłosierdziu. Przez rozważanie własnej naszej nędzy uczymy się, o co trzeba nam prosić; przez rozważanie zaś miłosierdzia Bożego - z jakim pragnieniem powinniśmy prosić.
II. Przygotowanie natomiast zewnętrzne polega na trzech rzeczach, mianowicie na postawie ciała, ułożeniu ciała i jego ruchach.
* Co do postawy, wiadomo, że można się modlić i stojąc, i siedząc, i nawet leżąc. Jednakże w modlitwie publicznej powinniśmy co do tych spraw przestrzegać sposobu ustalonego przez Kościół lub naszych przełożonych.
* Co się tyczy ułożenia ciała, pamiętaj, że modlącemu się przystoi ułożenie pokorne i uniżone.
* Co zaś do ruchów ciała, należą do nich: klękanie, wyciąganie rąk, bicie się w piersi, podnoszenie lub spuszczanie oczu i twarzy, zamknięcie ust lub też ściszenie głosu, wylewanie łez, jęki, wzdychania i temu podobne.
Będę się modlić o szcześliwe rozwiązanie dla Ciebie i za Twojego teścia, a Ciebie proszę, pomódl się za mnie, o poukładanie spraw uczuciowych..
