Towarzyszy nam ona każdego dnia, uczymy się niej i dążymy do niej.
Ale czym właściwie wg was jest miłość którą potrafi obdarzyć człowiek drugiego człowieka?
z czego się składa?
Zapraszam do dyskusji

Miłość to taki potworek, który jest dany człowiekowi po to aby np kobieta i mężczyzna nie rozstali się. Ilekroć oni już nie mogą wytrzymać, tylekroć działa miłość i choć oni prą w przeciwnym kierunku, ta miłość jak guma spaja ich spowitemu.

@Wist
A jak ludzie się rozstają definitywnie to oznacza, że nie było miłości?

No to może tak :
Bóg jest miłością Bóg mieszka w każdym z nas dostrzeganie Boga w drugim człowieku?? To tak w odniesieniu do bliźniego. A jeśli brać pod uwagę partnera życiowego, to może trzeba tutaj dołożyć zauroczenie drugą osobą, które po jakimś czasie znika, zwłaszcza gdy jest niepielęgnowane. I kiedy to zauroczenie się wypali między dwojgiem ludzi pozostaje z pewnością przyzwyczajenie i może też pozostać prawdziwa miłość, jeśli naprawdę starali się dla siebie nawzajem w przeszłości poświęcać.

Poświęcać?? Poświęcenie to jakaś dziwna ofiara. która dla mnie nie jest elementem miłości. Nie chcę, żeby ktoś kogo kocham się dla mnie umartwiał czy poświęcał. Myślę, że jednym z ważniejszym podstaw miłości jest przyjaźń. I od tego trzeba zacząć i chyba na tym zakończyć związek.

Poświęcenie jest elementem miłości....popatrz wokół ile ludzi nieraz przez lata, opiekuje się swoimi chorymi dziećmi, rodzicami, wspólmałzonkami......czyż nie miłośc dyktuje tym ludziom takie postępowanie?

Chyba rozbijamy się o rozumienie słowa poświęcenie. Dla mnie to robienie czegoś, czego wcale nie chcę, co jest dla mnie wyjątkowo nieprzyjemne, bo muszę.

Jeśli jednak kogoś kochasz, to poświęcenie może dawać Ci duchową radość. Bo jak to jest, że matka, która urodziła dziecko, potrafi nosić je na rękach całą noc, gdy płacze i przezwyciężać dla niego najróżniejsze przeciwności losu? Potem poświęcać się dla niego całe życie?
Może Ty po prostu nie potrafisz sięgnąć dalej ? Przykład jesteś na studiach masz ciężki przedmiot i uczysz się go z musu, uczysz się bo musisz i tutaj koniec. Gdy pomyślisz, że jeśli zaliczysz ten przedmiot, zostaniesz powiedzmy magistrem i będziesz miała pracę, która zapewni dobrą pensję, za którą utrzymasz rodzinę i będziesz żyłą dostatnio, mogąc sobie pozwolić na jakieś tam dzisiaj nieosiągalne przyjemności, to spinasz się i uczysz i może nawet ta nauka, ten przymus będzie przyjemny??
Wiesz gdyby ktoś bliski nie poświęcał się dla Ciebie, to z pewnością byłby to nieszczęśliwy związek, bo nie poświęcając się dla Ciebie ktoś po prostu nie widzi powodu, dla którego miałby to robić czyli chcąc nie chcąc po prostu nie widzi Ciebie, tylko jest egoistą. Na pewno nie byłabyś uradowana z takiego obrotu sprawy.

To wtedy nie jest poświęcenie. Ucząc się, robię to, co jest dobre dla mnie. Jestem wierna swojej decyzji. Raz lepiej, raz gorzej, ale się trzymam wyznaczonego planu. Gdyby było to 5 letnie poświęcenie to pewnie już bym nie studiowała. Podobnie jest chyba w miłości, jak się kocha, to chce się dobrego drugiej osoby i nie jest to żadne poświęcenie.

Oczywiście, ze jest to poświęcenie - uczysz się zarywasz noce, albo wstajesz wcześnie. Jak sama stwierdziłaś wkładasz w to ten trud, bo jest to dla Ciebie dobre.
Wypożycz słownik motywów literackich, znajdź motyw poświęcenia w literaturze, może to rozwieje Twoje wątpliwości.

Chyba mówimy o tym samym, tylko ja tego nie nazywam poświęceniem;) Mam jakieś złe skojarzenia z tym słowem. Pozdrawiam.

Dla mnie poświęcenie to jest rezygnacja z czegoś w imię czegoś ważniejszego dla nas. Zagubiona lubisz uczyć się do egzaminów zamiast odpoczywać? No nie mów że lubisz:) Ale uczysz się bo wiesz że to ważne. Nie może istnieć związek dwojga ludzi czy rodzina bez jakiegoś poświęcenia bo nie możliwe byłoby funkcjonowanie gdyby każdy ciągnął w swoją strone.
Tego nie rozumie spora częsć współczesnych ludzi. Jasne- miłość, zakochanie, to sam radość i przyjemność i nie jest żadnym poświęceniem robić coś dla osoby w której jest się zakochanym. Ale taki "rausz" mija i przychodzą trudniejsze dni. I wtedy nagle okazuje się że ta druga osoba nam przeszkadza w samorealizacji, że tak właściwie to ona nie wie czemu przez ileś lat mu gotowała i sprzatała, a on nie wie tak w zasadzie czemu ona mu się tak bardzo podobała... minęło kilka lat, ona już nie ma 20 tylko 35, ma 5 kg więcej po ciąży i do prac domowych ubiera dres....a dawno nigdzie nie wychodzili więc nie ma okazji założyć czegoś eleganckiego, zrobić wieczorowego makijażu..
To jest normalny etap małżeństwa. I na tym etapie dużo par się rozwodzi w sumie bez jakichś drastycznych powodów typu przemoc w rodzinie.... często ktoś z nich znajdzie kogoś na boku i nagle zakwita bo znów się zakochał i wszystko jest nowe, atrakcyjne....
Mam 34 lata, 12 lat po ślubie. Wokół mnie wśród własnie 35-40 letnich par widać to jak na dłoni. To jest ten etap, trochę się wypalili, miłośc jakby przygasła, rutyna, ale sa jeszcze młodzi i chcieliby czegoś co ich porwie....albo na tym etapie oboje odnajdą siebie na nowo i będą razem bardzo szczęsliwi albo się rozejdą. Albo zostaną razem, smutni i sfrustorwani nie próbujac nic z tym zrobić.
Dlatego wracając do tytułu miłość to jest pewna decyzja. To jest założenie że kiedy przyjdzie ten moment że własny mąż (zona) będzie mi się wydawał nudny, mało atrakcyjny, będzie mnie denerwował... a ten nowo poznany kolega (kolezanka) to jest dopiero fantastyczna osoba... że w tym momencie ja poszukam w sobie tamtej miłości, przetrwam, poświęce się trochę żeby dać z siebie więcej, otworzę się, zrobię pierwszy krok... i jeśli to się uda wygram jak w totka:) wygram szczęsliwe życie. I że w tym momencie nie będę sobie pozwalał na zacieśnianie innych znajomości żeby nie kusić losu.. (tak, tak wiadomo, to tylko przyjaźń nic złego )
Czasem patrzę na te oodalające się od siebie pary takie z kilku- kilkunastoletnim stażem. I tak nie mogę zrozumieć- on świetny facet, sympatyczny, dobry ojciec i nawet przystojny...., ona ładna dziewczyna, mądra, zaradna, wesoła... to czemu oni tego w sobie już nie widzą? Skąd ten alkohol, zdrady, rozwody takich "fajnych" par...?

Świetny cytat z Adama Nowaka (lidera Raz, dwa trzy) z książki "Trudno nie wierzyć w nic":

Milosc,to bycie darem dla drugiej osoby,jesli jest prawdziwa to to bycie darem daje wielka radosc-nie ma mowy wtedy o czuciu jakiegokolwiek ciezaru,Sw.Jan od krzyza powiedzial:"Bedziemy sadzeni z MILOSCI"

Nie. To co napisałem to pewna refleksja, która niesie ze sobą konkretną treść. Nie jest to paragraf w jakimś prawie, który należy stosować dokładnie do każdej sytuacji. Chciałem powiedzieć przez to również, że miłość w moim rozumieniu to coś co cudownie spaja dwoje ludzi, wbrew wielu rzeczom którą działają ku rozstaniu. Partner może mieć wady, ale miłość to nie stosunek wad do zalet, lecz coś wyjątkowego, to dawanie, również następnej szansy.