witam, poddaje pod dyskusje siebie i swoje plany,jestem w zwazku malzenkim od 3 lat, nie mamy dzieci. czy jest usprawiedliwione poprosic meza to aby dal mi czas na zastanowieniem sie nad soba i 'chwilowe rozstanie sie' .u i sammam depresje , nie radze saa ze soba i zaczynam terapie dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych...wiem ze cos musze zrobic zbysmy mogli razem w przyszlosci budowac dom milosci... a ja po prostu potrzebuje czasu i samotnsci....

???????????????????

Nie jest usprawiedliwione.

- Czy chcecie wytrwać w tym związku w zdrowiu i w chorobie,
w dobrej i złej doli, aż do końca życia?
- Tak, chcemy.

Nie wiem, czy jest usprawiedliwone, ale na pewno jest wazne, zebys byla z mezem szczera. Jezeli ustalicie obustronnie jakis konkretny czas "separacji", to nie widze przeszkod. Byle to nie bylo 5 lat...

Moim zdaniem jeżeli potrzebujesz trochę samotności, aby poradzić sobie ze sobą, swoimi problemami to masz prawo o to poprosić męża.

Mysle ze jesli sie kochacie to razem powinniscie przez to przebrnac.

Jagoda, a nie lepiej by było, żeby mąż Ci pomagał poradzić sobie z depresją i jakoś wspierał? przecież możesz rozpocząć terapię i nie musisz separować się od męża. Skoro jesteście małżeństwem to razem musicie sobie pomagać, a nie rozstawać się na czas Twojego zdrowienia.
Nie bardzo rozumiem do czego Ci jest potrzebna ta "samotność" ?

Są rzeczy, z którymi każdy musi się uporać sam, sam ze sobą.

Rozumiem taka potrzebę, ale nie wiem, czy to dobry pomysł.
Gdy ja mam "przebłyski nawrotów depresji" marze o tym, żeby mnie mąż (cywilny) zostawił. Chcę samotności.
Ale tak naprawdę - chce tego, żeby nie mieć dla kogo walczyć. Chcę się bardziej załamać i pozwolić sobie skrzywdzić siebie samą.

Mam nadzieję, że uda Ci się przejść przez chorobę razem z mężem mimo wszystko.

znam goscia ktorego zona nie umiala poradzic sobie w malzenstwie odchodzila i wracala w koncu odeszla na dobre z drugim panem a wystarczylo aby w zaufaniu do siebie chcieli wspolnie rozwiazywac problemy.Masz racje Zagubiona 21 ze sa rzeczy z ktorymi kazdy musi uporac sie sam ze soba ale w tym uporaniu nic nie stoi na przeszkodzie aby byla blisko nas ta ukochana i wybrana osoba

I ja rozumiem potrzebę samotności ale myślę że szczególnie w małżeństwie trzeba z nią ostrożnie. Im dłużej się sobie na to pozwala, tym bywa trudniej wrócić.

boje sie ze za bardzo go zranie, i tak juz nie panuje nad swoimi emocjami i on musi to czuc ! nie spie,nie jem , jestem obojetna a on nie wie o co chodzi, a ja niie potrafie mu wytlumaczyc....

dzieki za wszystkie opdowiedzi , nie jest to jednak takie proste .... sa rozna zdania. wydaje mi sie ze jest to kwestia sumienia tej konkretnej osoby , czyli mnie w tym przypadku? dzieki

Myślę, że to nie kwestia sumienia, a uczciwości w relacji.

Tak czy siak nikt poza Tobą nie będzie w stanie wytłumaczyć Twojemu mężowi co się z Tobą dzieje. I nic nie zastąpi szczerej rozmowy z nim. My tu możemy Ci radzić, czy nawet kibicować, ale to on jest z Tobą na co dzień i przede wszystkim on ma prawo wiedzieć o co chodzi.

Porozmawiaj z nim, nie z nami.