(Cokolwiek kryje się pod pojęciem "istota" )

Czy wierzy w Boga człowiek, który
uargumentuje sobie logicznie że Bóg istnieje
i np. zobaczy cuda,
ogólnie przyjmie, że Bóg istnieje
na podstawie czynników zewnętrznych ?

Człowiek którego dusza nie doświadczy Boga
Który za pomocą jedynie rozumu uzna że On jest ?

Jeśli odpowiedź na to pytanie jest oczywista ...
(Nie można znaleźć Boga za pomocą jedynie rozumu nie angażując w to poszukiwanie swojej duszy)
To dlaczego ludzie (nie wszyscy) szukają/szukacie Boga jedynie rozumem ?

Dlaczego człowiek (jakiś przykładowy ) nie pyta " Boże czy Ty jesteś ? "
Tylko np. "Dlaczego uważacie że Bóg jest ?"
I chce żeby inni za pomocą logicznych argumentów udowodnili że On jest

Bóg jest Bogiem zarówno duszy ciała jak i rozumu
Jednak nawet jeśli mówi do rozumu to używa języka duszy, a nie rozumu
Nawet "dar rozumu" pochodzący od Ducha Świętego ma niewiele wspólnego z tym co jest najczęściej uznawane przez ludzi za rozum
Polega raczej na otworzeniu rozumu człowieka ... i umożliwienie mu zrozumienia tego czego rozum pozbawiony łączności z duszą nie byłby w stanie pojąć

Skąd ja to "wiem" ?
To nie jest wiedza, to bardziej jak próba opowiedzenia o doświadczeniach, które trudno jest przełożyć na słowa.

Na podstawie Pisma św. Kościół ogłosił na Soborze Watykańskim I, że człowiek może przy pomocy tylko rozumu, ze świata stworzonego odkryć istnienie Boga.

Jezus mówił, że błogosławiony ten, który [cudów] nie widział,a mimo to uwierzył, jednak wiara pochodząca z doświadczenia pewnego cudu nie jest potępiana.

Zgadzam się że może odkryć iż Bóg jest, jednak samo przyjęcie że Bóg istnieje nie jest jeszcze wiarą

Ok, rozumiem, nie jest potępiana. Ale czy zobaczenie i na podstawie zobaczenia założenie istnienia to jest wiara?
Czy nie musi się najpierw dokonać w człowieku przemiana którą dokonuje Bóg poprzez Ducha?
Czy można uwierzyć w Boga bez Jego wpływu na człowieka?

To może od końca:

Zdecydowanie nie.
Wiara jest łaską (cnotą teologalną). Bóg daje wiarę i bez tej Bożej interwencji nie ma szans uwierzyć.



Pytanie: bez zobaczenia czego?
Jeśli zobaczysz Boga w Jego istocie - jak ma się dokonać po śmierci - wówczas wiara istotnie nie jest potrzebna.

Ale nawet ludzie, którzy żyli przy Jezusie wierzyli, że jest On Synem Bożym. Mimo, że widzieli wielkie dzieła, to jednak nie był to bezsporny dowód na to, że jest On Bogiem. Dlatego jeśli ktoś zobaczy Maryję na oknie, nie znaczy, że nie potrzebuje już wiary, by uwierzyć w Boga.


Oczywiście, że jest. Bo nie ma bezspornych dowodów na Jego istnienie. Dlatego każdy dowód może jedynie uprawdopodabniać tezę, że Bóg istnieje.
Jeśli ktoś mówi: 'Bóg istnieje', to tak naprawdę mówi: 'Wierzę, że Bóg istnieje'.

Chodziło trochę inną definicję wiary

Inaczej się wierzy np. w to, że jutro będzie padać
A inaczej w Boga

Wiara w Boga to wg mnie coś innego
Ponieważ Bóg nie występuje w postaci zjawiska ze świata zewnętrznego

Inaczej wierzy ten który wierzy w Boga jako zjawisko
a inaczej ten kto wierzy w Boga który do niego przyszedł i jest w nim
I czym innym jest wiara w 1 przypadku a czym innym w drugim
Chociaż obydwie nazywamy wiarą

Słyszałem, że dusza jest rozumna.

To chyba zależy jak rozumieć rozumność duszy
nawet jeśli w jakimś sensie jest rozumna to nie zmienia to faktu, że może być przez Boga oświecona dla lepszego zrozumienia (czy lepszego czegoś innego np. kochania)
oraz że może być dalej od Boga przez co nie korzysta w pełni z owej rozumności

Nie będzie to już wtedy rozumowe, a bardziej nadprzyrodzone poznanie Boga
(choć nie tak spektakularne a nade wszystko zauważalne jak bezpośrednie objawienie).

Nie sądzę aby można było poznać Boga inaczej niż przez Jego doświadczenie albo jak wolisz objawienie

Jeśli człowiek zakłada że Bóg istnieje i jednocześnie nie widzi ów człowiek wpływu Boga na swoją duszę to nie powinien twierdzić że Bóg istnieje.
Ponieważ nic nie wskazuje na to że Bóg jest.
Jak można mówić o obecności Boga którego się nie doświadcza? I który się nie objawia w życiu człowieka i w nim samym?

Ale takiego objawienia dostępuje każdy, kto tego chce:

Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się
widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy.
(Rzymian 1:20)

A co jest dziełem Boga?

Ty niegdyś założyłeś ziemię i niebo jest dziełem rąk Twoich.
(Psalmów 102:26)
I ucho, co słyszy, i oko, co widzi, oba są dziełem Pana.
(Przysłów 20:12)
A jednak, Panie, Tyś naszym Ojcem. Myśmy gliną, a Ty naszym twórcą.
Dziełem rąk Twoich jesteśmy my wszyscy.
(Izajasza 64:7)

Ale nie każdy ma serce i oczy otwarte, by to dostrzec:

Pan skierował do mnie te słowa:
Synu człowieczy, mieszkasz wśród ludu opornego,
który ma oczy na to, by widzieć, a nie widzi, i ma uszy na to, by słyszeć, a nie słyszy,
ponieważ jest ludem opornym.
(Ezechiela 12:1-2)

Przypuszczam, że dziełem Boga jest wszystko co dobre, zarówno w świecie zewnętrznym jak i wewnętrznym.

Można uwierzyć że Bóg istnieje, widzieć cuda, modlić się i starać się Go pokochać nawet bez bezpośredniego Jego doświadczenia. Ale nie wiem czy w takim wypadku możliwe jest uwierzenie MU a nie "w Niego". Mi się nie udało.
viewtopic.php?f=31&t=26179

Sorry, że nie dam ci spokoju Gavia ;D
Mam dla ciebie radę nawet jeśli już ci bokiem wyłażą.

Zaprzyj się samej siebie
Oddaj Jemu to co cię wypełnia i to kim jesteś
o nic w zamian nie proś .
Nie proś by zabrał twój ból i strach, nie proś by dał ci miłość.
Nie proś by coś się zmieniło.

Nie bądź przywiązana do siebie i wszystkiego co jest tobą i ciebie określa.
I nie pragnij się tego pozbyć.
I nie utorzsamiaj się z tym.

Oddaj Mu wszystko.

Wyrzeknij się
Wyrzekaj się
każdej myśli prowadzącej w dół.
Nie pozwalaj sobie na nią.

Pozwól Mu zrobić z tobą co zechce.
I nie licz na żaden określony rezultat.

Taka "wiara z rozumu i logiki" w Boga bez zawierzenia Mu nie ma zbyt dużo wspólnego z wiarą chrześcijańską.
Jaka ona może mieć wartość?

Namawiasz ją do psychicznego samobójstwa - do autodestrukcji.
Przeczytaj temat, w którym opisała swoją sytuację, to zrozumiesz o czym pisze (mam nadzieję).

Nie tylko to co dobre:
viewtopic.php?f=27&t=26658&p=559672#p559672
Do zwrócenia się do takiego Boga ją namawiasz?
On jet dobry, tak, ale z drugiej strony jest trochę inny, niż byś sobie (jak widzę) tego życzyła.

psychiczna samodestrukcja ?
Wiedziałam że to tak będzie odebrane ale postanowiłam zaryzykować

Nie ma mowy o psychicznej samodestrukcji jeśli jest świadomość, że wszystko co mnie lub kogoś męczy jest o u Boga
Nie namawiam ją do wyrzeczenia się tego co dobre ale tego co złe w jej umyśle

Przewiduję że za jakiś czas jej stan poprawi się jeśli nie będzie liczyć na poprawę i jeśli będzie mieć świadomość że cała spoczywa w rękach Boga

Jeśli nawet tak się nie stanie to i tak nie może to pogorszyć jej stanu jeśli postara się wyrzucić to co ją męczy, nawet jeśli oznacza to wyrzeczenie się użalania nad sobą co czasem jest trudne
np. dla mnie

Czasem jestem w podobnej do niej sytuacji i wiem że myśli typu samoużalanie pochodzą od szatana
A człowiek wybiera je bo nie potrafi zostawić wszystkiego by być z Chrystusem
Czasem trzeba się zaprzeć wszystkiego co do tej pory określała mnie lub kogoś.

"Kto chce iść za mną niech się zaprze samego siebie"