Witam,
chciałabym się dowiedzieć czy istnieje jakieś forum dla osób, które miały iść do zakonu/seminarium ale z jakiegoś życiowego powodu im się to nie udało (przez związek, sytuacje życiową etc ). Chciałabym porozmawiać z takimi osobami, jak poradziły sobie z pustką, co można zrobić itd. Każdemu kto pomoże za tę pomoc dziękuję. Pozdrawiam

Tytuł tematu jest chyba źle ułożony, bo mi kojarzy się on ze zmarnowanym/utraconym życiem z winy zakonu.

Poczytaj może ten wątek: Byłam zakonnicą

Uczucie pustki jest na pewno normalnym uczuciem w tym momencie. Aby minęła, z pewnością potrzeba jednak czasu. Powoli zacznij zajmować się życiem. Może jakaś szkoła?

A może inni będą mieli jakieś ciekawe pomysły?

na moim przykladzie poradzenie sobie z pustka to zawierzenie Bogu,czesto bolesne mowienie badz wola Twoja i ufnosc ze widocznie ma on jakis cel w tym ze jest tak a nie inaczej .Nieraz po latach dopiero widac sens takiego czy innego wydarzenia w naszym zyciiu I tak jak mowi Soul 33 powoli zacznij zajmowac sie zyciem

Dziękuję za szybkie odpowiedzi i zmianę tematu. Nie chodzi tutaj konkretnie o moją osobę. Sprawa dotyczy mojego partnera. Miał on bowiem iść do zakonu. Na drodze naszych wspólnych (ze strony partnera błędnych) wyborów i pożądania, na początku nowego roku pojawi się na świecie nasze dziecko. Widzę, że się męczy, nie chce życia rodzinnego, cierpi. Rozmawialiśmy. Nie kocha, popełnił błąd, utracił daną mu szansę od Boga, jest z nami z poczucia odpowiedzialności i obowiązku. Widzę, że męczy go pustka. Chciałabym mu jakoś pomóc, ułatwić mu przejście przez ten trudny moment (jeśli to co czuje jest w ogóle przejściowe), ale nie wiem w jaki sposób. Prawdopodobnie nigdy nie będę mogła powiedzieć, że rozumiem co on czuje,ponieważ nie przeżyłam tego. Jak mu pomóc? moje uczucia są dla niego bezwartościowe. Jak mam mu pomóc? On sobie nie radzi z tą sytuacją, ja jako druga strona również przestaję sobie radzić. Zmarnowaliśmy jego życie. Z drugiej strony ciężko jest mi również w związku z tym, że nie ma z jego strony uczucia.

Nie zmarnowaliscie jego zycia on sam dokonal wyboru a teraz powinien stanac na wysokosci zadania jako facet nie przyjmowac dziecka jako przeszkode na drodze tylko jako dar Bozy . Moim zdaniem niedorosl on jeszcze ani do bycia ojcem ani do bycia w zakonie.

Jeśli on uważa, że zmarnował sobie życie, bo ma dziecko, to niech pójdzie na jakieś lekcje religii dla pięciolatków, bo widocznie nie pojmuje podstawowych koncepcji chrześcijaństwa. Pustkę czuje? Niech pomyśli o swoim dziecku, o tym, jak mu zapewnić godne życie i miłość. Od razu mu się pustka skończy. Utracił daną mu szansę od Boga? A teraz to co ma, jak nie szansę? Czas dorosnąć.

I sprawiasz wrażenie, jakbyś się z nim zdecydowanie za bardzo cackała.

Masz racje Soul choc nie wiem czy i pieciolatkowie nie mysleliby powazniej niz on a wydaje mi sie ze dziewczyna obwinia siebie i dziecko zupelnie niepotrzebnie

Ja rozumiem, że w momencie totalnej zmiany planów życiowych można czuć się zagubionym. Ale ile czasu? I nic w tej sprawie nie robić?

Przypomina mi się koniec Historii Miłosnych Jerzego Stuhra, gdy ten ksiądz (jeśli ktoś nie widział - porzucał stan duchowny, ponieważ dowiedział się, że ma córkę) spogląda na Jezusa na krzyżu i mówi coś w stylu: "To Ty do mnie z nią przyszedłeś".

Jeśli sobie nie radzi zupełnie, to może najlepiej zrobi, jak pójdzie do jakiejś przykościelnej poradni psychologicznej.

Basia zostaw go..nie kocha--to i nie pokocha..a bez miłości,opieki,wsparcia..naprawdę jest trudno--to niby stracone powołanie-to tylko wymówka.i nic po za tym

Zgodzę się z Renatą. Jakby Cię kochał to by się nad sobą nie użalał. Możliwe, że w tym momencie nie jest zdolny do miłości. Po co fundować dziecku tak niestabilnego "opiekuna". Jak nie odejdzie teraz to potem, w końcu to TY i dziecko będziecie winne, że on nie poszedł do zakonu. Niech dojrzeje, a jak chcesz mu w tym pomóc to za radą Soulla nie cackaj się. Dziecko umiał zrobić, to niech i z resztą nauczy się sobie radzić, a jak nie to Tobie do niczego nie jest on potrzebny.

Możliwe, że to kwestia niedojrzałości na tej płaszczyźnie. Zaproponowałam rozstanie tłumacząc, że to dziecko nie potrzebuje nieszczęśliwej rodziny. Powiedział, że i on i ja musimy być odpowiedzialni za to, ze to dziecko pojawi się na świecie (nieść ten krzyż cierpienia i samotności w związku)...

I nie wiem co mam dalej robić. Ratować, pomóc mu przez to przejść czy odejść. Bardziej skłonna jestem do pierwszej opcji ponieważ też czuję się odpowiedzialna za całą naszą trójkę, że jesteśmy w punkcie w jakim jesteśmy.

Barbara, nie daj sie w ten "krzyz cierpienia i samotnosci" wmanewrowac. Naprawde chcesz nastepne 50, a przynajmniej 20 lat do doroslosci dziecka spedzic na umartwianiu sie i zyciu w ciaglych wyrzutach (nawet nie wypowiedzianych), za to, ze popelniliscie blad? I uwazasz, ze takie nastawienie do zycia pomoze waszemu dziecku stac sie dobrym, dojrzalym czlowiekiem, jezeli tatus bedzie traktowal je jako "krzyz"? Tak powinno byc traktowane dziecko?

Jezeli czujesz sie odpowiedzialna za cala sytuacje, to zostaw tego niedoroslego chlopaczka i zajmij sie twoim dzieckiem. Jezeli tatus kiedys dorosnie do odpowiedzialnosci, to moze sie pojawic w waszym zyciu. Na razie niech placi za niedojrzalosc w formie alimentow. A skad na to wezmie? Trzeba bylo myslec wczesniej.

Inaczej bedziesz cale zycie starala sie opiekowac dwojka (a moze i wieksza iloscia) dzieci. Naprawde chcesz byc samotna matka duzego i malego dziecka?

Przepraszam za bezposredniosc, ale jestem przeciw dozywotniemu poblazaniu niedoroslym osobom, ktore popelniaja bledy i potem placza i nie potrafia wziasc odpowiedzialnosci za wlasny blad i obciazaja poczuciem winy wszystkich dookola.